ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΜΕ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ

Σημεία (και τέρατα) των καιρών! Οι «αντιφασίστες» της Θεσσαλονίκης απαγόρευσαν – λες και τα κινήματα είναι... ιδιόκτητα – τη συμμετοχή των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στο αντιφασιστικό (ή κάτι τέτοιο) Φεστιβάλ, με το σκεπτικό ότι ανήκουν  πλέον στη πλευρά του... μνημονίου! Θα μου πείτε, εδώ πριν ένα μήνα είχε βγει κοτζαμάν καθηγητής πανεπιστημίου (και πιο συγκεκριμένα ο κύριος Μαρκέτος) και ταύτιζε τον Τσίπρα με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, εσύ «κόλλησες» σε έναν αποκλεισμό;

Όχι, δεν «κόλλησα»! Θύμωσα και ζοχαδιάστηκα! Γιατί, πριν απ’ όλα, δε γουστάρω καπελώματα κι έπειτα, γιατί αρνιέμαι να ανεχτώ τους «καθαρόαιμους». Ειδικά όταν βγαίνουν και μιλάνε εκ μέρους του… κινήματος! Οι άκαπνοι! Που επειδή κάθε χρόνο πάνε και οργανώνουν ένα φεστιβαλάκι με άσματα και ομιλίες, νομίζουν ότι κατέχουν και το «αντιφασιστικό μονοπώλιο»! Λες και δεν τους ξέρουμε! Λες και δεν έχουμε «φάει στη μάπα» την ιδεολογική τους μονομέρεια και την «οργανωτική τους μούχλα». Λες και δεν είδαμε τη δυναμική της διείσδυσής τους στην κοινωνία. Λες και ξεχάσαμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν όσες πρωτοβουλίες με αντιφασιστικό και αντιναζιστικό περιεχόμενο δεν «ελέγχονταν» από αυτούς.

Να θυμίσω πόσο απαξιωτικά συμπεριφέρθηκαν στις εκδηλώσεις του δήμου πριν από τρία χρόνια; Να θυμίσω τη «λάμψη της απουσίας» τους από αυτές; Να θυμίσω μήπως και την ασέβειά τους απέναντι στην «οικεία» προς αυτούς δημοτική παράταξη, μιας και δικιά της πρόταση αποδέχτηκε και υλοποιούσε ο δήμος;

Βέβαια, δείγματα της ιδεολογικής περιχαράκωσης τού (λέμε τώρα) αντιφασιστικού κινήματος, είχαμε και στην προεκλογική περίοδο. Και μάλιστα χονδροειδέστατα. Όπως εκείνη την (πέρα για πέρα ξεδιάντροπη) ανακοίνωση των «τοπικών αντιφασιστών» ενάντια στον «μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ»! Τον προπομπό ίσως του τι θα επακολουθούσε στις συλλογικές δράσεις.

Και του τι μέλλει γενέσθαι από δω και πέρα. Γι’ αυτό, διόλου τυχαίο δε μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο μήνυμα που «έριξε» προχθές ο Ηλίας Ιωαννίδης σχετικά με την «επιθυμητή» (για τον ίδιο και το κόμμα του) φυσιογνωμία της δημοτικής παράταξης. «Επιθυμία» που, με μαθηματική ακρίβεια, την οδηγεί και σε βέβαιη διάσπαση.

Στο όνομα μιας ακόμη «καθαρότητας». Προπάντων αριστερής...