ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΨΥΧΗΣ

Είναι από τις πιο όμορφες στιγμές. Από τις πιο «ζεστές» και «ανακουφιστικές» εικόνες αυτών των ημερών. Από εκείνα τα παραδείγματα που λαμπρύνουν τον ρόλο της Εκκλησίας και ανάγουν τον πνευματικό της Λόγο σε ύψιστη πράξη παρηγοριάς και Αγάπης. Είναι οι Ιεράρχες που αφήνουν στην άκρη τα ενδυματολογικά τους φρου-φρου και γίνονται Ποιμένες πραγματικοί! Άνθρωποι διπλανοί! Γήινοι! Με ένα σκουφί μόνο και το ζωστικό τους. Με πρόσωπο ανοιχτό. Ελπιδοφόρο. Αισιόδοξο.

Ναι, αυτά αποκόμισα από την επίσκεψη του Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως στους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα ενοριακά του όρια. Με εντυπωσίασε το απέριττο της παρουσίας του. Η απλότητα της συμπεριφοράς του. Η εσωτερική του αλήθεια! Η αδελφική του ευρυχωρία. Τον κοιτούσα και στο νου μου «ερχόταν» η σκηνή του Νιπτήρα. Και τα λόγια του Τιμόθεου: Ο Θεός μας πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν…

Και ύστερα, τον εθελοντή Δαυίδ, τον Μητροπολίτη Γρεβενών. Ομοούσιος ημίν κατά την ανθρωπότητα. Να κουβαλάει ο ίδιος τα τρόφιμα και να μοιράζει απλόχερα την ταπεινή του σοφία: σήμερα οι Σύριοι, αύριο ίσως εμείς! Πόση λύτρωση. Πόση ενσάρκωση! Ο Χριστός κτύπησε και τη δικιά μας πόρτα… Θυρανοίξια ψυχής! Εγώ περπατάω κάθε μέρα στα Γρεβενά. Μιλάω με τους ανθρώπους…

Με παρηγορούν και με ανακουφίζουν αυτά τα λόγια. Κι ας παραμένει κανόνας της Εκκλησίας η «διοίκηση» και η «εξουσία». Κι ας από «βίωμα» έχει «κυλήσει» σε αρχιερατικό καστ και περιφερόμενους θρησκευτικούς θιάσους. Η ζωή προχωράει με τις εξαιρέσεις της. Τους λίγους! Τους θαρραλέους! Τους ευλογημένους από την καλοσύνη Εκείνου! Γιατί ο Χριστός, οδός εστί. Και Μαρτύριο Μέγα.

Αλλά δεν έχω να πω! Σε αυτά μένω και ξαναπιάνω από την αρχή τον άγιο Κόντογλου: Ανοίξτε τις καρδιές σας στο φως, αφήστε τη καλοσύνη να μπει μέσα σας και να τη φαρδύνει. Από στενή φυλακή να γίνει περιβόλι απλόχερο και μοσχοβολημένο. Ποτίστε την με το δροσερό νερό της Αγάπης. Θρέψτε την με την αγνότητα και την Ειρήνη…