ΕΝΑ ΚΛΙΚ... ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ε λοιπόν, ναι! Όσο και να… ταράξει, να κακοφανεί ή να εκπλήξει κάποιους, η Κεντροαριστερά είναι αναγκαία όσο ποτέ! Όχι για τα κόμματα που τη βλέπουν ως «σωσίβιο» της πολιτικής τους επιβίωσης (ποσώς που με ενδιαφέρει δηλαδή), αλλά για την ίδια τη Δημοκρατία και τη χώρα.

Και εξηγώ: κατ’ αρχάς, μία πιθανή (ανα)συγκρότηση της Κεντροαριστεράς, θα μειώσει κατά πολύ τον (ορατό) κίνδυνο της αναρρίχησης της Χρυσής Αυγής στην τρίτη θέση της κοινοβουλευτικής ιεραρχίας και θα ακυρώσει πολιτικά όλες τις συνέπειες από την ανατριχιαστική πιθανότητα να αναλάβουν οι νεοναζί τον κρίσιμο ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος. Παράμετρος που, άγνωστο γιατί, μοιάζει να απουσιάζει από τον ισχνό και επιφανειακό (μέχρις στιγμής) διάλογο γύρω από το θέμα, και έτσι όπως αυτό ενέκυψε μετά την (ομολογουμένως ετερόφωτη και σπασμωδική) «Κίνηση των 58».

Δεύτερο πλεονέκτημα, η –υπό προϋποθέσεις– πιθανή μετατόπιση των δυνάμεων που θα τη συγκροτήσουν, σε μετεκλογικές συνεργασίες «αριστερού προσανατολισμού». Και για να προλάβω όσους σπεύσουν αγόγγυστα να μου καταλογίσουν τάσεις… οπορτουνισμού (οι παλαιότεροι και… ρεβιζιονισμού), ορίζω από τώρα το «επαναστατικό θεμέλιο» που μπορεί σήμερα να «οικοδομήσει» η «δική μου Αριστερά». Με βάση λοιπόν τη δεινή θέση του λαού και της χώρας και με το Αγγλικό Δίκαιο να υπονομεύει και να καθιστά ανενεργές προγενέστερες αξιώσεις και εξαγγελίες, φρονώ ότι η πιο μεγάλη κοινωνική μεταρρύθμιση για τον τόπο αυτήν τη στιγμή, δε θα μπορούσε να είναι άλλη από μια σοβαρή και οργανωμένη πορεία προς έναν… καπιταλισμό τύπου «σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας»! Και αυτήν την «έξοδο», δεν μπορεί να την εγγυηθεί παρά μόνον η Αριστερά. Τυχόν θεωρητικές και ιδεολογικές ενστάσεις επ’ αυτού, απαντούνται αναλυτικά σε όλα τα μαρξιστικά εγχειρίδια. Αρκεί να αναγνωστούν με την υπευθυνότητα που τα αξίζει.

Τρίτο «κέρδος»; Μία ενδεχόμενη (κατ’ άλλους επαπειλούμενη) ρήξη στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, ανάμεσα στους επιγόνους του «Καραμανλικού διαφωτισμού» και τη Σαμαρική ακροδεξιά. Οι πρώτοι –έχοντας προ πολλού χάσει το «πλεονέκτημα προοδευτικότητας» που μέχρι χθες τους προσέδιδε η «κυβερνώσα αντίληψη» της ΔΗΜΑΡ και με το ΠΑΣΟΚ να έχει απολέσει πλήρως το «σοσιαλιστικό του άλλοθι» – μοιραίο είναι κάποια στιγμή να το «πάρουν πάνω» τους και να διεκδικήσουν εξ ολοκλήρου τη «φιλελεύθερη ταυτότητα» της παράταξης. Σώζοντας έτσι (εκτός από τα προσχήματα), το προσωπικό τους κύρος και το πολιτικό τους μέλλον.

Όλα αυτά βέβαια περιπλέκονται (έως και οριστικής ακυρώσεως), όταν ανακύψει το μεγάλο και θεμελιώδες ερώτημα: ποια Κεντροαριστερά; Κι εδώ ακριβώς είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.

Για παράδειγμα: η «ταξική αναδιανομή» που επέβαλε η ορμή και η βιαιότητα της οικονομικής κρίσης (η οποία είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την ταυτόχρονη εξαφάνιση του «μεσαίου χώρου»), αφαιρεί από οποιαδήποτε προσπάθεια «ανακατάληψης» του χώρου της Κεντροαριστεράς την αίσθηση και την ουσία του αυθεντικού. Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους (ίσως και ο σοβαρότερος τελικά) που οι πρόσφατες «πρωτοβουλίες αναζωπύρωσης» διακατέχονται από πολιτική αμηχανία και διαπνέονται από ιδεολογικό φορμαλισμό. Ελλείψει «φυσικού ακροατηρίου» –και με τις «εμπνεύσεις» να προέρχονται «εκ των άνω» και πάντα από τους «συνήθεις υπόπτους» – όλα τα εν δυνάμει σχήματα είναι καταδικασμένα να «βράζουν» μέσα στην επανάληψη και την ανυποληψία. Πολύ περισσότερο, όταν οι κινήσεις αυτές ταυτίζονται με τη φθορά (ενίοτε και «διαφθορά») των επικεφαλής των.

Και κάπου εδώ (θέλει δε θέλει) εμπλέκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα ακουστεί «κάπως», αλλά ίσως το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι το μόνο που θα μπορούσε να «βγει» ωφελημένο από την ύπαρξη και λειτουργία μιας (τονίζω) σοβαρής Κεντροαριστεράς, διότι η παρουσία της "ρίχνει" αυτομάτως τις πολυπόθητες «γέφυρες» των μετεκλογικών συνεργασιών. Με τις εξ αριστερών «πόρτες» του ΚΚΕ να έχουν κλείσει ερμητικά, και οι «σχέσεις» με τους Ανεξάρτητους Έλληνες να μη μπορούν να βρουν τους απαραίτητους και αναγκαίους βηματισμούς, η μόνη διέξοδος για μία βιώσιμη «κυβέρνηση σωτηρίας» (γιατί, ας μη γελιόμαστε, μόνον τέτοια μπορεί να είναι πια αυτή που θα προκύψει), βρίσκεται πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κι αυτή, δεν μπορεί παρά να «δείχνει» μόνον… κεντροαριστερά.

Χρειάζεται μήπως να το ξαναπώ ότι κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα; Ένθεν κακείθεν…