Ο "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

Το είδαμε κι αυτό. Την ΟΝΝΕΔ να διοργανώνει «μουσικό αφιέρωμα» στον… Μάνο Χατζιδάκι!!! Πού να το πεις! Αν δεν ήταν η απόλυτη ύβρις, θα μπορούσε να είναι και το πολιτιστικό ανέκδοτο της δεκαετίας. Όμως, για κακή μας τύχη, είναι το πρώτο.

Οι μέχρι εχθές κυνολάτρες της Πάολας και του Παντελίδη, οι μόνιμοι «προαγωγοί» του νυχτερινού ήθους των Κιάμηδων και των Βαλάντηδων στα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα, οι καψουροκανίβαλοι που εκτονώνονται ποικιλοτρόπως στις πίστες με τα ξέκολα και τις αοιδούδες, αυτοί τολμούν και το χυδαιότερο όλων: να «πιάσουν» στα χέρια τους και στο στόμα τους τον μεγάλο Μάνο!!!

Τον «βλέπω» εκεί ψηλά να έχει φρικάρει. Να θυμάται τι είχε τραβήξει σε εκείνο το φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ που –χάριν του Κωνσταντίνου Καραμανλή– πήγε να μοιραστεί μαζί με τα μέλη της, τα μουσικά του αριστουργήματα. Πού να το φανταστεί ο δόλιος! Πού να βάλει στο μυαλό του τη χάβρα των αντάβαλων που θα συναντούσε. Την οχλαγωγία και την ασέβεια. Τη βία (ναι, ναι, τη βία) της απαξίωσης και του σταρχιδισμού τους. Και «βλέπω» ξανά τη σεμνή και σιωπηρή του αποχώρηση από τη σκηνή, ως τον μόνο τρόπο διαμαρτυρίας απέναντι στην καφρίλα και την αμορφωσιά. Μία αποχώρηση–σύμβολο. Μία κορυφαία αντίσταση στην αισθητική και την πολιτική βαρβαρότητα που γαλουχεί στους νέους η ΟΝΝΕΔ.  Και σκέφτομαι ότι αυτή ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που αυτός ο τεράστιος συνθέτης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σκηνή ένεκα της απερίγραπτης προσβολής που υπέστη ο ίδιος, οι συνεργάτες του και, φυσικά, το έργο του.

Και ίσως τότε, σαν βάλσαμο, να του «ξανάρθουν» μπροστά του οι στιγμές και οι εικόνες από ένα άλλο φεστιβάλ. Από εκείνη τη μυσταγωγία που έζησε με τους νέους του Ρήγα Φεραίου. Με έργα «δύσκολα» και «απαιτητικά». Με έργα καινούρια και άγνωστα. Αλλά εκεί, το κοινό ήταν άλλο. Το ήθος ήταν άλλο. Ο πολιτισμός και η ευγένεια ήταν άλλη. Γι’ αυτό και οι ανάσες όλων μας εκείνο το βράδυ κρέμονταν από τη μουσική του και την ποίηση. Το κάθε τραγούδι από τις Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς κατέληγε σε έναν εσωτερικό θρίαμβο. Η κάθε λεπτομέρεια  από τα Παράλογα, τον Χειμωνιάτικο Ήλιο και τη Σκοτεινή Μητέρα σε μία μαρτυρία μύησης…

Και για να μη νομίζετε ότι υπερβάλω, ιδού η εξιστόρηση από τον ίδιο στην Όλγα Μπακομάρου, στο περιοδικό Γυναίκα το 1988: Έκανα λοιπόν μια συναυλία στο Κ.Κ. Εσωτερικού, με είχαν παρακαλέσει τα παιδιά του Ρήγα Φεραίου, και ήταν περίφημη η επαφή μου μ' αυτό το κοινό. Πραγματικά είχα άριστες εντυπώσεις. Θέλοντας να δώσω, πώς να σας πω, έναν φιλελευθερισμό, δέχθηκα και την πρόσκληση της ΟΝΝΕΔ, διότι ψηφίζω Νέα Δημοκρατία, για να μη θεωρηθώ μονομερής ότι ευνόησα τα παιδιά του Ρήγα Φεραίου...Ομολογώ ότι έφυγα σε είκοσι λεπτά κακήν κακώς, είχα το αίσθημα ότι έπαιξα σε ένα αναψυκτήριο, όχι σε συναυλία μου. Τέτοια ντροπή δεν είχα ξαναπάρει ποτέ στη ζωή μου, διότι ακόμη και όταν ήμουν νέος και δεν είχα χρήματα, δεν έπαιξα ποτέ μουσική για να κερδίσω χρήματα. Έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά, αλλά δεν καταδέχτηκα να παίξω σε κέντρα. Είχα το αίσθημα σε ηλικία πενήντα εννέα ετών που ήμουνα πέρυσι, ότι έπαιζα σε αναψυκτήριο…  

Το τραγικό με την ΟΝΝΕΔ δεν έγκειται μόνο στην πρωτοβουλία της για το «μουσικό αφιέρωμα» (αυτός κι αν δεν είναι τίτλος… αναψυκτηρίου). Αν το «έκλειναν» εδώ το… ακατοίκητο, θα επεδείκνυαν (λέμε τώρα) και μία κάποια σωφροσύνη. Αλλά με τη φόρα που πήραν (και με το θράσος που απορρέει από την άγνοια και την ημιμάθεια) δε θα διστάσουν να επικαλεστούν και τον «αντισυμβατικό του λόγο»! Τα κατ’ εξοχήν παιδάκια της εξουσίας, οι μελλοντικές γενιές της φτήνιας και του λαϊκισμού, να μιλάνε για τον «αντισυμβατικό Μάνο»! Και να λένε κι από επάνω ότι «είναι επίκαιρος όσο ποτέ»!!!

Αν λοιπόν είναι έτσι (που είναι και παραείναι) και αν εκτιμούν τόσο πολύ τις πνευματικές και πολιτικές του παρακαταθήκες, θα έπρεπε να είχαν συγχρονιστεί μαζί του και να είχαν υιοθετήσει προ πολλού τις απόψεις του. Όπως, ας πούμε, αυτές περί αναρχίας, περί αντιεξουσιαστών, περί Εθνικών Εορτών, περί Εμφυλίου και Δεκεμβριανών, περί κρατικής καταστολής, περί εξουσίας, περί νομιμότητας, περί… άκρων!

Αλλά, τι λέω. Τότε δε θα ήταν της ΟΝΝΕΔ αλλά των… αναρχοάπλυτων!