ΤΟ "ΤΕΡΑΣ" ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

Όσο τρομακτική και αποτρόπαιη μού είναι η εικόνα των ξυρισμένων σκίνχεντ της Χρυσής Αυγής, όσο και να μου «γυρίζουν τα άντερα» τα φουσκωμένα μπράτσα των ημιάγριων της ναζιστικής της συμμορίας, όσο και να μου είναι απεχθής η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των μελών της, μου είναι αδύνατο να μη σκύψω ανθρώπινα και σιωπηλά πάνω από τα νεκρά σώματα των δύο «παιδιών» της. Να μη συμπαρασταθώ στον πόνο των δικών τους. Να μη λυγίσω. Και θα πω το αυτονόητο: κανείς στον κόσμο δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ζωές! Να λύνει τους λογαριασμούς του με όπλα. Να «δικάζει» με αίμα. Όταν το πράττει αυτό, η μορφή του έχει ήδη μεταλλαχθεί σε αυτή του απέναντι τέρατος. Τελεία…

Όμως, κακά τα ψέματα. Το «τέρας» είναι εδώ και μας κοιτάει όπως και πριν. Έχει στήσει καρτέρι και περιμένει τις ευκαιρίες. Είναι το ίδιο ζοφερό και το ίδιο κτηνώδες. Κουβαλάει την ίδια δυσοσμία και την ίδια απαράλλαχτη βαρβαρότητά. Και χωρίς καμία υπερβολή: όποιος κάνει το λάθος να το εξαγνίσει μέσα από τις δύο αδικοχαμένες ζωές των υποστηρικτών του, θα του προσφέρει το καλύτερο κοινωνικό και πολιτικό άλλοθι που έψαχνε αγωνιωδώς μετά από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ενδεικτικό αυτής της αντίληψης (προσθέτω: της πιο δόλιας και ύποπτης) είναι ότι ήδη κάποιοι προσπαθούν να φέρουν στα «ίσα» το φονικό του αντιφασίστα ράπερ με αυτό των δύο χρυσαυγιτών. Να «ενώσουν» το αίμα των δύο δολοφονιών και να το περιφέρουν ως «τηλεοπτική χοή» στις τελετουργίες του εθνικού μας διχασμού. Και, στη συνέχεια, επιφορτίζοντάς το και με τις ιδεολογικές του αναφορές, να το εκθέσουν επί της προκρούστειας κλίνης των «δύο άκρων». Τόσο απλά και τόσο ξεδιάντροπα. Και ο σκοπός τους, ένας! Να «αγιαστούν» τα μέσα που μας έφεραν μέχρις εδώ. Με κάθε τίμημα. Και με κάθε θυσία.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να «χωρέσει» ο Φύσσας στο ίδιο «τσουβάλι» με τον Καπελώνη και τον Φουντούλη! Κι ας φωνάζει ο θείος του τελευταίου με όση φωνή του απόμεινε: μας πήραν τα παιδιά μας στα γραφεία τους και τα άλλαξαν τα μυαλά. Τι κι αν ο Παύλος καθόταν με τις ώρες να γράφει μουσική και τραγούδια τη στιγμή που ο Μάνος με το Γιώργο «πουλούσαν» μπραβιλίκι στα νυχτερινά καταγώγια. Τι κι αν ο ένας μιλούσε με ποιήματα για τη ζωή και τον έρωτα ενώ οι άλλοι έσπερναν το μίσος και το φόβο. Όλα στο καζάνι της ομοιομορφίας και της ισοπέδωσης.

Το ξέρω. Ιερός όσο τίποτε ο θάνατος, αλλά, να που έτσι το έχουν ορίσει οι γραφές και οι παραδόσεις, να αφήνει κληρονομιά στη ζωή, τις αρχές και τις αξίες αυτών που έφυγαν για μακριά. Και γι’ αυτό και τόσο άδικη (μα και τόσο υπονομευτική) η κάθε ταύτιση και ο κάθε συμψηφισμός.

Και θα το πω: ο Μάνος Καπελώνης και ο Γιώργος Φουντούλης είναι θύματα της δικιάς τους εξαχρείωσης. Της δικιάς τους επιλογής. Ίσως γιατί αυτοί δε νοιάστηκαν ποτέ για το «τέρας». Δεν το φοβήθηκαν. Και βάλθηκαν να το υπηρετήσουν…