ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ...

Αν κάτι θα αφήσει ο Διονύσης Τσακνής στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, αυτό θα είναι (μόνο ίσως) το τραγούδι του για το Πολυτεχνείο. Το Νοέμβρης του ’73. Το λιγότερο λοιπόν που θα περίμενε (και θα απαιτούσε) κανείς από τον «στρατευμένο καλλιτέχνη», θα ήταν να σεβαστεί τους «πρωταγωνιστές» εκείνου του «συλλογικού νοήματος». Τώρα, μάλιστα, που κατέχει και θέση προέδρου της ΕΡΤ, να τους τιμάει κιόλας. Έστω και συμβολικά. Για να αποδείξει έτσι και το ανυπόκριτον της δημιουργίας του.

Αμ δε! Από προχθές, η διοίκηση της ΕΡΤ «έκοψε» από το Δεύτερο Πρόγραμμα την εκπομπή που επί τριάντα συναπτά χρόνια υπογράφει και παρουσιάζει ο Δημήτρης Παπαχρήστος. Η φωνή-σύμβολο του Πολυτεχνείου!

Ναι! Αυτοί που ανέλαβαν να «φωτίσουν» το «μαύρο της ΕΡΤ», αυτοί που ήρθαν να αποτινάξουν από πάνω της την κομματίλα και τη λαμογιά, τα βολέματα και τη ρεμούλα, αυτοί που υποσχέθηκαν αξιοκρατίες και πλουραλισμούς, που μίλησαν για πολιτισμούς και ήθος, που καθησύχαζαν τους πάντες ότι δε θα υπάρξουν πράξεις αντεκδίκησης, αυτοί οι ίδιοι έρχονται σήμερα και κλείνουν τα μικρόφωνα στον Παπαχρήστο. Τον ενδεχομένως… ενοχλητικό!

Γιατί ο Παπαχρήστος έχει μερικά κακά ελαττώματα! Δε μασάει ποτέ τα λόγια του. Δεν κωλώνει σε καμία εξουσία. Δε συμβιβάζεται με ιδεολογίες και μηχανισμούς. Και δεν ξεπουλιέται! Γι’ αυτό και το όνομά του, σαράντα χρόνια τώρα, είναι συνώνυμο της πολιτικής τιμιότητας. Γι’ αυτό και το πρόσωπό του εκπέμπει εκείνη την αέναη σεμνότητα των παλιών αγωνιστών. Εκείνο το αγέρωχο πάθος των «ταγμένων» της καθ’ ημάς Αριστεράς! Της ακέραιης και της αδούλωτης Αριστεράς!  

Δεν υπερασπίζομαι τον Δημήτρη γιατί αποτελεί έναν από τους «μεταπολιτευτικούς μου μύθους». Δεν τον συμπαραστέκομαι γιατί τυγχάνει να είναι φίλος πολύτιμος και ξεχωριστός. Ούτε γιατί τα βιβλία του είχαν για μένα μία ξεχωριστή αξία, καθώς με αυτά περιπλανούμουν πάντα σε καινούριες αναζητήσεις. Όχι! Στην περίπτωση του Δημήτρη, η όποια «υπεράσπιση» και η όποια «συμπαράσταση» αποκτά χαρακτηριστικά πολιτικής και πνευματικής εγρήγορσης. Γίνεται πράξη αντίστασης σε τακτικές που υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Που καταλύουν αξίες αδιαπραγμάτευτες για την Αριστερά. Που κατακρεουργούν κάθε έννοια δικαίου. Προπάντων, πράξη αντίστασης σε κάθε τι που επιδιώκει φιμώματα και απομονώσεις.

Και να το ξέρει ο κάθε Τσακνής και ο κάθε Ταγματάρχης: τους ανθρώπους που μπαίνουν βαθιά στις καρδιές μας, δε μπορεί να τους ξεριζώσει κανείς. Μέσα μας κατοικούν. Αυτοί και οι φωνές τους. Τα «άλλα τους τραγούδια».