ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΥΦΑΛΗ

Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν ενθυμούμαι τον Αντώνη Κούφαλη, είναι να βρίσκεται καθισμένος στο ακριανό γραφείο της Πρωινής, πίσω από την ηλιόλουστη τζαμαρία της, πληκτρολογώντας τις νεανικές του σκέψεις του σε μία γραφομηχανή. Τότε, η εφημερίδα του αείμνηστου Μπακλαβά βρισκόταν στο ισόγειο της Μεγάλης Λέσχης και ο Αντώνης «ασκούνταν δημοσιογραφικά» σε ένα μεράκι που με τα χρόνια θα εξελιχθεί σε ό,τι πιο γόνιμο θα μπορούσε να ονειρευτεί: στη συγγραφή σπουδαίων κειμένων για το θέατρο.

 

Το θέατρο (μα και ο κινηματογράφος) υπήρξαν οι μεγάλες του αγάπες. Και τους αφοσιώθηκε πλήρως. Σχεδόν ταυτίστηκε με αυτές. Έγινε ένα. Και το έβλεπες, ήταν διάχυτο το πόσο χαιρόταν, το πώς φωτίζονταν το πρόσωπό του όταν μιλούσε γι’ αυτές. Πώς τις κανάκευε, πώς τους συμπεριφερόταν και πώς μετέδιδε τα ελέη τους στους άλλους. Σε μας…

 

Να και ο λόγος που έκανα «αμάν» για να έρθει η Δευτέρα με τις κριτικές του. Ειδικά τότε που έγραφε (ως συνιδιοκτήτης πια) στην εβδομαδιαία Εβδόμη. Εκεί βρήκε και το «εκφραστικό καταφύγιο» που χρειαζόταν. Κι εκεί διέπρεψε! Οι κριτικές του εκτόξευσαν το επίπεδο της τοπικής δημοσιογραφίας και έγιναν αναγνωστική συνήθεια. Τα κείμενά του ανέβασαν τον πήχη του έντυπου λόγου σε δυσθεώρητα ύψη. Έλαμπαν από φρεσκάδα, τόλμη, γνώσεις και ήθος. Γραπτά για το σινεμά με την ποιότητα του Αντώνη, μόνο στο εμβληματικό περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος θα συναντούσες εκείνη την εποχή. Οι δε κριτικές του για το θέατρο, συνοδοιπορούσαν σε κύρος και αξιοσύνη με αυτές του Κώστα Γεωργουσόπουλου και του Τάσου Λιγνάδη.

 

Η δικιά μου γενιά ευτύχησε να έχει τον Αντώνη «δίπλα» της. Να συναντιέται μαζί του στον Απόλλωνα και να κάθεται ώρες ολόκληρες μετά την προβολή να συζητάει «εν θερμώ» για τους Κυνηγούς του Αγγελόπουλου, το Μπραζίλ του Γκίλιαμ, τη Διπλή Ζωή Της Βερόνικα του Κισλόφσκι. Κι ύστερα; Πόσοι δεν ήταν εκείνοι που «ανέβηκαν στο σανίδι» εξαιτίας του. Ποιος να λησμονήσει το πρώτο μεταδιδακτορικό ανέβασμα του Μπρεχτ στο Παλλάς. Ποιος να ξεχάσει την Πρόβα του Αρμένη να «σκίζει» στην Ιθάκη μπροστά στα μάτια του Κάρολου Κουν…

 

Το λέω από ψυχής. Αν κάποτε με ρωτήσουν για τους ανθρώπους που επηρέασαν τη σκέψη και την αισθητική μου, ο Αντώνης θα έχει περίοπτη θέση ανάμεσά τους. Γι’ αυτό και η αγάπη μου απέναντί του θα συμπορεύεται πάντα με το σεβασμό και την εκτίμηση που του πρέπει και του αξίζει. Και ιδού ο λόγος που καθυστέρησα τόσο πολύ να του ευχηθώ «καλή επιτυχία» στα νέα του καθήκοντα στο Εθνικό Θέατρο. Ήθελα να του το πω αλλιώς. Χωρίς την «κρυάδα» των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, χωρίς τη μηχανική ετυμηγορία των Like. Ήθελα με το δικό του τρόπο. Τον γραπτό. Με αυτόν που με δίδαξε, που με συντρόφεψε, που με μέστωσε. Ας ελπίσω ότι τα κατάφερα…