Τον συμπαθούσα ιδιαίτερα τον Ιερώνυμο! Η γλυκύτητα του
προσώπου του και το «αίσθημα ευρυχωρίας» που εξέπεμπαν οι τρόποι του, το πράο
του χαρακτήρα του και η σεμνότητα του λόγου του, ακόμη-ακόμη κι εκείνη η
«αίσθηση προοδευτισμού» που συνόδευσε την εκλογή του στη θέση του Αρχιεπισκόπου
μού αρκούσαν για τη «συμφιλίωση». Άλλωστε, τα χρόνια του προκατόχου του είχαν
μειώσει τόσο πολύ τις «απαιτήσεις» μου για την Ιεραρχία που ακόμη και τα
αυτονόητα φάνταζαν ιδανικά.
Δυστυχώς, το «ηγετικό διάβα» του κυρίου Ιερώνυμου αποδείχτηκε κατώτερο των προσδοκιών και των περιστάσεων. Η Εκκλησία (η και «διοικούσα» επονομαζόμενη) εξακολουθεί να εμπεριέχει μέσα της τη «νόσο της εξουσίας», να πράττει με κανόνες «θρησκευτικής βιτρίνας», να ολισθαίνει σε εκκοσμικεύσεις «ελαφρού νοήματος» και (το χειρότερο) να παραμένει θύλακας συντηρητισμού. Πολλές φορές και ακραίου.
Η θητεία του Αρχιεπισκόπου συνέπεσε (λες και ήταν… θέλημα Θεού) με κοσμοϊστορικά γεγονότα που μόχλευσαν τη «θεμέλια σιγουριά» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τάραξαν τον «θεολογικό της εφησυχασμό», έθεσαν σε καθημερινή δοκιμασία τα «πνευματικά της αντανακλαστικά» και ανέτρεψαν ένα μεγάλο μέρος από τους «ερμηνευτικούς κανόνες» μέσα από τους οποίους μετουσίωνε στις καθ’ ημάς αγωνίες τον Χριστιανικό Λόγο.
Εγκλωβισμένη στη μετεμφυλιακή της εκτροπή, η Εκκλησία των Ιεραρχών –και παρά τις φωτεινές της εξαιρέσεις– διακονεί σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τη στρεβλή πλευρά της χριστιανικής διδασκαλίας. Στρέβλωση που ο Αρχιεπίσκοπος, όχι απλά «θεάται» και «παρακολουθεί», αλλά συμβάλλει σε αυτή με την ίδια του τη συμμετοχή. Οι πυκνές «εμφανίσεις» του τον τελευταίο καιρό (και με αφορμή –κυρίως– το προσφυγικό) έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τα «από άμβωνος» κηρύγματα της «ημετέρας πίστης», στην υπονόμευση των οποίων συνεισφέρει τα μέγιστα και η προσφάτως ανακύψασα «πολιτική του σπουδή». Όσο ταπεινή κι αν φαντάζει.
Εν πρώτοις, ο κύριος Ιερώνυμος μοιάζει να αποδέχεται «αμαχητί» τον αντι-χριστιανικό (και σαφώς ρατσιστικό) λόγο των αμετανόητων «συναδέλφων» του, παρέχοντάς τους ακόμη και… θεσμική κάλυψη! Ούτε ακραίους έχουμε, ούτε Ταλιμπάν. Έχουμε ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν με έναν άλλο τρόπο πολλά θέματα, θα υποστηρίξει στην πρόσφατη συνέντευξή του στον (πάντα πρόθυμο) Αλέξη Παπαχελά, συμπληρώνοντας πως δε μπορούμε να φιμώσουμε κανέναν. Θα λέει τις απόψεις του. Μπορεί στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις να του κάνουμε τις δικές μας συστάσεις, τις συναδελφικές, αλλά δεν μπορούμε να τον απομονώσουμε…
Μάλιστα, σε «φάση» πλήρους υποχώρησης, δεν θα διστάσει να δώσει «συγχωροχάρτι» και στον (κατέχοντα τα ρατσιστικά και φασιστικά πρωτεία)… συνάδελφο: Κοιτάξτε. Ο Αμβρόσιος επειδή είναι γνωστός μου, μαζί μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε κλπ, δεν κάνει λάθος. Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας…
Είπε και άλλα «όμορφα» ο κύριος Ιερώνυμος, «θρέφοντας» στην ουσία τις ορέξεις της… ακρο-δεξιάς του Κυρίου! Όπως για παράδειγμα ότι: ο μουσουλμάνος δεν αφομοιώνεται από τον Έλληνα. Μάλλον εμείς θα πάμε προς τα εκεί και όχι αυτοί προς τα εμάς, ή τα όσα φοβικά συνόδευσαν την άποψή του για την υπόθεση της ανέγερσης τζαμιού, η περίληψη της οποίας θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως η «ήπια εκδοχή» της γνωστής πολιτικής συμμορίας. Και πώς αλλιώς όταν ακούς από το στόμα του Αρχιεπισκόπου (σου) ότι: Είμαι επιφυλακτικός. Δεν είναι της ώρας. Θα μπορούσε να αναβληθεί κατά την δική μου την άποψη, έως ότου να ξεκαθαρίσει το θέμα των μουσουλμάνων. Αν οι άνθρωποι που έχουν έρθει θα φύγουν δεν χρειάζεται. Αν μείνουν το δικαιούνται. Αλλά εδώ υπάρχουν άλλα προβλήματα. Ποιος θα το διοικεί; Τι θα διδάσκεται και ποιος θα διδάσκει; Θα υπάρχει μετά πόλεμος μεταξύ των μουσουλμάνων. Ποιοι θα πηγαίνουν; Οι σίιτες; Οι σουνίτες;
Αντιπαρέρχομαι την ουσία των ερωτήσεων (και τα όσα αυτές –επικινδύνως– υπονοούν), θυμίζοντας τα όσα ο Απόστολος Παύλος λέει στην προς Γαλάτας Επιστολή, με την ελπίδα στην επόμενη συνέντευξή του να τα «θυμηθεί» και ο κύριος Ιερώνυμος!
Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι
άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου