Ο φίλτατος Παύλος Λεμοντζής έκρινε σκόπιμο να καταθέσει δημόσια και τις δικές του απόψεις για το θέμα του «ερασιτεχνισμού» και, επιπροσθέτως, να απαντήσει στα όσα (κατ’ αυτόν «ισοπεδωτικά» και «υποτιμητικά») έγραψα για το «φαινόμενο» της «ερασιτεχνικής έξαρσης» που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην πόλη. Ενδεχομένως και με μία δόση πικρίας, από το γεγονός ότι δεν τον συμπεριέλαβα στις… εξαιρέσεις. Ας είναι…

Παρ’ όλα αυτά, διαβάζοντας με προσοχή το κείμενο του Παύλου, διαπιστώνω ότι οι «αποστάσεις» μας δεν είναι δα και τόσο… αγεφύρωτες. Ας πούμε, εγώ θα μπορούσα να ταυτιστώ απόλυτα με το δικό του «θεωρητικό πλαίσιο» το οποίο θέλει αυτόν που συμμετέχει στα ερασιτεχνικά σχήματα να μπορεί να ισορροπεί το μεράκι του με την ταπεινότητα που αρμόζει στον ερασιτέχνη και με τη γνώση που απαιτεί το αντικείμενο. Και αναρωτιέμαι: απέχει άραγε τόσο πολύ από αυτό που διατύπωσα εγώ πριν από δύο εβδομάδες; Το επαναφέρω για τις ανάλογες συγκρίσεις: Σε μία ιδανική περίπτωση, η γοητευτική και άκρως διδακτική εμπειρία των ερασιτεχνικών ομάδων, η συλλογική τους άσκηση με τα θεατρικά κείμενα και η ομορφιά της συνάφειας, θα έπρεπε να ολοκληρώνονταν στην τελική πρόβα! Γιατί, απλούστατα, η αποστολή τους δεν είναι η έκθεση στο κοινό, αλλά το τελετουργικό της μύησης. Το μυστήριο του «κύκλου»!

Ουσιαστικά, η μόνη μας διαφορά (και στην οποία επιμένω ένεκα… ιδεολογίας) έχει να κάνει με τον τρόπο διαχείρισης της… σκηνικής μετάβασης. Και ευτυχώς σε αυτό, έχω «διαχρονικό σύμμαχο» το Λευτέρη Βογιατζή. Μου φτάνει και μου περισσεύει.

Πέραν τούτου, με τον Παύλο Λεμοντζή θα συμφωνήσουμε ακόμη και σε κάποιες ιδιαιτέρως… «παρεξηγήσιμες» περιπτώσεις. Όπως για παράδειγμα όταν λέει πως η Καβάλα έχει γίνει ένα απέραντο χωράφι όπου φυτρώνουν λογής- λογής «ταλέντα». Κατάσταση που εγώ απλά χαρακτηρίζω «ανισόρροπη», επισείοντας τον κίνδυνο του «γραφικού και του ψώνιου». Ζήτημα… κομψότητας; Μπορεί.

Κατά τ’ άλλα, είναι πολύ λογικό για κάποιον που ασχολείται «μετά πίστεως και μανίας» με κάτι –εν προκειμένω με μία θεατρική ομάδα ερασιτεχνών– να εξιδανικεύει και να ωραιοποιεί τα βιώματά του. Ακόμη και καθ’ υπερβολή. Γι’ αυτό ίσως μπορώ να κατανοήσω τον Παύλο (ακόμη και πέραν του… επιτρεπτού) για την αυθόρμητη και άδολη υπεράσπιση του «ερασιτεχνικού πνεύματος». Αυτό που με ζήλο και αυταπάρνηση υπηρετείται, χρόνια τώρα. Μόνον που δυσκολεύομαι και να το συμμεριστώ.

Αυτό βεβαίως που δεν αρμόζει σε κανένα «πνεύμα» είναι η (και καλά) «αχτύπητη» κριτική που μου επεφύλαξε στον επίλογο του. Ένα είδος «πολιτιστικής αστυνόμευσης» επιπέδου… πορτιέρη. Αντιγράφω προς επίρρωση: Βέβαια, ο Μπάμπης Γαμβρέλης, ούτε είδε ούτε πρόκειται να δει ποτέ ερασιτεχνική παράσταση. Προσωπικά, δεν τον είδα ούτε στους Φιλίππους. Δικό του θέμα. Και δικό μου να υποστηρίζω ό,τι με κόπο δημιουργώ…

Και απαντάω προς ενημέρωση: και ούτε πρόκειται να δω ερασιτεχνική παράσταση, αγαπητέ μου Παύλε. Εμμονή; Προκατάληψη; Διαίσθηση; Διαλέγεις και παίρνεις. Κατά τα άλλα, και ‘γω δε σε είδα στο Αρχαίο Θέατρο της Θάσου ποτέ. Όχι πως παρακολουθώ ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει (άλλωστε για άλλο λόγο πηγαίνω στο θέατρο), αλλά να, επειδή το έφερε η κουβέντα…

Με την ελπίδα να μη με έχεις κατατάξει και εμένα στην κατηγορία αυτών που έχουν άγνοια από την συγκεκριμένη τέχνη, σε χαιρετώ και σε ασπάζομαι. Εγκαρδίως