ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΡΙΧΟΜΕΝΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ

Όταν η πολιτική «ερμηνεύεται» με όρους ηθικολογίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος της θρησκειοποίησής της. Ήγουν, στα υπό κρίση γεγονότα να υπεισέρχεται έντονα ο μεταφυσικός παράγοντας! Κάπως έτσι, ο θόρυβος που ξέσπασε με αφορμή το Πόθεν Έσχες του κυρίου Σταθάκη, δηλώνει αυτό ακριβώς: την κυριαρχία του ορμέμφυτου απέναντι στη λογική! Σε αυτήν της την έκφραση, η πολιτική αποσπάται από τις θεσμικές οριοθετήσεις, εκδηλώνει συμπτώματα ασυνειδησίας και εγκλωβίζεται σε καφενειακά ιδεολογήματα. Κατά κανόνα, εμφορείται από συμπλέγματα και λαϊκισμούς.

Η υπόθεση του κυρίου Σταθάκη –και ξέχωρα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές του επιλογές– αντανακλά πλήρως την αυξανόμενη διάθεση μαζικών εκτονώσεων, τη διάχυση μιας γενικευμένης αίσθησης καχυποψίας, συνδυασμένη πάντα με την ευκολία στησίματος δημόσιων ικριωμάτων. Ούτε καν δικαστηρίων! Εν ολίγοις, ένα ιδιόμορφο «κίνημα αγανάκτησης», χαρακτηριστικό γνώρισμα του οποίου είναι η απαξίωση της πολιτικής, η υπονόμευση και ο ευτελισμός της. Το ποιους εξυπηρετεί και βολεύει μία τέτοια εξέλιξη, δεν χρειάζεται να είσαι δα και «πολιτικός φωστήρας» για να το αντιληφθείς.

Το παράπλευρο ενδιαφέρον αυτής της ιστορίας, δεν είναι το (καθ’ όλα) διαδικαστικό κομμάτι της δήλωσης ή μη των περιουσιακών στοιχείων του υπουργού στο Πόθεν Έσχες. Ούτε το πόσο πείθουν οι εξηγήσεις του ιδίου και το πόρισμα της Επιτροπής της Βουλής. Αλλού εστιάζεται το «ζουμί» της. Και για να δώσω το στίγμα της, αντιγράφω ένα απόσπασμα από σχόλιο αγαπητής φίλης που αναρτήθηκε σε κοινωνικό δίκτυο. Γράφει: Φλαμπουράρης-Κατρούγκαλος-Μητρόπουλος-Σταθάκης… Τα εκατομμύρια πάνε κι έρχονται μπροστά μας… Γιατί ρε σύντροφοι μου πουλήσατε την δική μου αριστερά…

Τι απορρέει από αυτήν την «αγωνία»; Ότι οι αριστεροί (για να ανήκουν στη «δικιά μας Αριστερά») δε μπορεί να είναι εκατομμυριούχοι, καθ’ ότι στον καπιταλισμό («κάτοικοι» του οποίου είμαστε όλοι), ο δηλώσας «αριστερός» χάνει το ηθικό του πλεονέκτημα όταν το οικονομικό του εύρος ξεπερνάει το… προλεταριακό όριο!

Διότι, αν το έχετε προσέξει και αντιληφθεί, η συζήτηση και η κριτική για τους «εύπορους αριστερούς», ναι μεν ξεκινάει από τη «νομιμότητα» των πράξεών τους, αλλά όταν το «κατηγορητήριο» καταπέσει από τις αποφάσεις των θεσμικών οργάνων (τις οποίες «εμπιστευόμαστε» κατά το δοκούν), τότε αρχίζουν και τα «κηρύγματα ηθικής». Τότε το «μοντέλο» του «σωστού» (ή και του «κανονικού»;) αριστερού «μεταφράζεται» με όρους «πενίας»! Ενδεχομένως για να τεκμηριωθεί και το «καθαρόν» της… τάξης του!

Φαιδρότητες! Όχι γιατί αρκούν τα δεκάδες ιστορικά παραδείγματα για να καταρρίψουν τον μύθο του «ηθικού πλεονεκτήματος» που έχει ένα φτωχός (πλην τίμιος) αριστερός έναντι των πλουσίων (σας λέει κάτι ο Φρίντριχ Ένγκελς;), αλλά γιατί έχει φοβηθεί το μάτι μου από τους… αναρριχόμενους πεινασμένους!

Κι εκεί τα παραδείγματα είναι χιλιάδες… Και διπλανά!

Φώτο: Μάριος Λώλλος