Τριάντα χρόνια μετά το ιστορικό του πάρτι στη Βουλιαγμένη, ο Λουκιανός επιστρέφει με τα σουίνγκ, τα μάμπο, τα βερμούτ, την μπριγιαντίνη και τις ρούμπες στο… Μέγαρο! Και μοιάζει σα να επιστρέφει σε μιαν άλλη χώρα.

Τότε, η Ελλάδα του ‘83 ζούσε στο πασοκικό της παραλήρημα. Η στραπατσαρισμένη ελληνική αστική τάξη είχε λουφάξει από καιρό πίσω από τη νεοδημοκρατική ήττα και τα κοινωνικά της αδιέξοδα και «έσβηνε» επώδυνα μέσα στις συντηρητικές της παραδόσεις. Εν μία νυκτί, το Κέντρο εξέπνευσε αβοήθητο στους διαδρόμους της «σοσιαλιστικής κλινικής» και η Αριστερά εμφάνιζε τα πρώτα συμπτώματα της «ιδεολογικής της αφυδάτωσης», χάνοντας σταδιακά μεγάλο μέρος από το πνευματικό της περίσσευμα και την πρωτοποριακή της σκέψη. Τώρα, ένα άλλο πάρτι ήταν στα σκαριά. Προετοιμασμένο για την κραιπάλη. Το ξεσάλωμα. Το μεγάλο φαγοπότι. Τον απόλυτο εξευτελισμό!

Καμία σχέση με αυτό του Λουκιανού. Στη Βουλιαγμένη ήταν οι «άλλοι». Οι «δικοί» μας, οι κοντινοί. Αυτοί που ξέμειναν από το Woodstock και τα Μάταλα και ήταν ικανοί να χορεύουν ολονυχτίς πάνω σε μία συγχορδία του Χέντριξ… Οι άλλοι, από τα «ανεξάρτητα Εξάρχεια», αναρχικοί, φρικιά και πανκιά μαζί… οι «ψαγμένοι» Ρηγάδες, οι διαγραμμένοι Κνίτες… Αμέριμνοι, όπως πάντα. Αθώοι και απροετοίμαστοι.

Έτσι μας βρήκε η Αυριανή και ο Κουτσόγιωργας. Ο Γιαννόπουλος και ο Κατσιφάρας. Ο Τσοχατζόπουλος… Ζαλισμένους. Και μας τάισαν όλη την παραμύθα της «αλλαγής». Την πολιτική και την άλλη. Έσβησαν οράματα, εκχυδαΐστηκαν ιδέες, διαλύθηκαν ευαισθησίες, διαφθάρηκαν συνειδήσεις … Δίπλα μας έλιωναν κορμιά, καιγόταν μυαλά. Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Γώγου… Ποιος είχε μάτια;

Χαμπάρι δεν πήραμε. Μέσα σε λίγο καιρό, βρεθήκαμε από το πάρτι στην… πάρτι μας. Οι ήρωες από το τραγούδι του Λουκιανού αχνόφεγγαν, έσβηναν, παραδίδονταν. Αμαχητί όλοι. Ποιος Φελίνι, ποιος Μπόρχες, ποιος Πικάσο, ποιος Καντίνσκι και ποιος Λένον. Και ο Μάρκος με τον Τσιτσάνη, πού; Άλλος κόσμος. Κοσμάρα. Πιάσαμε φράγκα. Φλομώσαμε στο λίπος. Ανοίξαμε βιβλιάρια. Χρεωθήκαμε πιστωτικές… Τοκίσαμε τις ζωές μας και χτίσαμε βίους αυθαίρετους και παράλληλους. Φωνακλάδικους. Εγωιστικούς. Επηρμένους. Ώσπου ήρθε και ορθώθηκε απέναντί μας ο «πολιτισμός της παραλιακής». Παραδώσαμε πνεύμα…

Μέσα μας, μετέωροι όλοι. Συνηθίσαμε στη χαζομάρα, τη φτήνια, το ξετσίπωμα, την ευκολία. Οι πίστες πήραν φωτιά. Οι ατάλαντοι αξία. Οι μπράβοι τον έλεγχο. Μπράβοι παντού. Και στη μέση η Ελλάδα του τσιφτετελιού, της πλέμπας, της αγένειας, του «γαμάω και δέρνω»… Η Ελλάδα του Μεγάλου!

Κάπως έτσι λοιπόν μέχρις εδώ. Και γω, τριάντα χρόνια μετά, να νοσταλγώ ακόμη τα   Μικροαστικά και τα Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας του Γιάννη Νεγρεπόντη. Να ακούω τα δειλά απογεύματα τον σπαρακτικό Εργένη. Τον ύστερο πόνο από το Κολίγα γιός. Την προφητική του Μετανάστευση…

Γι’ αυτό, αντί για το Μέγαρο, αντί για τα ξεθυμασμένα πάρτι και τους παλιμπαιδισμούς, καλύτερα στην πλατεία, Λουκιανέ. Να τσιτώσουν τα ηχεία και να γίνει το νέο προσκλητήριο. Είσαι;