ΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ

Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο «δούλεμα» μπορεί να σηκώσει ακόμη αυτός ο λαός, αλλά για να μας το «πασάρουν» με τόση άνεση και ξεδιαντροπιά, όλο και κάτι θα έχουν «μυριστεί» από τον συλλογικό μας ωχαδερφισμό. Γιατί, πώς αλλιώς να ερμηνεύσω και να εξηγήσω την απάθεια και την αφασία μας όταν σε αυτήν την προκλητική φιέστα–κοροϊδία τού (άντε μην πω) Γραφείου Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και Διεθνών Σχέσεων και της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που είχε ως στόχο (άκουσον–άκουσον) την απασχόληση των νέων  μέσω του επαγγελματικού προσανατολισμού, δε βρέθηκαν έξω από το χώρο της εκδήλωσης, έστω εκατό, διακόσιοι άνθρωποι να τους… πάρουν τα σκάλπ. Κανονικά όμως.

Εντάξει, να το σημειώσω…. Μπορεί να ήταν εκεί για να αντιδράσει και να διαμαρτυρηθεί το «μοναχικό» ΚΚΕ (και μπράβο του και μαγκιά του και του «βγάζω το καπέλο» δημόσια), αλλά με τέτοιου είδους «γυμναστικές» και «κομματικές επιδείξεις», σιγά μην πτοηθούν οι χοντρόπετσοι και οι καλοθρεμμένοι.

Συγχωρέστε μου τις «εξτρεμιστικές και βίαιες προτροπές», αλλά είναι κάτι στιγμές που καμία λογική και καμία αυτοσυγκράτηση δε μπορεί να αντισταθεί στο θυμό και την οργή. Δε μπορείς να νιώθεις μέσα σου, πάνω σου, γύρω σου την υποκρισία και την ψευτιά και συ να αντιδράς με… κομψότητα και στυλ! Δε γίνεται! Καίγεσαι από χέρι. Και την τρως!

Να λοιπόν γιατί δεν μπορώ να συμπεριφερθώ με «όρους πολιτισμού». Δε μου «βγαίνει». Τερμάτισα. Δε μπορώ να έχω απέναντί μου όλη αυτήν τη «βία των σικάτων» κι εγώ να κάθομαι να παριστάνω τον «κριτικό της ειμαρμένης». Δε μπορώ να τους βλέπω όλους μαζί επάνω στα επικοινωνιακά τους πάνελ να μου ρίχνουν ξεροκόμματα ελπίδας και ‘γω να «σφυρίζω ευγένειες» και να προσέρχομαι σε διαλόγους. Αφού τους ξέρω. Τους  ζω. Τους «πιάνω»…! Οι άνθρωποι «εκτελούν αποστολή» κοινωνικής εκκαθάρισης εν γνώσει τους και ενσυνειδήτως. Και με «ακρίβεια χειρούργου».

Γι’ αυτό και απορώ: πού ήταν το Εργατικό Κέντρο; Πού ήταν η ΑΔΕΔΥ; Πού ήταν ο Εμπορικός Σύλλογος και τα Επιμελητήρια; Πού ήταν όλες αυτές οι «κοινωνικές κλάψες» που μας τα «ζαλίζουν» κάθε μέρα με τα «προβλήματα του κλάδου» και τα «δεν πάει παραπέρα»; Πού «έβοσκαν» την ώρα που εκείνος ο απίθανος (και αχώνευτος) Επίτροπος για την Απασχόληση πετούσε «προγράμματα εξαθλίωσης» με «μείγμα» απλήρωτης εργασίας; Πού αρμένιζαν όταν η πρόεδρος της Ένωσης Παράκτιων Περιφερειών (γάμησα εγώ ΜΚΟ) σηκωνόταν και έλεγε πως τα θέματα, που κυρίως μας απασχολούν, αφορούν σε  παράκτιες περιοχές και έχουν να κάνουν με την προσβασιμότητα (!!!);

Και, ρε γαμώτο, πού ήταν η «άλλη Αριστερά»; Πού ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που τα τοπικά τσιράκια των Βρυξελλών έβγαιναν και μιλούσαν για θερμοκοιτίδες επιχειρήσεων οι οποίες θα δημιουργηθούν στο στρατόπεδο Ασημακοπούλου… Ούτε ένας για δείγμα; Οι πολιτικοί τους αντίπαλοί τα έλεγαν αυτά. Οι ταξικοί τους εχθροί οργάνωναν τον εργασιακό μεσαίωνα. Ο Γιαννακίδης κι ο Σιμιτσής ήταν εκεί και ευλογούσαν την καταστροφή. Και οι σύντροφοι «αλλού». Κάτι σαν… χάνομαι γιατί ρεμβάζω!

Τυχαίο το «δούλεμα»;