Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ερχόταν μία ημέρα που θα ασχολιόμουν με τον κύριο Γιώργο Τσοκτουρίδη. Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ο λόγος είναι απλός: εδώ και πολλά χρόνια έπαψαν να με… εμπνέουν τα γεγονότα γύρω από τον ΑΟΚ. Πολύ δε περισσότερο, αυτά των παραγόντων του. «Κολλημένος» γαρ στις μεγάλες εποχές του Μπάτση και του Παπαϊωάννου μού ήταν αδύνατο να συμβιβαστώ με την μετέπειτα κατρακύλα και παρακμή, αλλά και να «νομιμοποιήσω» με την παρουσία μου τον κοινωνικό και πολιτικό βιασμό της ομάδας που «μας μεγάλωσε».

Αυτά μέχρι προχθές που –όλως τυχαίως– «ανακάλυψα» μία δήλωση του προέδρου της ΠΑΕ στο Sport fm.gr, ικανή να μου τον κάνει αμέσως… θέμα. Σε αυτήν, ο κύριος Τσοκτουρίδης μιλάει ενθέρμως για την «οικογένεια Ψωμιάδη» και σημειώνει: Δεν νομίζω ότι θέλει να επανέλθει. Ήμουν συνεργάτης του όταν ήταν στην ομάδα και είδα τα λεφτά που διέθετε. Η προσφορά της οικογένειας Ψωμιάδη στα αθλητικά δρώμενα της πόλης υπήρξε τεράστια. Δεν θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν. Είναι ο ευεργέτης του ΑΟΚ. Δεν έχει πάψει να ενδιαφέρεται, αλλά από όσο γνωρίζω δεν θα υπάρξει ανάμειξη ή ενασχόλησή του με την Καβάλα…

Βέβαια –και με βάση τα όσα κομίζει η «γλώσσα» της περιρρέουσας– ο πρόεδρος του ΑΟΚ επισημοποιεί με τον πιο «γλαφυρό» τρόπο τη «σχέση στοργής» με τον υπόδικο Μάκη Ψωμιάδη και θέτει τον εαυτό του σε θέση… διοικητικού μπιμπελό. Στην καλύτερη…

Το ότι το επίπεδο αυτοεκτίμησης του κυρίου Τσοκτουρίδη φτάνει μέχρι αυτό το σημείο, είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά στον ίδιο. Και δικό του θέμα το «ταβάνι» των προσδοκιών του. Γι’ αυτό και ουδόλως θα με απασχολούσαν τα όρια των προσωπικών του φιλοδοξιών, αν αυτά έμεναν στα συμβατικά πλαίσια του ιδιωτικού του βίου. Για κακή του (;) τύχη όμως, ο καλός γιατρός τυγχάνει (;) και πρόεδρος μιας ιστορικής ομάδας. Της ομάδας την πόλης!

Μιας ομάδας όμως που οι, κατ’ αυτόν, «ευεργέτες» της, κατάφεραν να την κάνουν ρόμπα στο πανελλήνιο (και πάντα –να το σημειώσω αυτό– με την ένοχη σιωπή της τοπικής κοινωνίας). Μιας ομάδας που, στα χρόνια της «λάμψης» της, έγινε το «πλυντήριο» ποικίλων ανομιών και διασύρθηκε σε όλα της τα επίπεδα. Μιας ομάδας βίαια τραυματισμένης από το «ύποπτο χρήμα» της «φαμίλιας». Μιας ομάδας που, στα χρόνια της «αισθητικής του πούρου» και της «φίλαθλης ιδιότητας των μπράβων», απώλεσε όλη την αξιοπρέπεια και το σεβασμό που με τόσο κόπο είχε κατακτήσει στη μακρόχρονη αθλητική της πορεία.

Προφανώς, το «θάμπωμα» που υπέστη ο κύριος Τσοκτουρίδης επί «εποχής ενδόξων» κατέληξε σε… ολική τύφλωση. Γιατί μόνον ένας «τυφλός» θα μιλούσε σήμερα για τεράστια προσφορά της οικογένειας Ψωμιάδη στα αθλητικά δρώμενα της πόλης, όταν και οι πέτρες γνωρίζουν τον ορυμαγδό που άφησε πίσω του ο «έγκλειστος ηγέτης». Σε υποδομές (ποια αθλητικά κέντρα;), σε έμψυχο υλικό (ποιες ακαδημίες;), σε διοικητικές δομές.    

Μόνον ένας «τυφλός» ή ένας… εγκάθετος. Το δεύτερο εκ της… περιρρέουσας. Το είπαμε…