ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Ούτε λόγος! Αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολιτικού να επιλέγει ο ίδιος τους συνεργάτες του. Αυτούς γνωρίζει, αυτούς εμπιστεύεται, με αυτούς θα πορευτεί! Και τέλος! Το αν τώρα αυτοί είναι ικανοί ή όχι, το αν έχουν ή δεν έχουν όλα εκείνα τα προσόντα και τα πλεονεκτήματα που απαιτεί ο ρόλος και η θέση τους, μένει να αποδειχτεί στην πράξη. Αλλά και τότε, το κόστος, το όποιο κόστος, θα το «χρεωθεί» εκείνος που έκανε την επιλογή. Και η ευθύνη, όλη δική του.

Τα γράφω αυτά –και ενδεχομένως να επαναλαμβάνομαι– με αφορμή το θόρυβο που σήκωσε ο διορισμός του (άγνωστου σε εμένα) Νίκου Καρανίκα στο γραφείο του πρωθυπουργού, με την ιδιότητα του ειδικού συνεργάτη σε θέματα Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας του. Ολίγον βαρύγδουπο όλο αυτό, άλλα ας παρακάμψουμε το… τυπικόν, καθότι άλλα είναι τα ουσιώδη. Που, ειδικά σε αυτήν την «περίπτωση», ούτε ευκαταφρόνητα είναι ούτε μονοσήμαντα ούτε μονομερή. Αντιθέτως, καθρεφτίζουν σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα του πολιτικού μας πολιτισμού, ένθεν κακείθεν των εμπλεκομένων.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Οι πρώτες αντιδράσεις είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της γνωστής καθ’ ημάς ανθρωποφαγίας. Σύνηθες το φαινόμενο και έκπληξη καμιά! Ένα επικοινωνιακό πασάλειμμα από στοιχεία που άπτονται των ακαδημαϊκών ικανοτήτων, συνεπικουρούμενα από «μπηχτές» έκδηλου κοινωνικού ρατσισμού και πολιτικού σκοταδισμού. Ικανά, ωστόσο, να σηκώσουν τον αχό της «διαδικτυακής αγανάκτησης» και να πλήξουν το προφίλ και το κύρος του καινούριου θύματος. Εν προκειμένω, του κυρίου Καρανίκα.

Ο οποίος (άκουσον, άκουσον) αναλαμβάνει μία τέτοια θέση, έχοντας ως μοναδικά προσόντα αυτά του: αδιόριστου εκπαιδευτικού, του σερβιτόρου και του… πρώην μέλους της ΚΝΕ! Με λίγα λόγια, αν δεν έχεις απορρίψει τον Μαρξ (και πιο συγκεκριμένα το Κεφάλαιο) από τα 15 σου, ούτε να το σκέφτεσαι ότι μπορεί να βρεθείς κάποτε στη θέση ειδικού συμβούλου του πρωθυπουργού! Αφήστε που η ενασχόληση με το σερβίρισμα εγκυμονεί για κάποιους κινδύνους… πολιτικής ασιτίας!

Έλα μου όμως που ο κύριος Καραανίκας έχει και ένα άλλο «κουσούρι» που τον καθιστά ευάλωτο στην κριτική! Λατρεύει τη… Μενεγάκη! Λατρεία που κατά καιρούς έχει εκδηλώσει με πλείστους όσους σχολιασμούς στα Κοινωνικά Δίκτυα. Αναρωτιέμαι όμως: πόση υποκρισία μπορεί να κρύβει μία κριτική που εστιάζεται στα (όντως θλιβερά) γούστα κάποιου, όταν η προσωπική και συλλογική μας ανοχή (ενίοτε και πολιτική) έχει θρέψει όλο το μιντιακό σύστημα που καθιστά τη Μενεγάκη… θεά; Και πόσο ανήθικο είναι να λοιδορούν και να καγχάζουν τις ψυχαγωγικές επιλογές του κυρίου Καρανίκα, αυτοί που έθρεψαν τα τηλεοπτικά αθύρματα και μετέτρεψαν τους στόκους σε παραδείγματα βίου και παιδείας; Δεν είναι οξύμωρο να εγκαλεί πνευματικά τον κύριο Καρανίκα το MEGA και ο Αnt1; Δεν είναι χυδαιότητα;

Και «κλείνω» εδώ το… πρώτο κεφάλαιο.

Διότι (δυστυχώς) υπάρχει και δεύτερο, το οποίο αφορά στην «από ‘δω» πλευρά. Ευθέως, λοιπόν, και χωρίς πολλά-πολλά: ουδόλως τιμάει τις επιλογές του πρωθυπουργού και φυσικά δεν συνάδει με τον πολιτισμό που (εμένα προσωπικά) μου «δίδαξε» η Αριστερά, μία τέτοια επιλογή. Με την υποσημείωση-ερώτηση και μαζί αγωνία: είναι η σημερινή κυβέρνηση, Αριστερά; Αλλά ας μην το «βαραίνω», μέρες που είναι…

Θέλω να πω, πως είναι κομματάκι κουλό και άκομψο να «σχεδιάζει» κυβερνητικές στρατηγικές ένας άνθρωπος (καλός, χρυσός, δεν το αμφισβητώ) ο οποίος «προσδιορίζεται» αισθητικά μέσω της φτήνιας και του ξεπεσμού. Και είναι τεράστιο πρόβλημα για την Αριστερά (αυτήν, έστω, που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ) να διοικεί και να κυβερνά με τα… αζήτητα! Συγχωρέστε με, σύντροφοι, αλλά αν είναι να πορευτείτε έτσι, το «κάψαμε» εξ αρχής. Κοινώς… το γαμήσαμε και πήγε!

Αλλά το πήγα μακριά. Εξ άλλου, το (λάθος) μήνυμα το έχει δώσει προ πολλού ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος, παρακάμπτοντας το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Σημείο, το Θέατρο του Νέου Κόσμου (ή και τόσα άλλα), επέλεξε να πάει να δει τον Λαζόπουλο. Αυτά…