ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ... ΑΛΛΙΩΣ!

Ας μη γελιόμαστε. Στις Δημοτικές Εκλογές, οι ψηφοφόροι ελάχιστα ασχολούνται με τα προγράμματα και τις «αρχές» των παρατάξεων. Κατά τεκμήριο, τα θεωρούν «ψιλά γράμματα». Συνήθως, οι επιλογές τους είναι κατά βάση ανθρωποκεντρικές και «καθοδηγούνται» (στην καλύτερη) από το σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφουν για τους «εκλεκτούς» τους και (στη χειρότερη) από τα… ωφελήματα. Ενδιάμεσα, «μετακινούνται» και συνυπάρχουν οι φιλίες, οι συγγένειες, οι γνωριμίες, οι συμπάθειες, οι παρέες, οι… κύκλοι. Και τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες), τα πρόσωπα των συνδυασμών είναι εκείνα που καθορίζουν και το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών.

Βέβαια, αν κάποιος θελήσει να «αναγνώσει» μεθοδικά τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και να «ακτινογραφήσει» λεπτομερώς τις αισθητικές τους αναφορές, εύκολα θα μπορέσει να προσδιορίσει και το ιδεολογικό προφίλ της παράταξης που τους «φιλοξενεί». Τα όσα ακολουθούν, είναι ένα μικρό «δοκίμιο» αυτής τις προσέγγισης και ένα αδόκιμο ψυχογράφημα των συνδυασμών που συμμετέχουν σε αυτές τις Εκλογές.

Η Ανοιχτή Πόλη του Κωστή Σιμιτσή είναι η αντανάκλαση της μικροαστικής ευμάρειας που αναπτύχθηκε στην οκταετία του Σημίτη. Ένας πληθυσμός από «σοσιαλιστικές ρέπλικες» και μεταμοντέρνους γιάπις που «αιωρείται» ανάμεσα στη Ρίτα Σακελλαρίου και τον Μάριο Φραγκούλη, που «πουλάει μούρη» στα καφέ των πεζόδρομων και τις παραστάσεις του Φασουλή, που «πεθαίνει» για μόστρα και γκατζετάκια και που, αραιά και πού, διαβάζει και κανέναν Θέμελη για το… πνευματικό ξεκάρφωμα. Κυριακές, αγοράζει το Βήμα, Δευτέρες βλέπει την Ανατροπή και τις Τρίτες «φτύνει» τον Λαζόπουλο. Τις υπόλοιπες μέρες, μελετάει τις «σκέψεις» της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ και ομνύει στο όνομα του τιτάνα Κουκουλόπουλου. Για τους περισσότερος εξ αυτών, ο Μόσιαλος θεωρείται διανοούμενος. Στις Ευρωεκλογές θα ψηφίσουν Ελιά και οι πιο «χαλαροί» Ποτάμι. Οι –και καλά ψαγμένοι– δαγκωτό ΔΗΜΑΡ.

Η Ανάσα για το δήμο της Δήμητρας Τσανάκα θυμίζει κάτι μεταξύ Φυσιολατρικού Ομίλου, Λυκείου Ελληνίδων και Σώμα Προσκόπων, αλλά για κάποιο λόγο προέκυψε δημοτική παράταξη. Το άρωμα της λακ και του τσαγιού δημιουργεί μία ξεχωριστή μέθη στις συγκεντρώσεις των μελών της και, τις περισσότερες φορές, φτάνει στα όρια της… λιποθυμίας. Αγαπημένο τους αξεσουάρ, τα χαπάκια της πιέσεως. Λατρεύουν τον Σπανουδάκη και αναπολούν τον Αττίκ. Στο Αρχαίο Θέατρο πηγαίνουν ντυμένες Ερυθροσταυρίτισσες για να δουν την… Κάρμεν Ρουγγέρη. Διαβάζουν μανιωδώς Χρυσηίδα Δημουλίδου (ιδιαιτέρως δε το Μη Πυροβολείτε τη Νύφη) και οι πλέον πολιτικοποιημένες, το Φωτιά Και Τσεκούρι του αειμνήστου Αβέρωφ. Χρειάζεται να πω τι θα ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές;

Η Συμπαράταξη Πολιτών του Άρη Βέρρου είναι κάτι μεταξύ Τρεις του Σεπτέμβρη να Περνάς και του Bella Ciao. Γενικώς… έντεχνη και σε ακραίες περιπτώσεις… φευγάτη. Τα μέλη της ακούνε μετά μανίας Μικρούτσικο, Αγγελάκα, Μάλαμα, Αλκίνοο, Παπακωνσταντίνου (Θανάση και Βασίλη) και τη θεά Μποφίλιου. Ένας από το ΔΗΚΚΙ επιμένει ακόμη στον Μπακαλάκο. Λογικό! Κοινωνικά, είναι αυτό που λέει ο Μούτσης. Η μεσαία τάξη, που θέλει λιγάκι να διατάξει και αυτή. Το προσπαθεί, αλλά το κουβεντιάζει πολύ. Και… χάνεται. Είναι και οι συνιστώσες. Δώστες αμεσοδημοκρατία αυτές και σου βγάζουν πόρισμα μέχρι και για το… φύλο των αγγέλων. Ναι, θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ! Σε αυτό κατάφεραν να συμφωνήσουν!

Αν η Κοινωνική Αποτελεσματική Παρέμβαση του Βαγγέλη Παππά δεν ήταν δημοτική παράταξη, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και «τάγμα εφόδου». Και για να μη μπερδευόμαστε, με πορτοκαλί στολή. Η απόλυτη πειθαρχία, η τυφλή υπακοή στον αρχηγό και οι καθημερινές ασκήσεις προεκλογικής ετοιμότητας, συνθέτουν το πιο στρατιωτικοποιημένο αυτοδιοικητικό σχήμα των εκλογών. Να φανταστείτε ετούτο μόνο: ότι το ΚΚΕ μπροστά του είναι… παιδική χαρά! Και από «γούστα»; Μπαξές! Καλλιτεχνικό τοτέμ ο Κώστας Πρέκας, ψυχαγωγός ο Νότης Σφακιανάκης (αλλά μπορεί και ο… James Brown), μελωδός ο Πέτρος Γαϊτάνος, θεωρητικός εμψυχωτής ο Στέφανος Χίος! Και κάπως έτσι παγιώνεται και το αντιμνημονιακό προφίλ των Ευρωεκλογών: Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή! Περνούσε κάτι άλλο από το μυαλό σας;

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ο Τόπος Της Ζωής Μας του Μάκη Παπαδόπουλου είναι η μοναδική «αρσενική» παράταξη. Κρατήστε το συμβολισμό, γιατί τίποτε σε αυτήν τη ζωή δεν είναι τυχαίο. Παράδειγμα: ήταν τυχαίο ότι αυτές οι εκλογές «έπεσαν» λίγο μετά το Πάσχα και την Πρωτομαγιά; Θα είχε άλλη ευκαιρία ο Μάκης να μοιράσει στην αγορά κόκκινα αυγά και γλαστράκια με άνθη; Και με τι λούσο, ε; Μόνο μουσική υπόκρουση από τον Yanni έλειπε για να «δέσει» το δρώμενον. Και απορώ πώς δεν το σκέφτηκε ο επικοινωνιολόγος. Το φαντάζεστε; Τσίτα τα σύνθια από το Royal Albert Hall του Λονδίνου και από πίσω ο Αρτόπουλος, ο Καραγιώργης και ο Διογένης να προσφέρουν κάκτους! Θεϊκό! Ξέχασα κάτι; Α, ναι. Τι θα ψήφιζαν οι του Μάκη στις Ευρωεκλογές. Αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω, δεν απαντώ; Λευκό; Αποχή; Ή μήπως Τζήμερο για να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα;

Η Λαϊκή Συσπείρωση του Χρήστου Ποτόλια είναι η πιο… αντιεμπορική παράταξη στα αυτοδιοικητικά μας χρονικά. Προβλέψιμη εντελώς, θυμίζει έντονα εκείνο το άσμα του Σαββόπουλου με τα βαθειά χασμουρητά. Που σημαίνει ότι, Ο Ύπνος Σε Τύλιξε…

Τι μας έμεινε; Ο Δεληγιάννης υπό τον τίτλο Μπροστά Για Την Καβάλα και ένας Αγανικόλας επικεφαλής της Ε4. Κι εδώ ακριβώς τίθεται το μέγα και συμπαντικό ερώτημα: πιστεύει κανείς τελικά ότι δεν μας ψεκάζουν;

Αυτά, και εις άλλα με υγεία…