ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Διαβάζω το βιβλίο του Κουφοντίνα με το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον που διάβαζα κάποτε τα βιβλία για τους λήσταρχους της Θεσσαλίας (και τα οποία συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Ιδιαίτερα εκείνο του Τζανακάρη). Το διαβάζω με την ίδια ένταση που άκουγα στις αρχές του ‘80 τον Σαββόπουλο να «αφηγείται» στο, μυθικό πια, Μακρύ Ζεϊμπέκικο Για Τον Νίκο, την ιστορία του Κοεμτζή. Το διαβάζω με την ίδια κριτική αυστηρότητα που επιστράτευσα πριν από λίγα χρόνια παρακολουθώντας την κινηματογραφική αυτοβιογραφία του Ζακ Μεσρίν στο Δημόσιος Κίνδυνος. Τότε, βλέπετε, δεν υπήρχε κανένα βιβλιοπωλείο με το όνομα Free Thinking Zone για να με αποτρέψει από αυτές τις «κακές συνήθειες» και κανένας κομματικός μέντορας ωσάν τον Ψαριανό που θα με προβλημάτιζε και θα με απομάκρυνε από το κακό, παριστάνοντας (ναι, το έκανε ΚΑΙ αυτό) τον Λιβάνη με σφαίρα στο κρόταφο!

Με λίγα λόγια –και χωρίς να παραβιάζω στο ελάχιστο τις παλιές μου συνήθειες– διαβάζω ένα βιβλίο που αφηγείται και καταγράφει τη δράση μίας «σκοτεινής» οργάνωσης η οποία –είτε το θέλουμε είτε όχι– σημάδεψε τη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου και, εν πολλοίς, διαμόρφωσε και την ατζέντα των εξελίξεων στη χώρα, από τη Μεταπολίτευση και μετά. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Οπότε, επί του προκειμένου…

Ποια είναι η πρώτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς από το βιβλίο του «επιχειρησιακού αρχηγού» της 17 Νοέμβρη; Απαντάω ευθέως: η λεηλασία της ιστορίας! Το κίβδηλο αποτύπωμα από ένα χρονικό αίματος που, όλως τυχαίως, προσπαθεί να συνδέσει το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης και τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου με μία «σέχτα δολοφόνων». Με αυτό το εξώφυλλο–ντροπή κάνει «εκδοτική καριέρα» το Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη του Δημήτρη Κουφοντίνα. Με τον πιο ύπουλο συμβολισμό. Με ό,τι πιο υπονομευτικό για το ήθος και την ποιότητα της Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων. Και ψάξτε εσείς να βρείτε ποιους ευνοεί σήμερα αυτή η ταύτιση.

Στο αφηγηματικό μέρος, ο συγγραφέας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ρίχνει λίγο… αλατοπίπερο στις ήδη γνωστές (και καταγεγραμμένες) ιστορίες φρίκης και παραλογισμού. Περιγραφές σε μορφή «επαναστατικού σκετς» οι οποίες μετεωρίζονται μεταξύ κυνισμού, εγωπάθειας και ψυχοδράματος. Χωρίς το παραμικρό ίχνος αναστοχασμού και αυτοκριτικής (πολλώ δε μάλλον και μεταμέλειας), ο Κουφοντίνας περιφέρει στις σελίδες του βιβλίου τις «παλικαριές» και τα «ανδραγαθήματα» μιας ομάδας «αγωνιστών προσχολικής ηλικίας», γεμάτης από υστερικά κόμπλεξ και αφόρητους αριβισμούς.

Αν κάτι κάνει πολύτιμη την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, είναι η «εκ των έσω» απομυθοποίηση του «θορύβου». Η αποτύπωση και η ομολογία του απόλυτου κενού μιας γιάφκας «ανταρτών» που, σε μεγάλο βαθμό, συνετέλεσε στη συλλογική μας πανωλεθρία και το ξερίζωμα δεκάδων ελευθεριών. Και μόνο γι’ αυτό το «μάθημα», αξίζει την προσοχή σας. Αρκεί, βεβαίως, να μπορείτε να ξεχωρίζετε την ήρα από το στάρι. Γενικώς…