ΟΙ ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ ΤΩΝ "ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ"

Όπως και να ‘χει, ό,τι και να γίνει, όσο και να φωνάζουν (έως και να… μουγκρίζουν) ορισμένοι, η αναπαλαίωση του Μεντρεσέ, αργά ή γρήγορα, θα γίνει. Και ορθά και εύγε σε όσους επιμένουν και αντιστέκονται στην επικοινωνιακή λαίλαπα της αμορφωσιάς και του αχαλίνωτου βερμπαλισμού. Αυτό όμως που μένει από τον «ξεσηκωμό», τις «απειλές», τις «σφαγές» και τις «εκτονώσεις», είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Σαν άτομα και σαν κοινωνία. Το ότι σήμερα μία περιθωριακή (πολιτικά, πνευματικά και αισθητικά) γκρούπα της ακροδεξιάς καταφέρνει, μέσα από μία υστερική και γραφική ατζέντα φόβου και καπηλείας, να βρίσκεται στο επίκεντρο της προεκλογικής περιόδου, υπερβαίνει τα όρια του «φυσιολογικού» και θέτει σε άμεση δοκιμασία της «δημοκρατικές μας αντοχές».

Σε αυτήν τη «μάχη», οι πρώτοι που «παρέδωσαν όπλα» ήταν οι «πολιτικοί γίγαντες» της Νέας Δημοκρατίας, με πρώτο και καλύτερο τον κύριο Κλειτσιώτη που έσπευσε (μην και χάσει) να ταυτιστεί δημόσια με τις «κραυγές» και τα «γκρεμίσματα», επισείοντας (εμμέσως πλην σαφώς) και τον… οθωμανικό κίνδυνο! Κι αν ο εν λόγω «αστέρας» μπορεί να δικαιολογηθεί ένεκα και του ακαταλόγιστου, η σιωπή των υπολοίπων (έμπειρων και… μπασμένων) «βγάζει μάτι». Τα τοπικά της στελέχη το έριξαν στο… σφύριγμα και στο «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», ενώ οι (κατά παράδοση) λαλίστατοι Παναγιωτόπουλος και Καλαντζής, το γύρισαν στο… τσάμικο.

Στη συνέχεια –και με την ένταση των ημερών να «χτυπάει κόκκινο»– η εκλεκτή (;) της Νέας Δημοκρατίας για το δήμο της Καβάλας «σέρνεται» με τη σειρά της σε ένα επικίνδυνο «παιχνίδι σκοπιμοτήτων» και στέλνει αντιπροσωπεία του συνδυασμού της στη φασιστοσύναξη των εγχώριων παραφυάδων της Χρυσής Αυγής. Πράξη με «βαρύ» πολιτικό συμβολισμό και δείγμα (προφανώς) της γενικότερης ανασφάλειας που διακατέχει το αυτοδιοικητικό της εγχείρημα. Όπως και να «μετρηθεί» όμως, η στάση αυτή της συμπαθούς Δήμητρας κομίζει έναν «ιδεολογικό αυτοσχεδιασμό» που αναθαρρεύει τους διχασμούς και τις μισαλλοδοξίες. Γι’ αυτό και είναι διπλά επικίνδυνος.

Οι μόνοι που φαίνεται να μην πτοούνται διόλου από το «συνοικέσιο» με τον όχλο των φασιστοειδών είναι ο κύριος Παππάς και ο κύριος Δεληγιάννης. Κι αν ο δεύτερος χρήζει πλέον ταχείας ψυχαναλυτικής μέριμνας, ο πρώτος –και παρά την αναμφισβήτητη εξυπνάδα του– έχει εγκλωβιστεί σε ένα «εθνικιστικό τρυπάκι» που, όπως λένε και τα… δείγματα, τον έχει καθηλώσει σε ποσοστά δυσανάλογα της δυναμικής και της εμπειρίας του.

Το ότι σήμερα οι τρεις από τους τέσσερεις υποψηφίους (και με τον Μάκη Παπαδόπουλο να κρατάει… σθεναρές ισορροπίες) φλερτάρουν ανοιχτά με τα φιλοχουντικά μπουμπούκια, είναι ίσως το μεγαλύτερο όνειδος για την πόλη και την δημοκρατία. Και άσχετα με το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την κάλπη, το στίγμα αυτό θα μας βαραίνει όλους μας. Καθότι και βαθιά κοιμισμένοι, κατά πώς λέει και εκείνος ο μαυροντυμένος της παλαιοημερολογίτικης σέχτας.