ΑΥΤΟΓΚΟΛ...

Το 3 Κάλπες–1  Επιλογή: ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ήταν το πιο άστοχο και επιπόλαιο σύνθημα στην επικοινωνιακή ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόλυτη «πατάτα»! Και, χρησιμοποιώντας το ως «αντιμνημονιακό μότο», έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να προσδώσει σε αυτές τις εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος (οι λόγοι, νομίζω, είναι προφανείς και αυτονόητοι) είχε μόνο μία «συμφέρουσα» επιλογή ως προς την αντιπαράθεσή του με τη Νέα Δημοκρατία: να κατευθύνει τη «σύγκρουση» στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο! Γιατί εκεί διατηρούσε ένα σημαντικό δημοσκοπικό προβάδισμα, γιατί εκεί βοηθιόνταν πολύ από την «προεδρική ακτινοβολία» του Τσίπρα (το απέδειξαν άλλωστε και οι ζηλευτές του επιδόσεις στο debate) και γιατί εκεί είχε κατορθώσει να φτιάξει το πιο «αστεράτο» ψηφοδέλτιο από καταβολής ελληνικής Αριστεράς.

Αντιθέτως, στον αυτοδιοικητικό στίβο τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν διόλου ευνοϊκά εξ αρχής. Με ελαχιστότατες (στα όρια του… μηδενός) προσβάσεις στους δήμους, με διοικητικές εμπειρίες που τον κατέτασσαν στην κατηγορία… φτερού, με στελέχη κατά το πλείστον «άβγαλτα» και μειωμένης «αναγνωρισιμότητας» και με τις Περιφέρειες να αποτελούν «ξένο σώμα» στα «πολιτικά του ενδιαφέροντα», μόνον ως πολιτική μωρία –μην πω και αυτοκτονία– θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η απόφαση να βρεθούν οι τοπικές εκλογές στο ίδιο τσουβάλι με τις ευρωεκλογές.

Τι «κατάφεραν» τελικά οι «φωστήρες» αυτής της επιλογής; Το απλούστατο: να «κάψουν» την επιτυχία από τον διπλασιασμό –σε πολλές δε περιπτώσεις και τριπλασιασμό– των ποσοστών όλων εκείνων των συνδυασμών που υποστηρίχτηκαν ή ενισχύθηκαν πολιτικά από το κόμμα τους! Ιππευτές γαρ καλάμου ή η πλήρης ανικανότητά τους να αναγνώσουν εγκαίρως τις πολιτικές συνθήκες και συγκυρίες;

Παράδειγμα τρανό η υποψηφιότητα του Άρη Βέρρου. Δεν ξέρω βάση ποιων δεδομένων «διέρρεε» η αίσθηση του «δεύτερου γύρου» και με βάση ποιων στοιχείων τεκμηριώνονταν ο υπέρμετρος ενθουσιασμός. Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η «αποκάλυψή» τους. Στην «πραγματική ζωή» όμως υπήρχαν αδιαπραγμάτευτα ντοκουμέντα. Υπήρχε (ας πούμε) ένα ποσοστό εκκίνησης γύρω στο 7% που δεν έδινε τον «ποθητό αέρα». Υπήρχε η γνωστή –και τελικά καθοριστική– αδυναμία από το «κενό των Φιλίππων». Υπήρχε το μειονέκτημα πρόσβασης στα Μέσα Ενημέρωσης. Υπήρχε το χαμηλό προεκλογικό μπάτζετ με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Υπήρχε το «όριο» των ίδιων των προσώπων.

Με αυτά όλα «απέναντι», μόνον ως επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί το ποσοστό που πήρε η Συμπαράταξη Πολιτών άλλα και προσωπικά ο ίδιος ο Άρης Βέρρος (που, να το τονίσω, επί τέσσερα χρόνια υπερβάλλει εαυτόν). Όταν όμως το «κόμμα» σε έχει «μεταχειριστεί» ως μέρος του «δημοψηφίσματός» του, μοιραία (και εκ του αποτελέσματος) σε μετατρέπει και σε «ηττημένο της βραδιάς». Με όλα τα… ψυχολογικά συμπαρομαρτούντα που μπορεί να συνοδεύουν μία τέτοια εξέλιξη.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο παράδοξο: η Αξιωματική Αντιπολίτευση να κατορθώνει να έχει –αναλογικά με τις δυνάμεις της πάντα– ονειρώδη ποσοστά στα νέα Δημοτικά Συμβούλια, να εκλέγει συμβούλους εκεί όπου μέχρι χθες ούτε το φανταζόταν, να διεκδικεί πάνω από είκοσι δήμους στη δεύτερη Κυριακή και επικοινωνιακά να είναι… χαμένη!

Αυτό στο ποδόσφαιρο λέγεται αυτογκόλ. Στην πολιτική, μπορεί και… ΣΥΡΙΖΑ.