Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

ΣΙΓΑΝΑ ΠΟΤΑΜΑΚΙΑ



Αν κάτι με ενοχλεί στον Σταύρο Θεοδωράκη, αυτό είναι το… επίμονο στυλάκι του. Εκείνο το «χαλαρό» και «άνετο» που σουλατσάρει ανάμεσα «μελαγχολίας» και «περιπλάνησης». Η κραυγαλέα του προσποίηση. Το εξωραϊσμένο του «δήθεν». Μία «εύγευστη» τηλεπερσόνα, χωρίς το παραμικρό ίχνος αλήθειας και αυθεντικού. Μόνο μία φιγούρα (ομολογώ γοητευτική) που ανακυκλώνει συνεχώς το ίδιο «δημοσιογραφικό ρεπερτόριο», τις ίδιες «γωνίες επικοινωνίας», τα ίδια «δραματουργικά σενάρια». Κι αν κάτι «πάει» να τον ξεχωρίσει από τους πρωτοπόρους του είδους (γιατί από «κλεψίτυπο», άλλο τίποτα), αυτό είναι μόνο το… σακίδιο που κουβαλάει. Το οποίο (σακίδιο) δε θα μπορούσε παρά να λειτουργεί και ως σύμβολο του αδέσποτου ναρκισσισμού του. Ήγουν, ως το εικονογραφικό φετίχ της απόλυτης κενότητάς του.

 Πού βασίζεται όμως η (αναμφίβολα) πετυχημένη συνταγή των Πρωταγωνιστών; Πρωτίστως στον «δημόσιο χειρισμό» των συναισθημάτων. Κι επειδή αυτά (κατά τεκμήριο) βρίσκονται και «πυρακτώνονται» στους χώρους του περιθωρίου, ο Θεοδωράκης «έστησε» πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους (άρα και πάνω στο προσωπικό τους δράμα) την πιο ελκυστική (ίσως και προσοδοφόρα) «φάμπρικα αισθημάτων» από γεννήσεως ελληνικής τηλεόρασης. Προσέξτε όμως: όχι για να ερμηνεύσει τα κοινωνικά αδιέξοδα και τις αστικές ερήμους, αλλά για να τα προσπεράσει «ομαλά» διά των φορτίσεων και της συγκίνησης!

Στους Πρωταγωνιστές, η έννοια της «πολιτικής ευθύνης» εξαφανίζεται κάτω από την «ευθύνη του ατόμου». Οι παραβατικές συμπεριφορές «κυκλοφορούν» ξεκομμένες από το «όλον». Οι «περιπέτειες» παύουν να είναι συνάρτηση των συνθηκών της «έξω ζωής» και εξελίσσονται σε «εξομολογήσεις αμαρτημένου». Κι αν οι Πρωταγωνιστές δεν είναι (ας πούμε) το Πάμε Πακέτο, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διαφορά αισθητικής και σκηνοθεσίας. Γιατί, κακά τα ψέματα, άλλο είναι να μιλάει ένας τοξικομανής μακιγιαρισμένος στο στούντιο και με κοινό και άλλο να τον ζουμάρει η κάμερα μέσα σε ένα παράπηγμα τη στιγμή της χρήσης.

Πίσω από αυτά τα «ευφάνταστα», ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν κάνει τίποτε παραπάνω από μία «δημοσιογραφία επιδερμίδας». Πουλώντας την μάλιστα και με τη μούρη του… αντισυμβατικού! Κι αν η «αλά μπήντικ» σκηνοθεσία των Πρωταγωνιστών είναι ικανή να τον «καθαγιάσει» στην «ήσυχη συνείδηση» των νοικοκυραίων, η αρθογραφία του (μα και η επιλογή των συνεργατών του) στο δικό του Protagon, θα εκθέτει συνεχώς το κίβδηλο αντισυστημικό του προφίλ. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο δημοσιογράφος… από τα γραπτά του «γνωρίζεται». Κι αναγνωρίζεται!

Να και ο λόγος που δε χρειάστηκα τις «γραπτές αποδείξεις» από το «ιδρυτικό πόνημα» του Ποταμού ώστε να επιβεβαιώσω την «αβάσταχτη ελαφρότητα» των κειμένων του. Τον διαβάζω και τον παρακολουθώ χρόνια. Γνωρίζω απ’ έξω κι ανακατωτά τις αφέλειες και τα αναμασήματά του. Ξέρω τη σχέση του με τα «ευκολάκια» και τα αυτονόητα, τα πασαλείμματα και τις κενολογίες… Τα είχα (καρα)τσεκάρει από παλιά. Αυτά συνέθεταν πάντα το ιδεολογικό του προφίλ κι αυτά ακριβώς «συγκροτούν» τώρα και τις «θέσεις» του «προσωπικού του μανιφέστου». Ένα «τίποτα» με καλό περιτύλιγμα.

Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά «περιγράφει» η «κίνηση» του Σταύρου Θεοδωράκη; Τι «κρύβεται» πίσω από τους «χαλαρούς του υπαινιγμούς» και τις «trendy ανησυχίες του»; Είναι μήπως η αποτυχία των «58» που «ζητούσε» εναγωνίως τον ελκυστικό της αντικαταστάτη; Να είναι ο Ψυχάρης και τα εκδοτικά συμφέροντα που ψάχνουν μέσα στο μνημονιακό χάος «συγγενικές λύσεις»; Ο Σημίτης ίσως; Πιστέψτε με, μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, μπροστά στο… mega θέμα που προκύπτει από την εκλογική κάθοδο του δημοσιογράφου.

Ρολίστας ή πρωταγωνιστής, λαγός ή δρομέας, ο Σταύρος Θεοδωράκης κομίζει με το κείμενο του Ποταμού την επικινδυνότητα του… κομψού φασισμού! Να μπορεί δηλαδή να λέει τα ίδια πράγματα με τους χρυσαυγίτες στην πιο λάιτ και εκκοσμικευμένη τους εκδοχή. Που σημαίνει, ακόμη πιο ύπουλα και διεισδυτικά. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα είναι να σου μουγκρίζουν οι κασιδιαρέοι το: «όλοι είναι ίδιοι» και άλλο να στο πλασάρει ο… χαριτωμένος.

Τελικά, ναι! Ο φασισμός είναι ΚΑΙ θέμα αισθητικής. Ειδικά όταν ρέει και από σιγανά… ποταμάκια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου