Ο Θεός ψεύτη να με βγάλει, αλλά αυτόν το «πληθωρισμό» αντιρατσιστικών νομοθετημάτων, οι μόνοι που φαίνεται να τον απολαμβάνουν, είναι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Γι αυτό και έσπευσαν να γελοιοποιήσουν ακόμη περισσότερο το «κοινοβουλευτικό χάος», ανακοινώνοντας την κατάθεση πρότασης νόμου για τον… ρατσισμό κατά των Ελλήνων!

Αναμφισβήτητα, την ευθύνη αυτής της «υπερπροσφοράς», την φέρνει ακέραια η Νέα Δημοκρατία. Αν δεν υπήρχαν τα δικά της εσωκομματικά βαρίδια και οι δικές της ιδεολογικές εμμονές (που – δυστυχώς – ρέπουν συνεχώς προς την ακροδεξιά), δεν θα φτάναμε ποτέ στο «χοντρό άδειασμα» του Ρουπακιώτη και ούτε θα γέμιζε η Βουλή με αυτόν τον «αντιρατσιστικό χαρτοπόλεμο». Και φυσικά, θα είχαμε αποφύγει και την… χαρά του φασίστα. Αυτή που σου γυρίζει τα άντερα.

Όμως – και οφείλουμε να το παραδεχτούμε – πάνω από την όποια «ευθύνη», υπάρχει και η… κομματική αλήθεια. Και ως προς αυτήν, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε απολύτως συνεπής. Και ειλικρινέστατη. Γιατί ο τελευταίος που «καίγεται» για αντιρατσιστικούς νόμους, είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Αυτός, και όλα εκείνα τα «ζωντανά» από το κομματικό του σινάφι. Και είναι αυτοί που «φροντίζουν» καθημερινά – είτε με το δημόσιο λόγο τους, είτε με τις «άκομψες» πράξεις τους – να υπονομεύουν κάθε έννοια δημοκρατικής συνοχής και συνταγματικής ομαλότητας. Γι αυτό, από την αρχή ακόμη, το εγχείρημα έμοιαζε πέρα για πέρα «χλωμό». Κι όταν  το νομοσχέδιο έφτασε κάποια στιγμή και στη προκρούστεια κλίνη του «δεξιού ακροατηρίου», η σεμνή τελετή… σφύριξε λήξη!

Από την άλλη, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, «παίζοντας» τα τελευταία «προοδευτικά τους ρέστα» μέσα σε μία κυβερνητική συμμαχία που τους έχει κυριολεκτικά «καταπιεί», θεώρησαν ότι το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, μπορεί να γίνει το ιδανικό «μαξιλαράκι» για την πολιτική τους επιβίωση, προσδοκώντας – μέσω αυτού – να ξανακερδίσουν λίγη από τη ρημαγμένη αξιοπιστία τους, τονώνοντας ταυτόχρονα και  το ενδιαφέρον της παραπαίουσας κομματικής τους βάση. Όμως, για «κακή τους τύχη» - και υπό το βάρος του υπαρξιακού δράματος που τους διακατέχει - λογάριασαν χωρίς το αλλόκοτο νεοδημοκρατικό ασκέρι. Και όταν πια κατάλαβαν (ακόμη και αυτοί) ότι οι «αντιρατσιστικές τους συμμαχίες» τρίζουν συθέμελα, προέβησαν σε μία κίνηση υψηλού ρίσκου: ανακοίνωσαν μόνοι τους την κατάθεση του νομοσχεδίου!

Κάπου εκεί - λίγο πριν, λίγο μετά - «μπαίνει» και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο οποίος, είτε από κεκτημένη ταχύτητα (το συνηθίζει άλλωστε), είτε από έντονο «αντιπολιτευτικό πάθος», κάνει γνωστή την πρόθεση του να φέρει δικό του νομοσχέδιο! Αντιπερισπασμός στα όρια του λαϊκισμού; Επίδειξη υπερεκτιμημένης ευαισθησίας; Φόβος «κεντροαριστερού καπελώματος»; Όπως και νάχει, η «αντιρατσιστική του αγνότητα», υπερέβη το «πολιτικά ορθόν» και διέσπασε ένα υπό διαμόρφωση κοινωνικό μέτωπο που - στην εξέλιξή του και με τους κατάλληλους χειρισμούς - θα μπορούσε να του αποφέρει πολλαπλά οφέλη. Μάλιστα, από την στιγμή που ήδη είχε ταχθεί υπέρ της ψήφισης του νόμου Ρουπακιώτη, η επιλογή του αυτή, μόνο με την «μοναξιά του σχοινοβάτη» θα μπορούσε να συγκριθεί. Ίσως και με ένα «απονενοημένο της στιγμής».

Για να το ξεκαθαρίζω. Μετά την απόφαση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ. ΑΡ. να προασπίσουν το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα έπρεπε να συντρέξει και να συνδράμει με όλες του τις δυνάμεις. Να το υπερασπιστεί και να το βελτιώσει. Και να είναι αυτός που θα «βγάλει» τον νόμο έξω από τα τείχη της Βουλής. Αυτός που θα απαιτήσει συμμαχίες στην κοινωνία. Στους χώρους δουλειάς. Στα σχολεία. Για να φανεί τελικά και πόσα απίδια χωράει ο σάκος του καθενός.

Αντ’ αυτών, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλωβίστηκε σε μία λογική «καθαρότητας», η οποία, παρά τα όποια δίκια της (που υπάρχουν), ελάχιστα απέχει από τον μονότονο μανιχαϊσμό του Κ.Κ.Ε. Γιατί, ας μη γελιόμαστε. Και αυτό δίκαιο είχε σε πολλές από τις ενστάσεις που εξέφρασε για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά ο παροιμιώδης αρνητισμός του τις άφησε έωλες και απροστάτευτες.

Με λίγα λόγια: η Νέα Δημοκρατία (το νομοσχέδιο της οποίας «απελευθερώνει» την κρατική αυθαιρεσία και δίνει «κάλυψη» στην θεσμική δράση των νεοναζί), κατόρθωσε να περάσει αλώβητη και συσπειρωμένη από αυτή τη δοκιμασία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η ΔΗΜ.ΑΡ. να «φωτογραφίζονται» ως εγγυητές του πολιτεύματος και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τα χίλια δίκια, να «τρώει το ξύλο» από παντού. Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα, τότε ποιο; 

Ε, μετά από όλα αυτά, γιατί ο σχιζοφρενής της Χρυσής Αυγής να μην αμφισβητεί από το βήμα της Βουλής το Ολοκαύτωμα;