Η ΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΗΦΟΡΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΑΚΑ

Είμαι φτηνός, πολύ φτηνός

για λίγα ψίχουλα μπορώ να γίνω δούλος καθενός…

Για πού τραβάει άραγε αυτή η Γελαστή Ανηφόρα; Ποια καρδιά αγκομαχά την ταραγμένη νιότη της πίσω από τα ξεψυχισμένα γκάζια εκείνου του Σαράβαλου; Ποιος επιμένει να στέλνει απεγνωσμένα σινιάλα μέσα στη Μαύρη Νύχτα; Για ποιο ταξίδι πάλι ξεκινάς με τις Βαλίτσες σου άδειες; Και οι Πόθοι σου; Πού να καίγονται και πού να κατοικούν; Πού να ζητούν καταφύγια και ορμήνιες; Ποια όχθη του Ποταμού να ποτίζει ακόμη το αστείρευτο δάκρυ σου;

Και τώρα, μένω μόνος με έναν Άγγελο που έρχεται από παλιά…

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι ξανά εδώ. Με όλες του τις αποσκευές παρά πόδα. Με στίχους από λέξεις–πυρίτιδες, βγαλμένες λες από χορικά μιας αρχαίας τραγωδίας που μας ορίζει στους αιώνες. Ατομικά και συλλογικά. Με μουσικές αδέσμευτες, τολμηρές, παθιασμένες, άγριες, σαρκαστικές, τρυφερές… Με ρυθμούς ασυγκράτητους. Με ροκιές βουτηγμένες στα γιορτινά Βαλκάνια, τη δημοτική μας παράδοση και τη ρεμπέτικη μέθη. Απόηχοι μιας Διονυσιακής λατρείας που σε δονούν και σε συνεπαίρνουν.

Και είναι σα να πετάς από την αρχή…

Η Γελαστή Ανηφόρα δεν «τραγουδά». Σκάβει! Ανακαλύπτει ρωγμές, αφουγκράζεται ψιθύρους, αναζωπυρώνει λατρείες. Ευεργετική και ανυπάκουη, νηφάλια και ορμητική, αγέρωχη και ευάλωτη, μοιάζει να πυροβατεί πάνω στην καιόμενη βάτο μιας ετοιμόρροπης πατρίδας. Από την πρώτη ανάσα, το πρώτο άγγιγμα του ηλεκτροφόρου μπαγλαμά, τα πρώτα φυσήματα των πνευστών, τα πρώτα μυστήρια των φωνών.

Να τι είναι πραγματικά η Γελαστή Ανηφόρα! Ένα Μυστήριο που σε βυθίζει σε τελετουργίες αισθήσεων και μύησης. Ένας διαρκής αγώνας εσωτερικών ανακαταλήψεων. Ένα πανηγύρι αφύπνισης. Και κάποτε –πού ξέρεις– και ο ίδιος μας ο εφιάλτης που δε λέει να μας αφήσει…

Σε «στάδιο προχωρημένης ωριμότητας», ο Αγγελάκας μάς παραδίδει έναν δίσκο–στοχασμό. Βαθύτατα πολιτικό και ταυτόχρονα τόσο ευαίσθητο και λεπτοκαμωμένο. Ένα «μακρύ ποίημα» που κυλάει ατίθασο μέσα στους μανικούς παραδείσους της μουσικής του. Και με την παλλόμενη κολεκτίβα του σε δαιμονιώδη εγρήγορση. Όλοι. Από τον βακχικό Ντίνο Σαδίκη, τον εμφαντικό Νίκο Βελιώτη και τον μεστό και πολύπειρο Χρήστο Χαρμπίλα μέχρι τον αφοσιωμένο, αχώριστο και αξεπέραστο Τίτο Καργιωτάκη, τον χυμώδη Στάθη Αραμπατζή και τον ολόφρεσκο Koti K.

Κοντά τους –και σε μία συνεργασία σπάνιας εντιμότητας και ομορφιάς– θα έρθουν να προστεθούν τα γεμάτα σπαραγμό και ανατριχίλα φωνητικά του πολυφωνικού σχήματος Διώνη και η συναρπαστική ερμηνεία του Αργύρη Μπακιρτζή στο –κατά την γνώμη μου– κορυφαίο τραγούδι του δίσκου: τη Μαύρη Νύχτα. Ίσως και διόλου τυχαίο, που ο Γιάννης Αγγελάκας το αφιερώνει ολόψυχα και εγκάρδια στον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο. Χειρονομία που λαμπρύνει ακόμη περισσότερο το περιεχόμενο της σπουδαίας και καλαίσθητης ποίησής του.

Επίλογος λοιπόν, προς σκέψη και προβληματισμούς. Για τώρα, για πάντα…

Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ

Μα αν με χτυπάς πού θα βρούμ’ άκρη

Σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

Ακόμα κι αν σου φταίει

Αυτός που ακούς να κλαίει

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά

Κάρβουνο αμέσως θα γενείς

Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

Κι ούτε που θα ξαναφανείς

Σαν ζαλισμένο φίδι ορμάς

Άλλος σου φταίει άλλον τσιμπάς

Σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα