ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΛΩΡΟ

Την «επαφή» μου με τα Μέσα Ενημέρωσης του Γιάννη Χλώρου την είχα «αραιώσει» ένεκα του τρόπου και των συμπεριφορών του απέναντι στους εργαζόμενους του συγκροτήματός του. Ήταν μία προσωπική μου επιλογή που απλά συμβόλιζε την «εντός μου αλληλεγγύη» σε όλους εκείνους τους ανθρώπους (και φίλους) που βρέθηκαν ξαφνικά στα αδιέξοδα της ανεργίας. Κι αυτή μου η απόσταση πήρε διαστάσεις «οριστικής ρήξης» όταν, στη θέση των απολυμένων δημοσιογράφων, εμφανίστηκαν κάτι περίεργοι τύποι από τα βάθη του «γλωσσικού υποκόσμου» να παραληρούν ασυστόλως σε ζώνες ευρείας… κατανάλωσης.

Ομολογώ ότι δεν του «χαρίστηκα» του Γιάννη. Η κριτική μου στα «έργα και τις ημέρες» του υπήρξε έντονη και αυστηρή. Όμως, αν ήταν λιγάκι πιο ψύχραιμος και πιο προσεκτικός, θα διαπίστωνε και ο ίδιος ότι η «αυστηρότητά» μου προς αυτόν δεν είχε καμία διάθεση –πόσο μάλλον πρόθεση– να τον ρίξει στο «επικοινωνιακό καναβάτσο». Να τον «εξοντώσει». Το αντίθετο. Να τον «συνεφέρει» προσπαθούσε. Να τον βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς. Ευελπιστώντας ίσως και σε τυχόν αναθεωρήσεις των πρακτικών του. Τιμώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια μακροχρόνια φιλία και μία «οινοπνευματική σχέση» που κρατούσε από παλιά. Αυτό, τουλάχιστον, είχα στο μυαλό μου και αυτό πίστευα.

Ο Γιάννης όμως «στράβωσε» και μου το φύλαγε. Με περίμενε στη «γωνία». Και ευκαιρίας δοθείσης, πέρασε στην επίθεση. Με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει το τελευταίο διάστημα. Με την τακτική της ισοπέδωσης. Με τη «μέθοδο της κόμπρας». Και προς επίρρωση τούτων, ιδού και το δείγμα της γραφής του:

 

Όταν ένας που καθημερινά αρθρογραφεί σε τοπική εφημερίδα και γράφει διάφορες εξυπνάδες, πρέπει να σταματάει το γράψιμο, μετά την έκθεσή του στην πολιτική και παίρνει μόνο 34 ψήφους σε ένα νησί με 10.000 κατοίκους. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει τι λέω, αλλά μεγάλο παιδί είναι και θα προβληματισθεί.

Και φυσικά σε καταλαβαίνει το «μεγάλο παιδί», αγαπητέ μου Γιάννη. Και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Και προβληματίζεται. Αλλά το χατίρι δε θα στο κάνει. Θα εξακολουθεί να γράφει τις «διάφορες εξυπνάδες» του –ευτυχώς χωρίς τον κίνδυνο της απόλυσης και της λογοκρισίας– και θα εξακολουθεί να εκτίθεται στο δημόσιο και πολιτικό βίο με μοναδικά εφόδια την καθαρή του συνείδηση και την πίστη του στην ανιδιοτέλεια.

Το «μεγάλο παιδί», καλέ μου φίλε, είναι «ταγμένο» στην υπόθεση της Αριστεράς από τα γεννοφάσκια του και δεν ενέδωσε ποτέ (το τονίζω: ποτέ!) στις σειρήνες της εξουσίας. Που –μεταξύ μας– ούτε λίγες ήταν ούτε και αμελητέες. Το «μεγάλο παιδί» δε «μάσησε» ποτέ σε ταξίματα και θέσεις. Δεν «έγλυψε» εκεί όπου «έφτυνε». Με τις μειοψηφίες ήταν πάντα. Με αυτές επέλεξε να ζει και να πορεύεται. Να τις συμπαραστέκεται και να τις υποστηρίζει. Με κάθε μέσο και με κάθε κόστος. Και να είναι δίπλα τους κάθε φορά που θα το καλέσουν και θα το χρειαστούν. Βλέπεις, αγαπητέ μου Γιάννη, σε αυτήν τη ριμάδα τη ζωή, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που πάνω από το «πολιτικό συμφέρον», πάνω από το «ατομικό βόλεμα», βάζουν την αξιοπρέπεια και την τιμή τους.

Γι’ αυτό και τα βράδια κοιμούνται ήσυχα σαν τα πουλάκια. Και ξέρεις κάτι, ρε συ Γιάννη; Είναι πολύ όμορφο πράγμα να σε σκεπάζουν στον ύπνο σου 34 ψυχές. Σου γλυκαίνουν τα όνειρα…