"ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΣΜΟΣ"

Είναι ο αγαπημένος σκιτσογράφος των ημι-διανοούμενων της ΔΗΜΑΡ και της ραμφο-χίπστερ γενιάς του Ποταμιού. Άντε και λίγο των εναπομεινάντων εις το ΠΑΣΟΚικόν… θέρετρον! Τον θαυμάζουν, τον λατρεύουν και τον κοινοποιούν μανιωδώς, ταυτιζόμενοι εξ ολοκλήρου με τη «θεματική του αποστολή» και την αίσθηση «προχώ» που εκπέμπουν οι εικαστικοί του κώδικες. Και για να το κάνω ακόμη πιο… βαθύ, θα προσέθετα και με τον πολιτικό του μινιμαλισμό! Ο λόγος φυσικά, για τον Δημήτρη Χαντζόπουλο! Άλλως πώς, για το επικοινωνιακό τοτέμ της πιο… χάι παρέας!

Με τον Χαντζόπουλο είχα «ανοίξει λογαριασμούς» από τότε που είχε «ανεβάσει» τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή στη σκηνή ενός στριπτιτζάδικου, σατιρίζοντας (και καλά) τη στάση τους στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Σκίτσο-επιτομή των αντισυριζικών του εμμονών που έμελε να ορίσουν μία μεγάλη περίοδο του έργου του. Εμμονές που κατέληξαν σε μια προβλέψιμη και ανιαρή μανιέρα.

Τώρα, ο σκιτσογράφος της Καθημερινής επανέρχεται στα «ενδιαφέροντά» μου με αφορμή την «εκφραστική διάθεση» που έχει αναπτύξει τον τελευταία καιρό με τους πρόσφυγες! Απόπειρα εντελώς αποστασιοποιημένη από το ανθρώπινο δράμα, ακραία κυνική και (εμμέσως πλην σαφώς) ταυτισμένη με την ακροδεξιά ρητορική.

Το ξεκίνησε με κάτι φαινομενικά αθώα σκίτσα (πρόσφυγες ωσάν αθλητές κολύμβησης υπό τους ήχους του Βαγγέλη Παπαθανασίου από τους Δρόμους της φωτιάς να καταφθάνουν στις ελληνικές ακτές), το συνέχισε πουλώντας  αντιπολιτευτική μούρη (με τον Τσίπρα σε ρόλο… πλανόδιου πωλητή ευαισθησίας να μεταφέρει σε ένα καρότσι θαλασσοπνιγμένους πρόσφυγες) και το τερμάτισε (;) με δύο χρυσαυγίτικης κοπής έπη, το ένα αισχρότερο από το άλλο!

Εν γνώσει μου ότι η περιγραφή ενός σκίτσου δεν είναι ό,τι καλύτερο για να αποδοθούν οι εντάσεις του περιεχομένου του μα και οι προθέσεις του σκιτσογράφου (συνήθως υπονομεύει και το θέμα του και την καλλιτεχνική του λειτουργικότητα), θα «δώσω» ατόφιο το σκηνικό και τον διάλογό του, έτσι όπως αυτά «εξελίσσονται» στο ένα από τα επίμαχα σκίτσα.

Ανοιχτά από μία ελληνική ακτή (κάτι σαν τη Μυτιλήνη), πλέει ένα σκάφος που ξεχειλίζει από πρόσφυγες. «Ακούγεται» η φωνή του καπετάνιου: με σίγουρο βάδισμα και μπλαζέ ύφος κατευθύνεστε προς την πλατεία. Η γεμάτη από σιγουριά και αυτοπεποίθηση φωνή ενός πρόσφυγα τον καθησυχάζει αμέσως: το καταλάβαμε καπετάνιε. Και τότε εκείνος θα σπεύσει να τους συγχαρεί έμπλεος από ενθουσιασμό: έτσι μπράβο, θέλω να φαίνεστε εκκεντρικοί!  

Ακριβώς έτσι! Εκκεντρικοί! Γι’ αυτό, την άλλη φορά που θα δείτε γυναίκες από τη Συρία, παιδιά από το Αφγανιστάν, παλικάρια ξεριζωμένα από τον τόπο τους και κοπέλες διαλυμένες από τη μεγάλη πορεία της σωτηρίας τους, μη «μασάτε»! Είναι η μπλαζέ εκδοχή της προσφυγιάς. Και η εκκεντρικότητα που τη συνοδεύει!

Επέλεξα να αναδημοσιεύσω το τελευταίο σκίτσο της «σειράς», για να έχετε ιδία άποψη και γνώμη. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη για την αναπαραγωγή της αθλιότητας.