Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΗΣ "ΞΥΠΝΗΣΕ"... ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ!



Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Κ.Π. Καβάφης

Όλα τα περίμενα, αλλά να δω και τον Κωστή Σιμιτσή αντιμνημονιακό, ούτε στα πιο… απατηλά μου όνειρα! Όμως, άλλαι αι βουλαί του ύπνου και άλλα το… facebook κελεύει.

Σε μία ανέλπιστη (η και απέλπιδα;) επίδειξη προεκλογικής αγωνιστικότητας, ο κύριος Σιμιτσής υπενθυμίζει στο (κατά πολύ μειωμένο, πια) διαδικτυακό του ακροατήριο, τη στάση του ιδίου και της παράταξής του απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές, προβάλλοντας ως «τεκμήριο αντίστασης και σθένους» ένα περυσινό του κείμενο, την αφέλεια και τη «χαλαρότητά» του οποίου, θα ζήλευε και αυτός ακόμη ο… Πρωταγωνιστής!

Κατά τα λεγόμενα του κυρίου Σιμιτσή, το «ξεθάψιμο» αυτού του συγκλονιστικού πονήματος προήλθε εξ αφορμής σχολίων τα οποία «ήθελαν» αυτόν και την Ανοιχτή Πόλη να γίνονται ξαφνικά και όψιμα αντιμνημονιακοί. Για να πω την πικρή μου αλήθεια, εγώ προσωπικά δεν είδα πουθενά σχόλια αυτού του… υψηλού επιπέδου, αλλά για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχτώ ότι υπήρξαν. Ήταν όμως τέτοια η σοβαρότητά τους που άξιζαν της προσοχής ενός δημάρχου; Που προκαλούσαν την ανάγκη απαντήσεως; Διότι –αν καθίσουμε και το καλοσκεφτούμε– ποιος νοήμων πολίτης θα μπορούσε σήμερα να κατατάξει τον κύριο Σιμιτσή στο αντιμνημονιακό μπλοκ; Ή πολύ «νυχτωμένος» θα ήταν, ή απίστευτος καλαμπουρτζής.

Ως εκ τούτου, θαρρώ –και ο Θεός ψεύτη να με βγάλει– ότι το «σπρώξιμο» ξανά στην επικαιρότητα εκείνου του (εντελώς… κουπεπέ) κειμένου πηγάζει από μία εσωτερική ανάγκη να ξαναβρεί ο Κωστής τον… παλιό του Ρηγά. Να νιώσει κάτι από το ρίγος του αριστερού του παρελθόντος. Να «πιάσει σφυγμό» με τους ρομαντισμούς της νιότης. Να «ζήσει» ξανά τις φοιτητικές του ουτοπίες και ευαισθησίες…

Μάταια όμως. Ο «παλαιός Σιμιτσής» έχει προ πολλού διαβεί τον Ρουβικώνα και αρμενίζει σε άλλες πολιτικές και κομματικές όχθες. Τα ίχνη της κοσμοθεωρίας του σβήνουν και χάνονται μέσα στην «κοίτη» της πασοκικής υπεροχής (και υπεροψίας) και τη λαγνεία της εξουσίας. Μέσα στα σφιχταγκαλιάσματα με την κεντρική διοίκηση. Στα πήγαινε–έλα στις «μητέρες Βρυξέλες». Στη συμπόρευσή του με κάθε είδους «κυβερνητική διαταγή». Κι αυτά όλα (κατά πώς λένε –και ορίζουν– οι γραφές) είναι που κάνουν και το ποτάμι να μη γυρίζει πίσω. Ιδίως όταν απουσιάζει και η γενναιότητα της συγνώμης και της αυτοκριτικής.

Αν κάτι απομένει στον Κωστή Σιμιτσή για να «σώσει» την πολιτική του αξιοπρέπεια, είναι να συμβιβαστεί απλά με τις προσωπικές του επιλογές. Με την αλήθεια και την πραγματικότητα  που συνοδεύουν την οκτάχρονη καριέρα του στο δημαρχιακό αξίωμα. Και με αυτά όλα –ενίοτε και με τα λάθη του– να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στους δημότες και το ακροατήριό του. Χωρίς υπεκφυγές και τσιριμόνιες. Χωρίς κρυφτούλια και παλινωδίες. Χωρίς προσωπεία. Τίμια και καθαρά.

Κάθε άλλη τακτική, απλά θα επιτείνει τη θεωρητική του σύγχυση και τον ιδεολογικό του διχασμό και θα επιβεβαιώνει τη θολότητα της πολιτικής του κρίσης…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου