Έστω και καθυστερημένα, νιώθω βαθειά την ανάγκη να επαινέσω δημόσια τον Κωστή Σιμιτσή για την «μετά λόγου γνώσεως» αντίδρασή του στα όσα απερίγραπτα και αναληθή εκστόμισε ο εμπαθής γενικός γραμματέας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας στην εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου της Γενοκτονίας των Ποντίων στις Κρηνίδες. Και μάλιστα απέναντι σε ένα ακροατήριο «φορτωμένο» από συνομωσιολαγνεία και «φυλετικό πάθος». Και λυπάμαι ειλικρινά που αυτή του η στάση δεν έτυχε της συμπαράστασης και της υποστήριξης ημών των υπολοίπων.

Ο Κωστής Σιμιτσής ύψωσε το θεσμικό του κύρος σε μία εποχή που τα αμόρφωτα νεοναζιστικά θρασίμια έχουν ξεσαλώσει και απειλούν από παντού. Και με όλους τους τρόπους. Είτε με την έμφυτη βία τους, τους θεωρητικούς τους βαρβαρισμούς και τα άναρθρα γρυλίσματά τους, είτε με λοιδορίες και εκφοβισμούς γκαιμπελικής ηθικής. Και όταν κάποιοι (και μάλιστα του «προσφυγικού κύκλου») τους δίνουν και «έτοιμη τροφή», τότε η «νομιμοποίησή» τους υπερβαίνει το εγκληματικό τους θράσους.

Απέναντι σε αυτά τα κοινωνικά και πολιτικά αποβράσματα, δε χωράει πια καμία υποχώρηση και κανένας συμβιβασμός. Δε χωράνε «επιλεκτικές συμμαχίες» και «ιδεολογικές καθαρότητες». Όταν απειλείται η Δημοκρατία, ο εχθρός είναι κοινός. Γι’ αυτό και η πράξη του δημάρχου ξεφεύγει από τα στενά όρια του αυθορμητισμού και αποκτά συμβολισμούς εγρήγορσης και ενότητας. Ή έτσι πρέπει. Αρκεί να το θελήσει και ο ίδιος…