Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Σχεδία Ανθρωπιάς



Ήταν ένα γλυκό σούρουπο στην παραμυθένια παραλία της Θεσσαλονίκης. Ποδηλάτες, ζευγαράκια αγκαλιασμένα στα παγκάκια, μεσήλικες που κουβαλάνε ακόμη τον απόηχο μιας χαμένης αστικής παράδοσης, οι αθλητές του Ναυτικού Ομίλου, δύο νέοι που παίζουν μουσική, τα γέλια από μια παρέα αφρικανών, ένας δρομέας με τα γουόκμαν… Και κάπου εκεί, την ώρα που πίσω από την υγρασία του Θερμαϊκού ξεμύτιζε η φιγούρα του Λευκού Πύργου, ένα κορίτσι που φεγγοβολούσε από χαρά –ήταν δεν ήταν τριάντα χρονών– με ρώτησε ευγενικά αν θα ήθελα να αγοράσω το περιοδικό που κρατούσε στα χέρια της.

Δίστασα, αλλά ήταν τέτοια η γλύκα και η σεμνότητα της φωνής της που, αυθόρμητα, κοντοστάθηκα για να το δω. Στην άκρη του κόκκινου φόντου διέκρινα την λέξη Σχεδία. Ο τίτλος, υπέθεσα, από ένα «περιοδικό δρόμου». Πριν προλάβω να πω κάτι, ήρθαν οι πρώτες συστάσεις. Ανέβηκε και στην Θεσσαλονίκη, μου είπε…, μαζί με τους αστέγους!

Δηλαδή; Η Ευγενία –που μου συστήθηκε αμέσως– δε χρειάστηκε άλλη ερώτηση. Άρπαξε την ευκαιρία κι άρχισε να μου εξηγεί με λεπτομέρειες τι είναι αυτό το περιοδικό. Η ιδέα για την έκδοσή του ρίχτηκε πριν από ένα χρόνο από τα μέλη της ΜΚΟ Διογένης, η οποία από το 2010 υποστηρίζει με αξιοθαύμαστες δράσεις τους αστέγους και τους αποκλεισμένους της Αθήνας, προσπαθώντας να τους επανεντάξει στον κοινωνικό ιστό της πόλης. Στην έκδοσή του συμμετέχουν μόνον άστεγοι, το πουλάνε οι ίδιοι και από τα 3 ευρώ της αξίας του, το 1,5 πηγαίνει στα έξοδα της έκδοσης και το υπόλοιπο στο συλλογικό τους ταμείο!

Με αυτόν τον τρόπο, ένας μεγάλος αριθμός αστέγων έχει τη δυνατότητα να απασχολείται σχεδόν καθημερινά με την προετοιμασία ενός περιοδικού (άρα να εισπράττει την ικανοποίηση της δημιουργίας) και ταυτόχρονα να εξοικονομεί από τη διάθεσή του μία αμοιβή για τα προσωπικά του έξοδα.

Αυτοί, λοιπόν, οι μέχρι χθες «αόρατοι» άνθρωποι, ξαναπιάνουν το νήμα της ζωής και της ελπίδας μέσα από ένα περιοδικό που σφύζει από κέφι και μεράκι. Ένα περιοδικό που τους βάζει ξανά στο παιχνίδι της συμμετοχής και τους δίνει από την αρχή την αίσθηση του «ανήκειν».

Και ‘συ; Άστεγη και ‘συ; Χαμογέλασε λίγο και ύστερα έγνεψε καταφατικά. Ναι, αλλά τώρα δεν φοβάμαι πια. Έχω φίλους, έχω παρέες, έχω και την Σχεδία…

Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, αλλά καμιά φορά τα δάκρυα δεν είναι καλό να τα βλέπουν οι άλλοι. Της υποσχέθηκα μόνο ότι θα γραφτώ συνδρομητής και βγήκα προς τη Βασιλίσσης Όλγας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου