ΝΤΡΟΠΗ!

 Αντιγράφω μέρος της ομιλίας του Πάνου Καμμένου στη Βουλή: Ο κ. Παύλος Γιαννακόπουλος είναι από τους καλύτερους επιχειρηματίες της χώρας. Ο γιος του αποφάσισε να γίνει καναλάρχης. Άρχισε με το newsbomb. Μου έστελνε sms: ο Γιώργος θα μπει εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός; Δεν πιστεύω να ξαναμπει ο Κοντονής. Μόλις έγιναν οι εκλογές μου έστειλε άλλο sms: Αν δεν σας γκρεμίσω μέχρι τα Χριστούγεννα να μην με λένε Γιαννακόπουλο...

Θα πρέπει να μάθουν αυτοί οι κύριοι ότι οι εποχές που ο μπαμπάς τους έπαιρνε τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα όταν τους έπιαναν με τις κόκες στην τσέπη στα πάρτι της Μυκόνου τελείωσαν. Το νταβατζηλίκι τελείωσε. Κύριε Υπουργέ βάλτε μια διάταξη ακόμα. Δεν μπορεί να είναι υποψήφιοι αγοραστές άτομα καταδικασμένα ή που να διώκονται για συκοφαντική δυσφήμιση...

Το λέω από καρδιάς: εύχομαι να μη βρεθεί ποτέ ο κύριος Καμμένος στη θέση του Παύλου Γιαννακόπουλου για να μην αναγκαστεί ποτέ να παίρνει τηλέφωνα στα αστυνομικά τμήματα. Εύχομαι ολοψύχως τα παιδιά του να μη μπουν ποτέ στις περιπέτειες των εξαρτήσεων και να μην έχουν ποτέ την ανάγκη της κόκας και της πρέζας. Και ειλικρινά, εύχομαι να μη δει ποτέ τα παιδιά του να σέρνονται με χειροπέδες στα κρατητήρια και τα δικαστήρια. ΠΟΤΕ!

Όμως η μεγαλοψυχία έχει και τα όρια της. Και «κλείνει» ερμητικά όταν ακούει έναν υπουργό να ξεμπροστιάζει δημόσια έναν άνθρωπο, γιατί (άκουσον – άκουσον), ενδιαφέρθηκε για το παιδί του! Και με κάνει να απορώ: αν «τύχαινε» στον ίδιο ένα παρόμοιο περιστατικό, τι θα έκανε; Τον «υπεράνω»; Θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια; Ή θα έκανε δηλώσεις του στυλ: έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη;

Έχω συναναστραφεί με πολλούς γονιούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση με αυτή του Παύλου Γιαννακόπουλου. Γνωρίζω από πρώτο χέρι το βάσανο και τις αγωνίες τους. Γνωρίζω πόσες πόρτες αναγκάστηκαν να κτυπήσουν μέσα στην απελπισία και το πόνο τους. Πόσα παρακάλια χρειάστηκε να επιστρατεύσουν για να σώσουν το παιδί τους από τις περιπέτειες. Και πόση αξιοπρέπεια ξόδεψαν στους διαδρόμους και τα γραφεία αστυνομικών τμημάτων και πολιτικών γραφείων. Και επειδή τα γνωρίζω όλα αυτά, θυμώνω πολύ όταν ακούω έναν υπουργό να ρίχνει στη λαϊκή αγέλη έναν γονιό! Όποιος γονιός κι αν είναι αυτός. Είτε λέγεται Γιαννακόπουλος είτε τον φωνάζουν Γιώργο, Νίκο, Μαρία ή Ελένη.

Γιατί, υπάρχει μια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων, που τα βάσανα και οι πληγές, μας κάνουν όλους ίσους. Μία στιγμή που μας ενώνει το κοινό πρόβλημα. Ο κοινός φόβος. Και σε αυτούς τους ανθρώπους, άσχετα από την κοινωνική τους θέση και επιρροή, άσχετα από το πόσο ισχυροί ή ανίσχυροι είναι, ένα πράγμα τους πρέπει: σ ε β α σ μ ό ς!

Μόνο που για να τον «εκπέμψεις», πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί εσύ πρώτα. Να έχεις μοχθήσει πολύ για να τον κατακτήσεις. Γιατί, όλα από μέσα μας ξεκινούν και από εκεί εκπορεύονται. Όσο αυτό καθυστερεί, όσο παίρνει αναβολές και παρατάσεις, το «εντός μας τέρας» θα μουγκρίζει και θα θεριεύει.