ΜΝΗΜΗ ΚΩΣΤΗ ΜΟΣΚΩΦ

Γεννήθηκα την Εποχή του Χαλκού
Τώρα δε με θυμάται πια κανένας...

Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής 27 Μαρτίου του ’87, είχαν παγώσει όλα. Τα φύλλα πορείας για την επιστράτευση μοιράζονταν ήδη στους εφέδρους και η πόλη ξαναζούσε βουβά στιγμές από το ΄74. Η Άνοιξη δεν μπήκε καθόλου καλά. Τα σημάδια της ήταν μουντά. Τα μαντάτα σκοτεινά. Η ξαφνική υγρασία που σκέπαζε σιγά – σιγά την παραλία, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την διάθεση. Η βιασύνη των ανθρώπων να επιστρέψουν γρήγορα στα σπίτια τους, άφηνε ένα αβέβαιο σύρσιμο στους δρόμους. Οι νηφάλιες ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης για την «έξοδο του Σισμίκ», υπερνικήθηκαν από τους ψιθύρους. Κάποιοι άρχισαν ήδη να φεύγουν στους προορισμούς που τους υπεδείκνυε η στρατολογία. Η δικιά μου πορεία προς την Σταυρούπολη είχε προγραμματιστεί για το ξημέρωμα…

Μέσα σε αυτό το «μολυβένιο κλίμα», ήταν απόλυτα σίγουρο πως η εκδήλωση στην παλιά αίθουσα τους Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, θα πραγματοποιηθεί σε «στενό οικογενειακό περιβάλλον». Ας είναι είπα. Πότε θα τον ξαναδώ και πότε θα τον ξανακούσω. Κατέβηκα τα σκαλιά της Μητροπόλεως με τους ήχους από τις τηλεοράσεις να μου τρυπάνε τα αυτιά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ετοιμαζόταν για το διάγγελμα και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος  διατηρούσε ακόμη κάτι από την ολύμπια ψυχραιμία του. Έστριψα στην οδό Κύπρου και μπήκα στη αίθουσα…

Εκεί τον αντίκρισα για πρώτη φορά. Στεκόταν όρθιος στην άκρη ενός μακρόστενου τραπεζιού και κουβέντιαζε με τον Βασίλη Θεοδωρίδη. Σε λίγο η παρέα μεγάλωσε. Ο κύκλος γύρω του έγινε πιο ζεστός. Οι φωνές ξεθάρρεψαν. Το πρώτο σφίξιμο έδωσε την θέση του σε μία οικεία αμεσότητα. Αυτός, με το περίσσευμα της παλιάς του αρχοντιάς και με τον έμφυτο πολιτισμό του να το περιβάλει από παντού, ακτινοβολούσε ανάμεσα μας. Όμορφος, ευγενής, φλογερός. Και τόσο ερωτικός!

Όταν πια οι ξύλινες καρέκλες απέναντι από το κλασσικό βήμα της Στέγης, γέμισαν από κόσμο, ο Βασίλης, πιστός στο τελετουργικό του Συνδέσμου, ανέλαβε να τον προσφωνήσει και να τον προσκαλέσει με την χαρακτηριστική του σεμνότητα. Αγαπητοί φίλοι, κοντά μας απόψε είναι ο κύριος Κωστής Μοσκώφ…

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από την κοίμησή του, κι αυτός εδώ. Γύρω μου και μέσα μου. Σπινθήρας αναμμένος στη Σάρκα της Ιστορίας. Μυσταγωγός μιας καινούριας φωταψίας. Το μυστικό μου πέρασμα στο Άλλο. Στο απολησμονημένο Σώμα. Στην καθ’ ημάς Ανατολή. Βόσπορος, Αλιάκμονας, Πρέσπες, Μελούνα, Πλαταμώνας, ο σφοδρός Βαρδάρης, οι πόντιοι από τα μέρη της Ορντού, η ταβέρνα της Δόμνας, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο άγιος Ρωμανίδης, ο Γιώργος Ιωάννου, η Επανάσταση, ο Μανσούρ αλ Χαλάλ, ο Ισαάκ της Νινεβή, το Στάλινγκραντ, το Κουτλουμούσι, οι τεκέδες των δερβίσηδων, η Ρένα, η Λέιλα, η Γιόφυ, η Τρούμπα, το Καπάνι και η Μοδιάνου, οι καπνεργάτες, ο Τσίρκας, ο Καβάφης, οι Δεληγιανναίοι της Αδρίτσαινας, η Ουμ Καλσούμ, ένα ρεμπέτικο και ένας αμανές…

Και λέω: ίσως ωστόσο κι αν πεθάνεις, κάποτε να γεννηθείς πάλι, μην αντέχοντας στη Σιωπή…