ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΕΝΟΣ ΜΕΝΤΡΕΣΕ

Έπρεπε να περάσουν πάνω από τρία χρόνια για να ανακαλύψουν κάποιοι τη «σκοτεινή δράση» των φασιστοειδών και των τραμπούκων που καλύπτονται πίσω από τις «εθνικές πομφόλυγες» της Πατριωτικής Κίνησης. Έπρεπε να δεχτεί άλλος ένας συμπολίτης μας τις «νουθεσίες» της συγκεκριμένης αγέλης για να «σπάσει» το απόστημα και η σιωπή. Και έπρεπε να «πάρει» ο ίδιος το «ρίσκο» της πιο επίσημης δημόσιας καταγγελίας για να «ανοίξουν» επιτέλους τα στόματα.

Γνωστά ήταν όλα. Ακόμη κι αυτό περί διασύνδεσης και φυσικής προστασίας  που παρέχουν κάποια στρώματα των Σωμάτων Ασφαλείας στα μέλη της εν λόγω οργάνωσης και που τόσο «τάραξε» το (για άλλη μια φορά πεσμένο από τα σύννεφα) «επικοινωνιακό σύμπαν» της τοπικής δημοσιογραφίας. Και ναι, μαγκιά του και μπράβο του που το «αποκάλυψε» με τόσο εμφαντικό τρόπο ο Κωστής Σιμιτσής, αλλά, θα αρκούσε μία μικρή αναδρομή σε δημοσιεύματα που αναφέρονταν από παλιά στη «σχέση» (ή και τον… έρωτα;) «πατριωτών» και χρυσαυγιτών με ένα (μικρό; μεγάλο;) κομμάτι των αστυνομικών της πόλης, για να αποδείξει τούτο: πόσο απαθείς, αδιάφοροι, ανεκτικοί και αργοπορημένοι (εν τέλει και ένοχοι) υπήρξαν οι αρμόδιοι παράγοντες της τοπικής κοινωνίας απέναντι στους παραληρηματικούς ρατσιστές της εν λόγω οργάνωσης.

Θέλετε κι άλλα (εκτός από τη… χειρονακτική τους βαρβαρότητα) που πιστοποιούν τη «στοργή» που απολαμβάνουν από τις διωκτικές αρχές; Ανατρέξτε για λίγο στους διαδικτυακούς τόπους όπου «συναντιούνται» καθημερινά. Κρυμμένοι πίσω από  βαρύγδουπες επωνυμίες  (Μέγας Μακεδών, Εύρυτος Θερμοπυλομάχος, Σοφία Μακεδόνισσα) και πολεμόχαρες φωτογραφίες, σκούζουν συνεχώς απειλές και συκοφαντίες. Άλλοι, πιο «μάχιμοι» (και… άρρωστοι), κραδαίνουν σπαθιά και όπλα, φιγουράρουν σε στρατιωτικές ασκήσεις, καμαρώνουν με τα καλάσνικωφ ανά χείρας… Δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά στην Αστυνομία; Και η Υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος;

Και με την ευκαιρία, να ρωτήσω τον κύριο Κοσκερίδη (που τόσο εξανέστη από τα λεγόμενα του δημάρχου): ποιας «τύχης» έλαχαν τα μέλη της Πατριωτικής Κίνησης (εις εξ αυτών και ο αντιπρόεδρός της) εκείνο το βράδυ που την «έπεσαν» σε δύο νεαρούς γκραφιτάδες με γροθιές και μαχαίρια; Να του θυμίσω τη «σύμπτωση» της παρουσίας του περιπολικού στο συμβάν και την «αγαστή συνεργασία» των αστυνομικών με τους… παλικαράδες; Πού άραγε «ρέμβαζαν» εκείνο το μεσημέρι οι άντρες της Ομάδας ΔΙΑΣ, όταν μέλη της Πατριωτικής Κίνησης είχαν «αντιρρήσεις» για την ενδυματολογική εμφάνιση κάποιων νεαρών και την «εξέφρασαν» με γιούχα, τσαμπουκάδες και «χωσίματα» μέσα στο Δημοτικό Κήπο; Μήπως στο απέναντι πεζοδρόμιο; Να ρωτήσω πώς αντέδρασαν οι «προσβεβλημένοι» συνάδελφοί του όταν οι «λευκοί πατριώτες» πήραν το νόμο στα χέρια τους και κυνηγούσαν τους «σκουρόχρωμους» αθίγγανους από την πλατεία Ελευθερίας; Μήπως να ξέραμε κάτι από τις έρευνες (;) για τη σφαγή του γουρουνιού μπροστά στην πόρτα της Παλιάς Μουσικής; Και το πιο κοντινό: ήταν τόσο άγρια και επικίνδυνα για τα μέλη της Χρυσής Αυγής τα γυναικόπαιδα της Θάσου και τα «περιποιηθήκατε» με τα (δηλητηριώδη) δακρυγόνα και τα γκλοπς;

Στα «απόνερα» αυτής της ιστορίας, αξίζει να σημειωθεί η (ολίγον… άγαρμπη) στάση του κυρίου Βαγγέλη Παππά απέναντι στον νεαρό συμπολίτη που παραβρέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο για να υπερασπίσει την ενέργειά του και να γνωστοποιήσει στο ανώτερο θεσμικό σώμα της πόλης τις «πατριωτικές αβρότητες» που υπέστη. Η προσπάθειά του να διακόψει τον «πολιτικό λόγο» του Μάριου Αθανασιάδη, αλλά και κατόπιν, στην οφ δε ρέκορντ συζήτηση στο γραφείο των δημοσιογράφων, να τον «στολίσει» με διάφορα… αντρικά, αποκαλύπτει ίσως και μία «υπόγεια διαδρομή» ανάμεσα σε αυτόν και την Πατριωτική Κίνηση, «χρήσιμη» ίσως και εν όψει της υποψηφιότητάς του.

Άλλωστε, πρόσφατο είναι και το «δημόσιο συγχωροχάρτι» που έδωσε ο ίδιος στη δράση της Πατριωτικής Κίνησης, με την «κομψή δικαιολογία» ότι στους κόλπους της υπάρχουν και καλά παιδιά.

Επειδή όμως το θέμα με την Πατριωτική Κίνηση (αλλά και με τις… παραφυάδες αυτής) δεν έχει να κάνει με τη… μοιρασιά σε «καλά και κακά» παιδιά (μιας και η «στοίχισή» τους είναι κάτω από πολύ συγκεκριμένη και συγκροτημένη ιδεολογική ατζέντα), η απάντηση θα πρέπει να είναι ομόθυμη και συλλογική. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από μία σύσσωμη και συλλογική απάντηση που μόνον ο δημοκρατικός λαός μπορεί να δώσει. Συντεταγμένα και ανυποχώρητα. Και προς όλες τις κατευθύνσεις…