Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΚΩΣΤΑ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ




Τι κι αν μας χώριζαν κόμματα και πολιτικές. Τι κι αν οι «κόσμοι» μας συγκρούονταν καθημερινά στα μετερίζια των «ιδεολογικών παθών». Τι κι αν τα «τείχη» που όρθωναν μπροστά μας οι «σιγουριές» των κοσμοθεωριών μας έμοιαζαν «απόρθητα» και αγεφύρωτα. Τι κι αν οι εμμονές, οι εγωισμοί και οι «αλήθειες» μας ενίσχυαν εκατέρωθεν τα χάσματα των διαφορών μας. Όλα αυτά τα χρόνια, οι «κόντρες» και οι διαφωνίες μου με τον Κώστα Ευθυμιάδη είχαν «μπολιάσει» μέσα μου αισθήματα που υπερέβαιναν τα «εφήμερα των –ισμών» και μία σχέση βαθιάς εκτίμησης και σεβασμού. Μια σχέση ειλικρίνειας και αγάπης. Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο Κώστας Ευθυμιάδης ήταν ένας αγαπητός άνθρωπος. Καλή ψυχή.

Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να τον «ζήσω», ούτε σαν δάσκαλο ούτε και σαν φίλο. Εκ των υστέρων –και αφού είχε μεσολαβήσει μία ελκυστική και γόνιμη «γνωριμία» εκ του μακρόθεν– διαπιστώνω πόσο εκλεκτή και ωφέλιμη θα ήταν η παρέα μαζί του. Και πόσα «άλλα» θα «κέρδιζα» από αυτήν. Γιατί, ο Κώστας Ευθυμιάδης είχε εκείνο που κάνει τους ανθρώπους ξεχωριστούς: Την απλοχεριά!

Το διαπίστωνα όταν μου μιλούσε στο τηλέφωνο. Εγκάρδιος, «ανοιχτός», φιλήσυχος, πράος. Με εκείνη την «αργοπορία» του λόγου του να διακοσμεί ακόμη και την πιο ασήμαντη αναφορά. Με την ηρεμία του τρόπου του να «διδάσκει» ευγένεια και πολιτισμό. Με τη γλυκύτητα των συναισθημάτων του να καταπραΰνει κάθε απόπειρα έντασης και εκνευρισμού. Και με εκείνο το αβίαστο γέλιο του όταν οι στιγμές εμφορούνταν από «παραπολιτικά ενδιαφέροντα» και… εκκοσμικεύσεις.

Πέρα από τα «ανθρώπινα», ο θάνατος του Κώστα Ευθυμιάδη σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής. Η ποιότητα με την οποία πορεύτηκε σε όλη την πολιτική του διαδρομή, η «αστική του στόφα» και η πνευματική του καλλιέργεια, δύσκολο πια να βρουν συνεχιστές και «ομογάλακτους». Γι’ αυτό και το κενό που δημιουργεί η απουσία του, μοιάζει –εκτός από μεγάλο– και δυσαναπλήρωτο. Τόσο που να μας κάνει να το θυμόμαστε και να τον νοσταλγούμε εσαεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου