ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΑΝΑΧΩΜΑ

Το κύρος, η εμβέλεια και (εν τέλει) η σπουδαιότητα ενός πολιτικού, διακρίνεται από τον τρόπον με τον οποίο διαχειρίζεται τα λάθη και τις αδυναμίες του. Κυρίως όμως, τις ήττες του. Ξέχωρα από το μέγεθος, την έκταση και την «ποιότητα» που «κουβαλάει» η κάθε μία από αυτές. Βέβαια, μία τέτοια παραδοχή –που δεν σημαίνει απαραίτητα και… καταστροφή, τουναντίον– απαιτεί γενναιότητα και μεγάλα αποθέματα ειλικρίνειας και αυτοσεβασμού. Κυρίως αυτοσεβασμού!

Η κυρία Γεροβασίλη –και, κατ’ επέκταση, ο πρωθυπουργός ο ίδιος– εκτός από κατώτερη των περιστάσεων, αποδείχτηκε και απελπιστικά «λίγη» στο να αντιμετωπίσει μια ήττα η οποία… βοούσε από καιρό. Τόσο «κατώτερη» και τόσο «λίγη» που χρειάστηκε μόνο ένα μικρό ανακοινωθέν για να αποκαλυφθεί το χάος και η άβυσσος που χωρίζει πλέον την (κατά ΣΥΡΙΖΑ) Αριστερά από τα μεγάλα ιστορικά της πλεονεκτήματα. Πάει να πει, από όλα εκείνα που (θα έπρεπε) να την «καθοδηγούν» και την «ορίζουν». Ήγουν, την ευπρέπεια, την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και (προπάντων) την ευθύτητα και την τιμιότητα να παραδεχτεί «στραβοτιμονιές» και «ατοπήματα». Μικρά ή μεγάλα…

Είναι προφανές ότι στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών η κυβέρνηση έχασε ένα «παιχνίδι» μέσα από τα χέρια της. Γιατί, εκτός από το «ιδεολογικό κενό» μέσα στο οποίο επιζητούσε το (εδώ γελάμε) «σπάσιμο της διαπλοκής», υπήρξε εξόχως επιπόλαια και ερασιτέχνις στην όλη διαχείριση και στρατηγική της. Τόσο που και αυτά ακόμη τα «αποθέματα δικαίου» να σπαταλιούνται άκαιρα, άδοξα και αλόγιστα σε «διαγωνιστικά δρώμενα» και αυταπάτες υπεροχής.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, η κυρία Γεροβασίλη αποτόλμησε το χειρότερο όλων: να τη «βγει» στο Συμβούλιο της Επικρατείας χρησιμοποιώντας ως «εργαλείο αντιπαράθεσης» το θυμικό, εμπλέκοντας στην υπόθεση τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ως «συναισθηματικό ανάχωμα».

Φάουλ ολκής! Όχι μόνο γιατί δεν «απαντάει» στην ουσία της υπόθεσης, αλλά γιατί το όλο επικοινωνιακό εγχείρημα της ανακοίνωσης –εκτός από το γεγονός ότι προσκρούει επάνω στις κυβερνητικές αυταπάτες και την προχειρότητα με την οποία προσήλθε στη «μάχη εναντίον των καναλαρχών»– στήνεται επάνω σε ένα «είδος λαϊκισμού» ευθέως αντίστροφο των κοινωνικών αναγνώσεων που όφειλε να υπερασπίζει η Αριστερά. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο «καημός» για τους «κατατρεγμένους της κρίσης» δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα διάφορα «μελοδράματα» των πολιτικών θεαμάτων. Εν προκειμένω και με… ερασιτεχνική σκηνοθεσία!