ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ ΤΑ... ΕΝΝΙΑΜΕΡΑ

Κοντά τριάντα τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι πήγαν την Κυριακή στην κάλπη και ψήφισαν για δήμαρχο της πόλης τους έναν υπόδικο. Τον ανέσυραν μέσα από τα βαθιά σκοτάδια του υποκόσμου και –ωσάν να μη γνώριζαν απολύτως τίποτε– επιβράβευσαν τον γκαγκστερισμό και τα μπραβιλίκια του, δίνοντάς του το 53%!

Δε με εκπλήσσει η κατάντια. Μπορεί να με θλίβει, μπορεί να με ανησυχεί, μπορεί και να με τρομάζει, αλλά δε με εκπλήσσει. Ο Μπέος δεν είναι κάτι που ξεφύτρωσε απότομα. Ούτε έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό. Έρχεται από πολύ μακριά και στις ρίζες του έχει πέσει πολύ συστημικό λίπασμα. Πολλά μπολιάσματα αμορφωσιάς και καφρίλας. Πολύ πότισμα ανοχής και λαϊφσταϊλισμού για να ανθήσει και να καρπίσει. Ο Μπέος είναι η εικόνα μιας χώρας που, για δεκαετίες τώρα, παραπαίει και ακροβατεί. Που δεν έχει ταυτότητα. Που βουλιάζει στους βάλτους της χυδαιότητας και του κοινωνικού εσμού. Η εικόνα μια χώρας που «κλείνει». Που κατεβάζει ρολά!

Το δεκάλεπτο βίντεο που από προχθές «κυκλοφορεί» στο διαδίκτυο (https://www.youtube.com/watch?v=NYtwGv6qsqE#t=295) είναι αποκαλυπτικό της Ελλάδας που θρέψαμε τόσα χρόνια αλλά, κυρίως, μιας Ελλάδας που έρχεται. Είναι ο απόλυτος «εθνικός μας αυτοεξευτελισμός». Το απόλυτο ξεχαρβάλωμα. Μπροστά του ωχριούν οι τσαμπουκάδες του Παναγιώταρου από εκείνη τη μαύρη νύχτα στο Χυτήριο. Ο γλωσσικός απόπατος του ναζιστή υποκλίνεται άφωνος στα μουγκρητά του «νικηφόρου τέρατος». Τα λεκτικά και νοηματικά σιχάματα της χρυσαυγίτικης πλέμπας και του φονικού περιθωρίου, γίνονται τώρα «πολιτιστικό must». Κραυγή αυτοδιοικητικής βαρβαρότητας και μισαλλοδοξίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Μπέος επέλεξε να γιορτάσει τη νίκη του κάνοντας ευθεία επίθεση στους ανθρώπους του Πολιτισμού και εκτοξεύοντας απειλές, ψεύδη και μπινελίκια, παρμένα από τον «πνευματικό βόθρο» των νεοελληνικών μας σκοταδιών. Ο Μπέος –κι επειδή κουτό δεν τον λες με τίποτε– γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος για να αντισταθεί ένας λαός στο πολύμορφο έκτρωμα του αναγεννημένου φασισμού είναι μόνον η άσκησή του στα Γράμματα και τις Τέχνες. Και γι’ αυτό προσπαθεί να τα απαξιώσει από την πρώτη στιγμή. Να τα εξευτελίσει. Να τους δώσει «οσμή σκανδάλων». Να μιλήσει για «κοπρίτες» και για «πουτάνες της αρπαχτής». Και ταυτόχρονα –δράττοντας την «τρελή» ευκαιρία– να υποδείξει και το δικό του «πολιτιστικό μοντέλο». Το δικό του «πνευματικό ιδεώδες». Τη δικιά του «πραγματική κουλτούρα». Ήγουν, το κουμπαράκι του τον Καρρά, το Ρέμμο, τον Παντελίδη, τον Οικονομόπουλο… Κοινώς, να γίνει της… Πάολας!

Αλλά, για σκεφτείτε. Φταίει ο Μπέος; Για γυρίστε λίγο πίσω. Ποιοι ήταν εκείνοι που μας «φόρεσαν» πρώτοι το «μοντελάκι»; Ποιοι ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν τον συλλογικό μας εκβαρβαρισμό; Ποιοι μας πρωτοκέρασαν τις «μυτιές της παρακμής»; Ποιοι διώξανε από τα σπίτια μας τις Ακυβέρνητες Πολιτείες και στη θέση τους μας έφεραν τα ξέκωλα της παραλιακής; Ποιοι αντικατέστησαν τον Ελύτη και τον Χατζιδάκι με τον Κωστόπουλο και τον Μαζωνάκη; Τη Ρεζάν με τη Λαμπίρη; Ποιοι δώσανε τις άδειες στους μιντιακούς «εργολάβους του σκότους»; Πώς λειτουργούν τόσα χρόνια τα τηλεοπτικά παραπήγματα της επαρχίας; Τα ραδιοφωνικά σκυλολόια; Πότε άρχισε το κακό; Πότε τα Κλικ και πότε τα Nitro; Πότε αρχίσαμε να γηπεδοποιούμε τον πολιτικό λόγο; Πότε αποθεώσαμε τον σελεμπριτισμό και πότε εδραιώσαμε την «εξουσία του κονέ»;

Αυτά και άλλα τόσα μας έφεραν μέχρις εδώ. Αυτά όλα μεταμόρφωσαν χιλιάδες ανθρώπους σε θεατές, σε κοινωνικά ξόανα, σε κύμβαλα αλαλάζοντα, σε όχλο, σε μισθωμένους πολίτες, σε νοικιαζόμενους ψηφοφόρους. Γυρίστε πίσω λοιπόν και κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη της μνήμης. Δείτε τον στις πλατείες με τις πλαστικές σημαίες. Δείτε τον να προσκυνά σώβρακα και φανέλες. Δείτε τον να ξεφαντώνει στις πίστες και τα Βαρελάδικα. Να αδειάζει λίπη και πορτοφόλια στα στήθη μιας ταλαιπωρημένης ρωσιδούλας. Να σηκώνει αυθαίρετα στις παραλίες. Να λαδώνει εφορείες και πολεοδομίες. Να γίνεται από νάνος, «μεγάλος». Να σκούζει αγένεια, μαγκιές και κουραφέξαλα. Και να «ανεβαίνει». Ο «γαμάω». Ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε».

Αυτός είναι ο Μπέος, αδέλφια, μου και συγχωρέστε μου που απορώ γιατί δεν τον αναγνωρίζετε στον ίδιο σας τον εαυτό. Στα ίδια σας τα καμώματα…