Η "ΑΛΛΗ" ΔΗΜΑΡ

Πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσες τις «προεκλογικές λίστες» των κομμάτων, μέσα από τις οποίες έσπευδαν να «δήλωσουν» την υποστήριξη και τη συμπαράστασή τους σε αυτά, οι «άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών». Ήταν σαν ένα είδος «πνευματικής ακτινογραφίας» που, σε μεγάλο βαθμό, αποτύπωνε και το «κοινωνικό προφίλ» του κάθε κόμματος. Συν το ότι το «παιχνίδισμα» με τα ονόματα έχει μία ξεχωριστή δύναμη επικοινωνίας που κάνει την ανάγνωσή τους αρκούντως ελκυστική.

Σε μία τέτοια «λίστα» (υπό μορφή διακήρυξης) βρέθηκαν πρόσφατα 181 δημιουργοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες και πανεπιστημιακοί, ως «φίλα προσκείμενοι» στη ΔΗΜΑΡ.

Η πρώτη εντύπωση «αποπνέει» σοβαρότητα και κύρος. Μπορεί οι «συσχετισμοί» να «γέρνουν» πιο πολύ προς τη μεριά των «καθηγητών» (ανάμεσά τους και ο εκλεκτός μας Κώστας Λαλένης), εν τούτοις τα «βαριά» ονόματα προέρχονται από το χώρο της Λογοτεχνίας, του Θεάτρου, του Κινηματογράφου, της Μουσικής. Άνθρωποι που διαχέονται στο «πολιτιστικό μας θυμικό» με την αύρα μιας ξεχασμένης σονάτας. Με ένα «ήθος παρελθόντος».

Αυτό το στοιχείο της «αστικής Αριστεράς» είναι σήμερα και ο «πολιτικός καθρέφτης» της ΔΗΜΑΡ. Τα πρόσωπα της λίστας (ή, σωστότερα, αυτά που εγώ γνωρίζω) μεταφέρουν στην καθ’ ημάς μετριότητα ένα «κλίμα σεμνότητας» και «καλού γούστου». Μία αίσθηση καλλιέργειας που μοιάζει «να σβήνει και να χάνεται» κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια του ‘80.

Σε μία τέτοια «γοητευτική περιπλάνηση» με «προσκάλεσαν» η λατρεμένη μου Ρένη Πιτακή και η «ηρωίδα» του μεγάλου μας Θιάσου Εύα Κοταμανίδου. Γυναίκες από τη μήτρα της «άλλης Αριστεράς». Από τα σπλάχνα μιας «άλλης ευγένειας». Και πιο εκεί, σα να τη βλέπω τώρα στα Πικρά Δάκρυα τής Πέτρα Φον Καντ, η Μπέτυ Αρβανίτη τυλιγμένη στην εξαίσια αριστοκρατία της.

Κι ύστερα ο Μάνος Ελευθερίου. Ο ποιητής της Δίκοπης Ζωής. Ο μέγας στιχουργός μας. Αυτός που μας ανάθρεψε με τα Μαλαματένια Λόγια και τον Άγιο Φεβρουάριο. Που μας πήγε ψηλά με τον Άμλετ τής Σελήνης. Ο Ελευθερίου που μας έβγαλε  ξέσκεπους στους Καιρούς των Χρυσανθέμων. Ίσως για να ξαναβρούμε στους «μπαξέδες της νιότης μας» τον Λάκη Παππά να τραγουδάει το Παραμύθι Χωρίς Όνομα, του άλλου Μάνου, του τεράστιου.

Ναι. Είναι ακριβά αυτά τα ονόματα. Είναι ένα «δικό μας σύμπαν» που κρατάει αξεθώριαστες τις «πνευματικές μας τελετές». Είναι σα να θέλεις να πιαστείς από πάνω τους και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Να διαβάσεις εκείνο το: δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω, ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω… της Κατερίνας Αγγελάκη–Ρουκ και να «καίγεσαι» να μπεις σε ένα ραδιόφωνο για μία εκπομπή το μεσονύχτι. Να διαβάσεις Αλέξανδρο Ίσαρη και Μιχάλη Μήτρα. Κι αν βρεις και την παλιά παρέα, πού ξέρεις, μπορεί να ξεκινήσουν και πρόβες για το Επικίνδυνο Φορτίο του Κώστα Μουρσελά.

Θα μπορούσα να συνέχιζα και με τους άλλους. Να πω για τον Γιώργο Κέντρο όταν τον πρωτοείδα στο Εμπρός μαζί με τον Βογιατζή και τον Καταλειφό. Να πω πόσο «πάω» τον Ακύλα Καραζήση. Τον Νίκο Γκιώνη των αγαπημένων μου εκδόσεων Πόλις. Πόσο πολύ σέβομαι τον Ανταίο Χρυσοστομίδη και τον Λάκη Παπαστάθη…

Άλλα θα πω ετούτο μόνο και θα τελειώσω: η Αριστερά έχει μεγάλη ανάγκη τη «δικιά της αριστοκρατία». Έχει ανάγκη το μπόλιασμα με τις «αστικές μας παραδόσεις». Κι όσο παραμένει τεμαχισμένη, αυτή η σύνδεση θα πλανάται ωσάν εκείνο το μαρξιστικό φάντασμα πάνω από τις σκεπές των… μικρομάγαζων. Ασχέτως ποσοστών και δυναμικής.