ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΤΙΜΑΣ

Η φωτογραφία αυτή, από την παρέλαση της 25^ης Μαρτίου στον Πειραιά, δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή στην πίσω σελίδα της «Νέας Εγνατίας», σχολιασμένη με τη γνωστή ιλαρή (ενίοτε και προβοκατόρικη) διάθεση του ανορθόγραφου Δαίμονα. Επειδή όμως ένα τέτοιο «μνημείο» νεοελληνικής κακογουστιάς προξενεί ποικίλους ερεθισμούς, θεώρησα ότι αξίζει και μίας άλλης, ξεχωριστής… περιποίησης. Γι’ αυτό και την επαναφέρω.

Κατ’ αρχάς, μερικές παρατηρήσεις ιστορικού, αισθητικού και… καλλιτεχνικού (στα όρια της… show biz) ενδιαφέροντος. Πρώτον: αρχαίοι σε πομπή για το «Αθάνατο ‘21», πρώτη φορά. Τέτοια φαντασία ούτε ο Σκυλίτσης επί επαράτου. Δεύτερον: οι στολές πιο πολύ θυμίζουν Ρωμαίους του Αστερίξ (κοινώς… λουμπίνες), παρά αντρειωμένους Λακεδαιμόνιους. Τρίτον: η όλη έμπνευση θα μπορούσε να αποτελέσει και ζωντανή διαφήμιση του 300 νούμερο 2. Τέταρτον: ο συνδυασμός με τις προπορευόμενες λυγερόκορμες, καθιστά τη στιγμή εξόχως αποκαλυπτική. Να ήταν η μάνα του Λεωνίδα… καραγκούνα; Πέμπτον: έχω την εντύπωση (έως σιγουριά) ότι τέτοια σανδάλια φορούσε ο Σπηλιωτόπουλος στη Μύκονο. Λέτε;

Πιστέψτε με, θα ήθελα να το ρεζιλέψω και άλλο το «σκηνικό», αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας τη «σπάσω» με τα σοβαρά, μιας και όλο αυτό το καρακατσουλιό που παρήλασε «στο άνετο» και «στο ελεύθερο» επί της κεντρικής λεωφόρου του Πειραιά, δεν είναι ούτε για γέλια ούτε για… χαλάρωση! Περιγράφει με τον πιο οδυνηρό (και εκκωφαντικό) τρόπο, ό,τι πιο τραγικό μπορεί να μας συμβεί ως χώρα και ως πολιτισμό. Διότι μπροστά μας δεν «περνάει» απλά το άγημα πέντε «περήφανων κάφρων» (ο ένας μάλιστα και χωρίς… περικεφαλαία), αλλά όλο το «εθνικό μας χάλι». Όλη μας η υπανάπτυξη. Όλο αυτό το απίθανο ιδεολογικοπολιτικό τσίρκο που (ξανα;)βγαίνει, θαρρείς, μέσα από τα χουντικά βάθη της 4^ης Αυγούστου και τις γιορτές πολεμικής αρετής του Παπαδοπουλικού σκότους.

Το ότι πέντε γραφικοί μαντραχαλάδες πήραν τα ακόντια, τις ασπίδες και τις χλαμύδες και πήγαν να προβάλλουν καρναβαλικώς την «αρχαιοελληνική τους καταγωγή», ενδεχομένως να μη «σήμαινε» και τίποτε, αν –και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα ζόρια– η υποδοχή τους από το φιλοθεάμον κοινό δεν ήταν τόσο αποκαλυπτική της κατάντιας και του… τερματισμού μας! Και δε μιλάω για τα χειροκροτήματα και τον ενθουσιασμό. Δε μιλάω για το ρεκόρ ψηφιακής απαθανάτισης. Δε μιλάω καν για το παραλήρημα του αγράμματου εκφωνητή των… δρώμενων. Μιλάω για εκείνη τη «σημειολογική ανατριχίλα» όπου το τρισευτυχισμένο –και εθνικά παλλόμενο– κοινό  έχει γυρίσει την πλάτη στο αρχιτεκτονικό κόσμημα του Δημοτικού Θεάτρου και το πρόσωπό του είναι στραμμένο στα απέναντι γραφεία της Χρυσής Αυγής!

Κι όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε.