Απρόσμενα εντελώς –και με αφορμή μία δήλωση του Γιώργου Καλαντζή– μού ήρθε στο μυαλό ο ασπρόμαυρος Φανφαρόνος του Ντίνο Ρίτζι. Για να ακριβολογώ, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του ήρωα του Ιταλού σκηνοθέτη που μεταμορφώνουν τον (ανεπανάληπτο) Βιτόριο Γκάσμαν σε έναν ανώριμο, φιγουρατζή, επιπόλαιο και αλλοπρόσαλλο νεαρό σαλτιμπάγκο «παντός καιρού», ικανό για όλα τα είδη… αναρρίχησης. Έναν τύπο σχεδόν… κούφιο, που διαχειρίζεται ιδανικά την κενότητα των επιλογών του και καταφέρνει (ένεκα και των συνθηκών) να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των γεγονότων και των εξελίξεων.

Με μία διαφορά: ο Ιταλός φανφαρόνος δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Δεν ασκεί εξουσία και δεν ψηφίζει νόμους. Οι προσωπικές του (αν)ικανότητες εξαντλούνται στα γρήγορα αυτοκίνητα, τις ωραίες γυναίκες και την καθημερινή καλοπέραση. Ο κοινωνικός του ρόλος δεδομένος και, ως δια μαγείας, ελεγχόμενος. Έχει χαραγμένα όρια που του επιτρέπουν να κινείται μέσα σε ένα (έστω υποτυπώδες) πλαίσιο αυτογνωσίας και με αυτό να πορεύεται στα εφήμερα του ιδιωτικού του βίου.

Η περίπτωση Καλαντζή είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός φανφαρονισμού και πολιτικής. Και ο ίδιος, ένας ανερμάτιστος μεταπολιτευτικός «ήρωας» που εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα «κενά των ιδεολογιών» και το συλλογικό μας στραπάτσο. Ένας σοβαροφανής πολυλογάς με μοναδική συνεισφορά στο δημόσιο λόγο, τα εγωιστικά του λογύδρια, τα «κατόπιν ενεργειών μου» δελτία Τύπου και τα ατέλειωτα ραδιοφωνικά του φλυαρήματα και σαλιαρίσματα. Ένας γκροτέσκο βερμπαλιστής χαμηλής ποιότητας. Κατά τι και διασκεδαστής, όταν η ιλαρότητά του συνδυάζεται και με στιλιστικές προτροπές.

Το τελευταίο «χτύπημα» του Καλαντζή ήρθε με αφορμή την ΕΡΤ, για τη λειτουργία της οποίας δήλωσε το εξής απίθανο: Δεν γίνεται για ένα κωλόσπιτο να πέσει η κυβέρνηση… Ακριβώς έτσι. Κωλόσπιτο! Με όλο τον γηπεδικό του στόμφο και με όλη την πνευματική του μετριότητα. Προπάντων; Με όλη τη θρασύτητα και αμετροέπεια που του παρέχει το κομματικό και ιδεολογικό του ακαταλόγιστο. Το ότι μετά πήγε να «σώσει» την γκάφα του με το: προς Θεού δεν εννοώ ότι η ΕΡΤ είναι κωλόσπιτο, δείχνει και το μέγεθος της αξιοπιστίας του ανδρός. Ή άλλως, πώς μεταφράζεται εις την Δεξιάν διάλεκτον το θάρρος της γνώμης και η πολιτική εντιμότητα.

Και θα φταίω εγώ τώρα που μετά και την καινούρια του κουτουράδα μού έρχονται στο νου κάτι ένδοξες εποχές από το πρόσφατο παρελθόν; Τότε που ο Γιώργος  ζούσε το υπουργικό του όνειρο και τις μεγάλες του στιγμές στο δικό του «κωλόσπιτο» (εκείνο ντε, του Βορείου Ελλάδος), σκορπώντας απλόχερα και ασυλλόγιστα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στους κολλητούς του παράγοντες του «πολιτισμού» και του «αθλητισμού»; Φταίω εγώ που τον θυμάμαι να παριστάνει τον καμπόσο και τον… μονδέρνο, δαπανώντας τα μύρια όσα για τη μεταφορά συλλογών και έργων του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης προς «κοινή θέα» στην… ακαλλιέργητη εκλογική του περιφέρεια; Και προς εκπολιτισμό, εικάζω, των γηγενών στούρνων.

Αυτός λοιπόν ο (έγχρωμος και ολίγον… παρδαλός) φανφαρόνος έχει σήμερα το θράσος να αποκαλεί «κωλόσπιτο» την ΕΡΤ. Τελικά –και πείτε μου ό,τι θέλετε– Δεξιός δε γίνεσαι. Γεννιέσαι και παραμένεις…