ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ Ή ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ;

Το ΔΗΠΕΘΕ και το Δημοτικό Ωδείο (συν η Δημοτική Βιβλιοθήκη), είναι από τους πολυτιμότερους οργανισμούς της πόλης. Είναι τα «κοσμήματά» της! Τα «χρυσαφικά» της! Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί που κατά καιρούς καλούνται να διαχειριστούν το έργο και τη λειτουργία τους, οφείλουν να έχουν πλήρη συναίσθηση των οργανωτικών ιδιαιτεροτήτων τους, να γνωρίζουν με ακρίβεια το πολυπλοκότητα του αντικειμένου τους, και – πρωτίστως – να είναι σε θέση να αντιληφθούν την δυναμική και το κύρος που τα συνοδεύουν. Όμως, βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη μιας τέτοιας «ωριμότητας», είναι η «πολιτιστική βιογραφία» που συνοδεύει τον καθένα χωριστά. Η παιδεία του, η αισθητική του, η πνευματική του καλλιέργεια, τα «βιώματά» του στον πολιτισμό, η διαχρονική του σχέση με τα Γράμματα και τις Τέχνες. Η σχέση του μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την Ομορφιά!

Παραβλέποντας αυτή την αρχή (ή ενδεχομένως αδυνατώντας και να την κατανοήσει), η δημοτική αρχή προχώρησε την περασμένη εβδομάδα στον διορισμό προέδρων στο ΔΗΠΕΘΕ και το Δημοτικό Ωδείο. Το αποτέλεσμα; Από την ώρα που διέρρευσαν τα ονόματα των νέων... ηγητόρων, να γελάει και το παρδαλό κατσίκι!

Προς Θεού και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες! Η ευθυμία και οι γέλωτες (ενίοτε και οι καγχασμοί) που προκλήθηκαν μετά την «διαρροή» των ονομάτων του Πέτρου Πετρόπουλου και του Χαράλαμπου Κουφατζή, δεν αφορούν τους ίδιους. Τους συμπεριλαμβάνουν, αλλά δεν τους αφορούν. Αν μη τι άλλο, και ο «παλιός» και ο «φέρελπις», ποτέ δεν το «έπαιξαν» σχετικοί με το αντικείμενο. Τουναντίον: ο κοινωνικός και πολιτικός τους βίος, ήταν τόσο ξεκάθαρος ως προς τις «ανησυχίες» τους, που τίποτε (μα τίποτε) δεν μαρτυρούσε την είσοδό τους στα καλλιτεχνικά μετερίζια. Περί άλλων ετύρβαζαν και περί άλλων... μοχθούσαν!

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, θεωρώ πολιτικά ανώριμο να καθόμαστε και να ασχολούμαστε με την «ποιότητα» του Πετρόπουλου και του Κουφατζή. Γιατί, ναι μεν το έλλειμμα της αυτογνωσίας τους «προδίδει» και το ανεύθυνον του χαρακτήρα τους (εις την λαϊκήν: που πας ρε Καραμήτρο!), αλλά όταν αυτό δεν μπορεί να «αναγνωστεί» από εκείνη που έχει το πρόσταγμα του διορισμού, τότε το κατάντημα και ο ξεπεσμός, βαραίνουν αποκλειστικά την ίδια. Εν προκειμένω, τη κυρία Τσανάκα!