Το πρωί της Δευτέρας, και ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ακόμη μια απεργιακή κινητοποίηση των δημοσιογράφων στην εφημερίδα Εβδόμη και το ραδιοφωνικό σταθμό Studio 7, ο Νίκος Σπιτσέρης «ανεβάζει» στο facebook το παρακάτω σχόλιο: Πριν από λίγες μέρες, ενόσω οι εργαζόμενοι στην "Ε" και το Στούντιο 7 απεργούσαν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν δηλώσεις στον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έχει στηθεί και συνεχίζει κανονικά τις εκπομπές. Το ατόπημα δεν πέρασε απαρατήρητο. Σχολιάστηκε δεόντως. Αλλά οι εργαζόμενοι στην "Ε" δεν το σχολιάσαμε δηκτικά γιατί αποδεχθήκαμε τη δικαιολογία ότι επρόκειτο περί λάθους (αν και η άγνοια στην πολιτική δεν αποτελεί δικαιολογία). Πριν από λίγα λεπτά ο Άρης Βέρρος επικεφαλής της Συμπαράταξης Πολιτών και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε το "λάθος" για δεύτερη φορά. Έκανε δηλώσεις στον εκδότη. Μόνο που αυτή τη φορά έχουν προηγηθεί και δυο εκδικητικές απολύσεις των συναδέλφων Χρήστου Κρυσταλλίδη και Ντίνας Τσολακίδου. Τα πράγματα είναι απλά. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Όπως δείχνουν τα γεγονότα σε τούτη τη σκληρή μάχη που δίνεται στην "Ε" και το "Στούντιο 7", τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Καβάλα διάλεξαν στρατόπεδο. Τάχθηκαν με το μέρος του εκδότη. Έτσι καθαρά και με ταξικό κριτήριο.

Αναγκάζομαι να απευθυνθώ δημόσια στο συγχωριανό και φίλο μου (άλλοτε και… σύντροφο) Νίκο και, μάλιστα, επί προσωπικού. Τυγχάνει να είμαι μέλος της Γραμματείας της Συμπαράταξης Πολιτών και μπορώ να γνωρίζω καλύτερα από αυτόν τα «στρατόπεδά» μου. Και με αποδείξεις. Εικάζω, το ίδιο θα μπορούσαν να επικαλεστούν και τα «στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ» (στα οποία φυσικά δεν ανήκω). Και θεωρώ μέγα ατόπημα (ειδικά από αυτόν) το τσουβάλιασμα και τις γενικεύσεις.

Επί της ουσίας όμως και με τη σειρά. Το οργανωτικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο θέμα είναι εμφανές. Και γίνεται βαθύτατα προβληματικό όταν επαναλαμβάνεται «επί των ιδίων». Θα αναφέρω όμως εκείνο που είπε ο Στέλιος Κούλογλου πριν από καιρό και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: Στην μάχη ανάμεσα στους «κακούς επαγγελματίες» (βλέπε Νέα Δημοκρατία) και τους «καλούς ερασιτέχνες» (όρα ΣΥΡΙΖΑ), νικητής θα είναι ο επαγγελματίας!...

Άλλο πράγμα όμως είναι οι αδυναμίες του καθενός και άλλο οι προθέσεις του. Άλλο πράγμα η ανικανότητα να αντιληφθείς τη «στιγμή» και εντελώς άλλο να δρας με υστεροβουλία  και δόλο. Η «πολιτική απόσταση» μεταξύ τους είναι τεράστια και, ως εκ τούτου, είναι ανεπίτρεπτο (ειδικά από έμπειρους και αριστερούς δημοσιογράφους) αυτή η απόσταση να συρρικνώνεται  σε βαθμό ταύτισης. Εδώ και με το στίγμα της «διαπλοκής»!

Και αφού «ανοίχτηκαν τα χαρτιά», θα ήθελα ευθέως να ρωτήσω τον Νίκο (και εμμέσως όλους τους συναδέλφους του στην Εβδόμη και το Studio 7): πού ήταν οι δικιά τους ευαισθησία (στη «δημοσιογραφική γλώσσα» λέγεται και δεοντολογία) όταν ο εργοδότης τους «έσβηνε» από προσώπου «προεκλογικής γης» όλους (μα όλους) τους εκπροσώπους της Αριστεράς; Ποιoς από αυτούς «σήκωσε ανάστημα» επαγγελματικής αξιοπρέπειας; Ποιoς αντέδρασε στο φίμωμα και την εξαφάνιση;

Ναι, είμαι σε θέση να γνωρίζω και (εν προκειμένω) να κατανοώ. Αλλιώς είναι να μιλάς και να πράττεις εκ του ασφαλούς (όπως καλή ώρα εγώ) και αλλιώς όταν η επιβίωσή σου εξαρτάται από τις «εργοδοτικές διαταγές». Γι’ αυτό και μπορούσα πάντα να συγχωρώ κάθε τους υποχώρηση από τις προσωπικές τους αρχές και διαθέσεις. Αλλά μέχρι εδώ. Γιατί όταν φτάνεις στο σημείο να γίνεσαι τιμητής αυτών που εσύ πρώτος έχεις «καταργήσει», ε, τότε το πράγμα αρχίζει και… θολώνει.

Και γίνεται ακόμη πιο «θολό» όταν σε όλο αυτό το διάστημα των κινητοποιήσεων στην Εβδόμη και το Studio 7,  οι (βάναυσα) θιγόμενοι δημοσιογράφοι του συγκροτήματος δεν προέβησαν στο αυτονόητο: να ζητήσουν συμπαράσταση από την Καβαλιώτικη κοινωνία. Να γνωστοποιήσουν τα προβλήματά τους στους φορείς και τις συλλογικότητες που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα τους. Να θέσουν με τις δικές τους πρωτοβουλίες το «εμπάργκο» που σήμερα ζητούν από άλλους. Και μόνον το γεγονός ότι άφησαν «αμέτοχους» σε αυτόν τους τον αγώνα τους συναδέλφους τους από τα άλλα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, δείχνει και το δικό τους… μεγάλο έλλειμμα.

Εν ολίγοις: Η «κατασκευή εχθρών» είναι το ευκολότερο όλων. Και, πολύ λογικό, μέσα σε μια τέτοια «ευκολία» κάποιοι άνθρωποι να τύχουν και «ταξικού προσδιορισμού». Είπαμε,  καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…