ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.  

Κ.Π. Καβάφης

Και τώρα οι δυο τους. Δηλαδή, ο παλαιός δικομματισμός! Ο οποίος «κρατάει» γερά τα κεκτημένα της πολύχρονης παρουσίας του στο δήμο και υπεραμύνεται με τον καλύτερο τρόπο τα οφέλη των μηχανισμών του.

Παρά την «αίσθηση παρακμής», παρά τη φθορά των προσώπων που τον υπηρετούν, παρά την πολιτική ελαφρότητα με την οποία εκφράζεται πλέον (τέτοια θεωρητική πενία, ποτέ άλλοτε), κατορθώνει και διατηρεί ισχυρή διεισδυτικότητα στις μεγάλες –ενίοτε και «βουβές»– μάζες της κοινωνίας. Σε αυτές που διαχρονικά κινούνται μεταξύ «συντήρησης και βολέματος».

Γιατί όμως Τσανάκα και Σιμιτσής; Απλούστατο: γιατί είναι οι μόνοι γνήσιοι εκφραστές τής μικροαστικής νοοτροπίας της πόλης. Είναι αυτό το «τίποτε» ή το «σχεδόν κάτι» που κάνει «θραύση» στον «κοινό μας αέρα». Είναι ένα «μίγμα κοινωνίας» που ανανεώνει συνεχώς την «κουλτούρα του ατομικισμού» και την «ευδαιμονία της σιγουριάς». Και όσο οι «ταξικές συνισταμένες» παραμένουν προσηλωμένες σε αυτήν την «παράδοση», είναι δύσκολο –έως ακατόρθωτο– να συμβούν… διαταράξεις. Γι’ αυτό και η «επένδυση στην ησυχία» είναι τα μάλα αποδοτική!

Ας μη γελιόμαστε. Όσοι βρέθηκαν απέναντι στο «συγκυβερνητικό τόξο» (γιατί όποιος «μασάει» από τις εκατέρωθεν «έχθρες» τους, ή αφελής είναι ή… ψωνισμένος) μειονεκτούσαν σημαντικά σε… ταυτότητα. Στερούνταν «κοινωνικού στίγματος». Γι’ αυτό και κάποια στιγμή τούς «έσκασαν» τα «ιδεολογικά τους αδιέξοδα» στα χέρια και άρχισαν να πελαγοδρομούν και να αυτοσχεδιάζουν. Είτε ανάμεσα σε αφηρημένους φιλεργατισμούς και μεταφυσικά οράματα είτε ανακυκλώνοντας εμμονικά «αντιμνημονιακές ευκολίες» και ανατροπές βρεφονηπιακού τύπου.

Αυτοί, πιθανόν, να είναι και οι λόγοι που και ο Σιμιτσής και η Τσανάκα «έπαιζαν» από την αρχή χωρίς να αισθάνονται την «ανάσα του αντιπάλου». Χωρίς να πιεστούν σοβαρά. Χωρίς να νιώσουν τον παραμικρό φόβο, την παραμικρή απειλή. Και πώς αλλιώς, αφού: ο Μάκης Παπαδόπουλος ήταν το «μεταμοντέρνο καρμπόν» τους, ο Βαγγέλης Παππάς το «αισθητικό τους αντιπαράδειγμα» και ο Άρης Βέρρος το εξ αριστερών «προβλέψιμο».

Το ότι την επόμενη –κρίσιμη και ρευστή– πενταετία θα κληθούν να τη διαχειριστούν «πολιτικά αναστήματα» περιορισμένων δυνατοτήτων και χαμηλών προσδοκιών, είναι κάτι που «αντιγράφει» απόλυτα και το συλλογικό μας επίπεδο. Και ως γνωστόν, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…