ΤΟ "ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ"

Οι πρόσφατες αρχαιρεσίες στην Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου που θα εκπροσωπεί τους καθηγητές του νομού για τα επόμενα χρόνια, «εξαντλήθηκαν» επικοινωνιακά μέσα κυρίως από την τυπική ανακοίνωση-δημοσίευση των αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι οι καθηγητές, για άλλη μια φορά –και κάνοντας χρήση του δικαιώματος που τους παρέχει το αρμόδιο υπουργείο– «κατανάλωσαν» μία διδακτική μέρα για τις συνδικαλιστικές τους ανάγκες και δραστηριότητες. Πάει να πει, το ενδιαφέρον περιορίστηκε στα εντελώς «απαραίτητα» και επουσιώδη, «εμπλουτισμένα» από τις συνήθεις άστοχες και ατεκμηρίωτες υπερβολές των (λέμε τώρα) διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Όπως και να το κάνουμε, το εκλογικό αποτέλεσμα ενός φορέα με τόσο μεγάλη και ιδιαίτερη κοινωνική απήχηση όπως η ΕΛΜΕ έχει πολλές και σημαντικές αναγνώσεις που, εν πολλοίς, «αντικαθρεφτίζουν» και το πολιτικό κλίμα της περιόδου που διανύουμε. Άλλωστε, η δοκιμασμένη δυναμική της τοπικής ΕΛΜΕ έχει αποδείξει ότι οι «συνδικαλιστικοί της σφυγμοί» δεν «χτυπούν» μόνο στον ρυθμό των συντεχνιακών τους διεκδικήσεων, αλλά διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στις γενικότερες πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις. Τις οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, επηρεάζουν και καταλυτικά.

Υπ’ αυτήν την έννοια, μια απλή απαρίθμηση των ψήφων και των εδρών και μια γενική (άλλα πέρα για πέρα απλοϊκή) αποτίμηση των παραταξιακών (και κομματικών) κερδών υποβαθμίζει και συσκοτίζει τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές αυτής της αναμέτρησης.

Προσπαθώντας να «φωτίσω» μερικές από αυτές, οφείλω, χωρίς φορτίσεις και συναισθηματισμούς να προτάξω την «πρωτιά» της Σοφίας Φιλιππίδου, όχι ως ένα γεγονός «αξιοσύνης», αλλά ως μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη στιγμή του (όποιου) συνδικαλιστικού κινήματος. Μία τιμή που διαχέεται σε όλους ανεξαιρέτους τους συναδέλφους της, ασχέτως των προσωπικών και πολιτικών τους επιλογών. Η Σοφία (φίλη και συντρόφισσα αγαπημένη) τιμήθηκε γι’ αυτά που έχει προ πολλού απολέσει η πολιτική και ο συνδικαλισμός: για το ήθος, την ανιδιοτέλεια, την εντιμότητα, την αφοσίωση, την ταπεινότητα, την παραδειγματική της αγωνιστικότητα. Και στους καιρούς αυτούς, μια τέτοια «πρωτιά» υπερβαίνει κάθε παράταξη, κάθε «καταμέτρηση» και κάθε «κατάταξη». Ο συμβολισμός της είναι πέρα και πάνω από… διαδικασίες και εκλογικά αποτελέσματα.

Είχαν όμως και άλλα αξιοπρόσεκτα οι εκλογές των καθηγητών, τα οποία θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στα παρακάτω: [1]Παρά τη (φυσιολογική) διάσπαση της παράταξης της Αριστεράς, οι πολιτικές διαφοροποιήσεις είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές. Αν κάτι άλλαξε στο «ιδεολογικό τοπίο» των εκλογών, αυτό είναι ότι ενισχύθηκε το νεοφιλελεύθερο μπλοκ από τα… αριστερά! Λαμβάνοντας φυσικά ως δεδομένο ότι η φίλα προσκείμενη προς τον ΣΥΡΙΖΑ παράταξη εμφορείται (και παρά της περί του αντιθέτου… υποσημειώσεις της), από το… μνημονιακό πνεύμα της κυβέρνησης.

Κατά τ’ άλλα, η ΔΑΚΕ-Νέα Δημοκρατία, ναι μεν πρώτη, αλλά ουσιαστικά χωρίς καμία δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις, πόσο μάλλον και να τις καθορίσει. Η προσπάθειά της θα είναι απλά να… επιβιώσει μέσα στον «ασφυκτικό κλοιό» της (κατά Άδωνι)… αριστερής κηδεμονίας!

Με το ΚΚΕ στα «ίδια» (για να μην πω και μονότονα) και με την πάλαι ποτέ ΠΑΣΚ (και τώρα ΠΕΚ) να μας υπενθυμίζει ότι γύρω μας μπορεί και να κυκλοφορούν… νεκροζώντανοι, οι εκλογές αυτές της ΕΛΜΕ σηματοδοτούν μία καινούρια εποχή. Μένει να δούμε και πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να εξελιχθεί.