ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ

Τις απόψεις μου για τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης τις έχω καταθέσει πολλάκις και δημόσια. Ποτέ δεν τον εκτίμησα και ποτέ δεν μπόρεσα να βρω θεολογικό «σημείο επαφής» μαζί του. Ούτε ένα! Ο κύριος Άνθιμος εκπροσωπεί το σκοτάδι αντί για την Αλήθεια, το μίσος αντί για την Αγάπη, την εξουσία αντί για τον πάσχοντα άνθρωπο. Είναι από τα χειρότερα εκκλησιαστικά παραδείγματα. Κι από αυτούς που αμαυρώνουν καθημερινά τον Χριστιανικό Λόγο.

Όμως, αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες εις βάρος του, ελάχιστα απέχει από το να χαρακτηριστεί δημόσιο λιντσάρισμα! Η γλωσσική βιαιότητα με την οποία επιτίθενται εναντίον του οι «δικαστές του διαδικτύου» τούς καθιστά όμοιούς του! Το ίδιο αποκρουστικούς και το ίδιο βάρβαρους.

Θα γνωρίζετε ασφαλώς την ιστορία που «ξετρύπωσε» η Εισαγγελική έρευνα, σχετικά με τον βιασμό ανηλίκου στο Παπάφειο Ίδρυμα, τη διοικητική ευθύνη του οποίου έχει ο κύριος Άνθιμος. Θα γνωρίζετε επίσης ότι ο θύτης αυτού του βιασμού ήταν τρόφιμος του ιδρύματος και φυσικά ανήλικος. Το τονίζω το τελευταίο όχι να μειώσω την «βλάβη» και να υποβαθμίσω την ενέργεια, αλλά για να προλάβω τυχόν συνειρμούς και συνδέσεις με τα όσα συμβαίνουν κατά καιρούς σε ανάλογα ιδρύματα της Καθολικής Εκκλησίας. Τέλος, θα διαβάσατε και για την «ένοχη σιωπή» που (ως «άνωθεν εντολή») διαπέρασε το σύνολο των υπευθύνων του Παπάφειου. Το «θάψιμο» του συμβάντος και την προσπάθεια «αρχειοθέτησής» του.

Κανείς όμως από αυτούς που βρήκαν την (χρυσή) ευκαιρία να βγάλουν τα «εσώψυχα» και τα «αποθεμένα» τους εναντίον του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, δεν εστίασε στο μείζον της υποθέσεως: ότι περιστατικά που αφορούν σε ανηλίκους, είναι ιδιαίτερα «λεπτά» και «ευαίσθητα» και η αντιμετώπισή τους χρήζει μεγάλης προσοχής και ευθύνης. Πόσο μάλλον όταν στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο ανήλικος τυγχάνει και… ιδρυματικός. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη «φύση» και το ορμέμφυτο του «κατηγορούμενου».

Προς Θεού! Ούτε να «αθωώσω» προσπαθώ ούτε να δικαιολογήσω κάτι. Αυτό που θέλω να πω και να τονίσω, είναι ότι η βιασύνη σε τέτοιες υποθέσεις δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να «επουλώσει πληγές» (εν προκειμένω δύο πληγές, καθότι και ο θύτης, θύμα εν τέλει). Όσοι λοιπόν έσπευσαν να τα «χώσουν» στον «δέσποτα», καλό (και φρόνιμο) θα ήταν να είχαν σκεφτεί εκ των προτέρων τι θα έκαναν οι ίδιοι αν ήταν στη θέση του.

Προσωπικά, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να ακούσω τους ειδικούς. Αυτούς που ζουν την καθημερινότητα των παιδιών του Ιδρύματος που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις «περιπέτειες των ζωών» τους, που συναναστρέφονται με τα πάθη και τις διαθέσεις τους, τις αδυναμίες και τις προσπάθειές τους. Με τον αγώνα της ενηλικίωσής τους. Αυτούς θα εμπιστευόμουν και η δικιά τους γνώμη θα επηρέαζε τις αποφάσεις μου.

Αν έπραξε αυτό ο κύριος Άνθιμος, δεν το γνωρίζω. Κι όταν δε γνωρίζω κάτι, δεν έχω κανένα (μα κανένα) δικαίωμα να βγαίνω και να βαρβαρίζω. Γιατί μετά, γίνομαι ένα με τον βάρβαρο. Κατ’ εικόνα και ομοίωση του.