KATANTIA!

Με αυτό το πρωτοσέλιδο-ντροπή, η εφημερίδα «Έβδομη Μέρα» δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποβιβάζει την πολιτική της κριτική στα επίπεδα του… Φαρ Ουέστ! Ούτε λίγο ούτε πολύ, αντιμετωπίζει τους αναγνώστες της ωσάν να πρόκειται για «κυνηγούς κεφαλών», καλώντας τους (εμμέσως πλην σαφώς) σε δημόσια λιντσαρίσματα. Δυστυχώς, η οποιαδήποτε σύγκριση και αναγωγή σε παρόμοια δημοσιεύματα, οδηγούν κατευθείαν σε αυτά των χρυσαυγίτικων εντύπων και ιστοσελίδων.

Επί της ουσίας, ο εμπνευστής αυτής της πρωτοσέλιδης αγριότητας (και όσο η Δικαιοσύνη εξακολουθεί να… σφυρίζει αδιάφορα), «φτιάχνει» το κλίμα για τις εφόδους των ημι(;)άγριων της νεοναζιστικής κλίκας. Δίνει «εντολή» στον κάθε εθνικοπατριωτικό τραμπούκο με το περιορισμένο μυαλό που έχει, να εκσφενδονίζει βρισιές και γιαούρτια σε όποιον αυτός κρίνει «προδότη» και «πουλημένο». Καλλιεργεί και σιγοντάρει εκτονώσεις που τα ιστορικά τους παραδείγματα «ακουμπάνε» ευθέως στις ρατσιστικές ορδές της Κου Κλουξ Κλαν και το παρακρατικό αληταριό της μετεμφυλιακής μας περιπέτειας.

Για να αποφευχθούν τυχόν παρερμηνείες: δε βγαίνω να υπερασπιστώ κανέναν Εμμανουηλίδη, κανέναν Μορφίδη και κανέναν Παπαφιλίππου. Κι ας με δένει μαζί τους μία πανάκριβη και μακρόχρονη σχέση. Αν κάτι με «σπρώχνει» σε μία ανοιχτή σύγκρουση με το συγκεκριμένο Μέσο, αυτό είναι η συνεχιζόμενη διολίσθησή του προς ένα είδος «επικοινωνιακού εξτρεμισμού». Ανεξέλεγκτο και σκοτεινό, που μέσα του βρίσκει ιδανικό καταφύγιο όλο το πολιτικό περιθώριο.

Λυπάμαι πολύ που το λέω –κι ας μην το θεωρήσει αυτό ο εκδότης της σχήμα λόγου– αλλά η «Έβδομη Μέρα» καταφέρνει το αδιανόητο: να «δίνει» κάλυψη και άλλοθι σε πράξεις που λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν εγκληματικές. Και ταυτόχρονα, κινδυνεύει να στιγματιστεί ως ο ηθικός αυτουργός των όσων «αυθορμητισμών» θα κατεβάσει από δω και πέρα η κούτρα των ανεγκέφαλων.

Πέραν τούτων των σοβαρών και επικίνδυνων, η σύνταξη της «Έβδομης Μέρας», για να θεμελιώσει την «αγανάκτησή» της, καταφεύγει και σε μία πολιτική ακροβασία, γνώρισμα της οποίας είναι η παραχάραξη των γεγονότων. Γιατί, αν μη τι άλλο, οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πήραν τη λαϊκή εντολή βάσει ενός Μνημονίου που ήδη είχε υιοθετήσει (και ψηφίσει) το κόμμα τους. Όπερ σημαίνει, η κάθε τους απόφαση στο ελληνικό κοινοβούλιο «κουβαλάει» από πίσω της τη «σύμφωνη γνώμη» των ψηφοφόρων τους. Θα προσέθετα δε και των ψηφοφόρων των υπολοίπων (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) κομμάτων που τάχθηκαν προεκλογικά υπέρ της συμφωνίας με τους εταίρους (μας). Άσχετα αν τώρα το «γύρισαν» στο αντι-μνημονιακό.