ΑΡΙΣΤΕΡΗ(;) ΑΝΑΚΥΒΙΣΤΗΣΗ

Το έχω αποδεχθεί και τίποτε πια δε με εκπλήσσει από το «μέτωπο της ΔΗΜΑΡ». Είναι τέτοια η ιδεολογική της σύγχυση, που δεν ξέρεις πια από πού θα σου έρθουν οι… ανάποδες. Από το «σπάσιμο του εμπάργκο» στη Δημόσια Τηλεόραση; Από τα στελέχη της που έτρεξαν «μες στην τρελή χαρά» να συνυπογράψουν το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς; Από την ψήφιση του «νόμου–σκάνδαλο» για τις ψηφιακές συχνότητες; Ή από τα τραμπαλίσματα των τοπικών της στελεχών σε ότι αφορά τις Δημοτικές Εκλογές του Μαΐου; «Φρέσκο» παράδειγμα για τα τελευταία, τα όσα (αφελώς ή αμετροεπώς;) υποστήριξε ο Βασίλης Τραϊφόρος για το αυτοδιοικητικό μέλλον του κόμματός του στην Καβάλα. Κυριολεκτικά… μπαξές!

Με το Βασίλη Τραϊφόρο με συνδέει μια μακρόχρονη και βιωματική σχέση στην πολιτική. Ξεκινάει από τότε που για πρώτη φορά ανέλαβε το βάρος του υποψηφίου δημάρχου με τη Νέα Πόλη και φτάνει μέχρι τις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές όπου συνυπήρξαμε ενεργά (και αποτελεσματικά) στη Γραμματεία της Συμπαράταξης Πολιτών. Ως εκ τούτου, μπορώ να γνωρίζω αρκετά (έως πολύ) καλά και το όραμά του για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις απόψεις του για τα πρόσωπα που (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) εμπλέκονται σε αυτήν και τα «παραπολιτικά ντεσού» που παράγουν αυτό του είδους οι… συναναστροφές.

Δυστυχώς για τον Βασίλη, αρκούσαν μόνον πέντε λεπτά ραδιοφωνικής συνέντευξης για να υπονομεύσει (έως ακυρώσεως) όλη αυτήν την πλούσια κοινωνική και πολιτική εμπειρία από την κοινή μας δράση και διαδρομή. Και μάλιστα, ήταν τέτοιος ο τρόπος της αποδόμησης που, πέρα από τα όρια των θεωρητικών διαφωνιών, παραβίαζε ευθέως και τις λεπτές γραμμές και ισορροπίες της «αριστερής ηθικής».

Έχοντας πλήρη γνώση της σοβαρότητας και της βαρύτητας που εκπέμπει η χρήση της λέξης «ηθική» (και ειδικά για το χώρο της Αριστεράς), σπεύδω με παραδείγματα να επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές. Και παρακάμπτοντας το άκρως παραπλανητικό και νεφελώδες (αλλά διόλου «ανήθικο»): Μέχρι στιγμής δεν έχουμε αποκλείσει κανένα πρόσωπο. Θα κοιτάξουμε όλες τις περιπτώσεις…

Ο Βασίλης Τραϊφόρος θέτει (και ορθά) εξ αρχής ένα θεμελιώδη κανόνα, που πάνω του «χτίζονται» και οριοθετούνται οι συνεργασίες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τον κανόνα των προγραμμάτων. Λέει: Θα περιμένουμε και τα προγράμματα των υποψηφίων. Δεν έχουμε αποκλείσει κανέναν και δεν έχουμε εγκρίνει κανέναν… Και λέω (ρωτώντας): ο ίδιος δεν ήταν από τους κύριους διαμορφωτές του προεκλογικού προγράμματος της Συμπαράταξης Πολιτών; Αυτός δεν ήταν που είχε αναλάβει την ευθύνη της παρουσίασής του στη Δημοτική Καπναποθήκη; Αυτός δε βοήθησε τα μάλα με το (εμβληματικό) πρόγραμμα της «δικιάς» του Νέας Πόλης, ώστε να πάρει την τελική μορφή εκείνο των Εκλογών του 2010; Έχει ή δεν έχει ΚΑΙ τη δικιά του (προσθέτω: ουσιώδη και καταλυτική) υπογραφή το σημερινό «αυτοδιοικητικό μανιφέστο» της Συμπαράταξης Πολιτών;

Αν ο Βασίλης Τραϊφόρος εκτιμά ότι το «πνευματικό του παιδί» έχει «ξεπεραστεί» μέσα σε αυτά τα τρεισήμισι χρόνια και πλέον δεν τον εκφράζει (κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί και εντελώς φυσιολογικό), όφειλε να δηλώσει δημόσια την αντίθεσή του και επ’ αυτής να τοποθετηθεί. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να τιμήσει τον δικό του κόπο και, εν παραλλήλω, να σεβαστεί και τους παλιούς του συνεργάτες. Και αυτό το τελευταίο είναι που «συμβαδίζει» απόλυτα με την «ηθική» που προανέφερα. Το ότι δεν έπραξε τίποτε από τα παραπάνω και (αντιθέτως) αποφάσισε να «ψαρέψει» στα «θολά νερά» των όποιων μελλοντικών προγραμμάτων, δείχνει ακριβώς και το μέτρο της πολιτικής του ευθύτητας.

Εκεί όμως όπου ο Βασίλης «χάνει» εντελώς τη «μπάλα», είναι όταν τοποθετείται επί προσώπων. Όταν, εντελώς ανερυθρίαστα, θα πει το απίστευτο: Μπορεί να υποστηρίξουμε ακόμη και τον σημερινό δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή… Εύλογα όμως θα αναρωτηθείτε: μα, γιατί «ανερυθρίαστα» και γιατί «απίστευτα»; Απλούστατα, αγαπητοί μου. Γιατί, όταν πας να «χτίσεις» συνεργασίες με κάποιον που μέχρι εχθές ανίκανο τον ανέβαζες και ανίκανο τον κατέβαζες, τότε έχεις απολέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας.

Τόσο, που να θέτεις από τώρα υποψηφιότητα για την είσοδό σου στο ολοένα και διευρυνόμενο… κλαμπ της ανακυβίστησης