ΒΡΕ ΟΥΣΤ!

Όταν οι «πολιτισμένοι» του ΠΑΣΟΚ παρέδιδαν (επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη) το ιστορικό Ρεξ στον κύριο Μαροσούλη, ως πράξη επιείκειας σε έναν δοκιμαζόμενο επιχειρηματία, κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που θα πατούσε στη σκηνή του ο Notis για να τη μετατρέψει σε πίστα σκυλάδικου. Η βεβήλωση έγινε τον χειμώνα του ’97, εν μέσω πνευματικής και πολιτικής σήψης και με τις κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου να «γλεντάνε» τα δανεικά από τους κουτόφραγκους. Ήταν η εποχή που η (νεο)ελληνική μαγκιά βίωνε τις μεγάλες της δόξες.

Τότε που λέτε, μπαίνει (εικάζω για πρώτη φόρα) στο Ρεξ ο αοιδός-μάγκας και, καθώς διάβαινε τους προθαλάμους του θεάτρου, «πέφτει» το βλέμμα του (αυτό το… αετίσιο) σε κάτι πίνακες που κοσμούσαν τους τοίχους του κτιρίου από παλιά. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και να το «κουράσει», μόνο με μία κίνηση τού (φαντάζομαι δεξιού) χεριού του διέταξε την αποκαθήλωσή τους. Αυτά, είπε, δεν ταιριάζουν με το πρόγραμμα, κι έτσι, μέσα σε λίγες ώρες, τα έργα του Τσαρούχη, του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του Φασιανού και άλλων τινών της ίδιας… θολοκουλτούρας, έπαιρναν την άδουσα προς τα υπόγεια και τις αποθήκες του κτιρίου.

Κανείς τότε δεν βρέθηκε να του πει ένα… ουστ από δω ρε, και να τον πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Κανείς δεν τόλμησε να τον ξαποστείλει στα «εθνικά ιδρύματα» της παραλιακής εκτόνωσης και της φρεναπάτης. Κανείς να του θυμίσει το «εκάς οι βέβηλοι» μαζί με ένα μεγαλοπρεπές και βροντερό: άι σιχτίρ αμόρφωτε, για να την «μυριστεί» ότι εδώ δεν «παίζουμε»! Κανείς! Όλοι τότε «σνιφάριζαν»

στη μυρουδιά τους χρήματος. Και κάπως έτσι «μαστουρωμένους», μας φτάσανε εδώ που φτάσαμε…

Εδώ! Για να μπορεί ο κάθε ανόητος και ο κάθε αδιάβαστος να βγαίνει και να λέει ό,τι του κατέβει! Και μαζί με αυτούς και ο Notis να μιλάει για… ριψάσπιδες! Αυτός! Που όποια «ασπίδα» είχαμε ως λαός, την πήρε και την έκανε λαμέ σακάκι σε ξενυχτάδικο. Πιατικό από γύψο σε Οδούς Ιερές. Φιάλη ουίσκι για ημιλιπόθυμα ζόμπι. Άσμα ασθματικής καψούρας για αφηνιασμένους και φραγκάτους επιβήτορες. Τοξικό διασκέδασης σε ξαναμμένα σκέλια.

Ο Notis, ρε! Να σου λέει ο Notis ότι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμός μας οι πρόσφυγες! Που απ’ το στόμα του και στου (δικού μας) Θεού τα’ αυτί αν πρόκειται για τον δικό του! Μπας και ησυχάσουμε από το θόρυβο και το σκουπιδαριό της φάρας του. Μπας και κλείσουν τα μαγαζιά τους. Και μπας κι ο κόσμος αρχίσει σιγά-σιγά να προσεύχεται ευλαβικά κάτω από έναν πίνακα του Τσαρούχη, του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του Φασιανού… Μπας και ρε πούστη μου! 

Το ιστορικό από το «πέρασμα» του Σφακιανάκη στο Ρεξ μού το θύμισε η φίλτατη Βασιλική Ιωαννίδου, «μανούλα» πάντα σε κάτι τέτοια…