ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΦΙΑ!

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να «βγω» από το καθηλωτικό της τρίωρο και αμέσως ξεπήδησαν οι πρώτες σκέψεις για το τι άλλο εκτός από ένα συγκλονιστικό γουέστερν, θα μπορούσε να είναι η νέα ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο. Βασανιστικά ερεθιστική ως προς την ιστορική της βάση, σε προδιαθέτει ευθέως για ανάλογες συγκρίσεις και αναγωγές. Μία από αυτές; Ότι ενδεχομένως να πρόκειται για την πιο «δόλια» και υπονομευτική «απάντηση» στο (επιβλητικό μεν, ακραία ρατσιστικό δε) Η γέννηση ενός Έθνους του Ντέιβιντ Γκρίφιθ. Εδώ, με τον μετεμφυλιακό καμβά να αποσπάται από τα επικά στοιχεία και τη «φυλετική καθαρότητα» του Γκρίφιθ και να μετατρέπει το «πολιτικό υποκείμενο» σε μια κλειστοφοβική «εθνική αλληγορία».

Στην κινηματογραφική τους γραφή, οι Μισητοί 8 «ακουμπάνε» με σεβασμό και ευλάβεια επάνω στα κινηματογραφικά χνάρια των ιταλικών σπαγγέτι, επιρροή που «σφραγίζεται» καταλυτικά και από την παρουσία του Ένιο Μορικόνε. Από την άλλη, οι ελκυστικές εμμονές του Ταραντίνο κορυφώνονται δραματουργικά σε ένα περιβάλλον εντελώς αποσπασμένο από την κλασική «λειτουργικότητα» των γουέστερν. Η σύγκρουση καλού-κακού, ανύπαρκτη. Καμία κάθαρση στον ορίζοντα. Καμία δικαίωση. Όλοι οι ήρωες είναι σαν να κατοικούν σε μία «αποικία καθαρμάτων». Δύο κυνηγοί κεφαλών, ένας δήμιος, μία επικηρυγμένη, ένας ρατσιστής σερίφης με προδιαγραφές συμμορίτη της Κου Κλουξ Κλαν, ένας πρώην καραβανάς του Νότου που ξερνάει μίσος για τους νέγρους, ένας κυνικός γελαδάρης δολοφόνος, ένας Μεξικάνος της ίδιας «ποιότητας» με τους υπολοίπους, συνθέτουν τον έμψυχο κύκλο μιας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας. Το αίμα «μυρίζει» από την πρώτη σκηνή.

Στον αντίποδα της «απλωμένης οπτικής» και των «αργών εξελίξεων» (όπως αριστοτεχνικά τις δίδαξε ο Σέρτζιο Λεόνε), ο Ταραντίνο «κλείνει» από την αρχή την αφήγησή του στους… τέσσερις τοίχους. Ξεκινώντας από το εσωτερικό μίας άμαξας (με τους διαλόγους εντός της να τα… σπάνε) και καταλήγοντας σε ένα «ξεχασμένο από το Θεό» κατάλυμα-πανδοχείο στη μέση του πουθενά. Ουσιαστικά, ο Ταραντίνο «θεατρικοποιεί» ένα είδος που η σκηνική και αισθητική του ταυτότητα είναι συνυφασμένη με μεγάλες εικονογραφήσεις. Στους Μισητούς 8, ο θεατής «μυρίζει χνώτο». Οι ματιές έχεις την αίσθηση ότι βρίσκονται σε συνεχή ομηρεία. Λίγο να «στήσεις αυτί» θα αφουγκραστείς τον ήχο από τα χτυποκάρδια.

Οι Μισητοί 8 είναι ο απόλυτος… Ταραντινισμός! Γι’ αυτό και ταινιάρα! Και γιατί και στις πιο μικρές της λεπτομέρειες, παραμένει αψεγάδιαστη. Αν κάτι όμως πρέπει να ξεχωρίσω και να αναφέρω, αυτό είναι η ερμηνεία της «ξεχασμένης» Τζένιφερ Τζέισον Λη. Απλά, σπουδαία!

Για ευνόητους λόγους, η ταινία δε συνιστάται για «χαλαρές εξόδους».