"ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΦΟΥΣΚΕΣ"

Εξαντλώντας όλα τα αποθέματα ευγένειας και μέτρου (για υπομονή δεν το συζητάω, τερμάτισα) αλλά χωρίς κανέναν ενδοιασμό, θα χαρακτήριζα τον Νίκο Δήμου ως τη μεγαλύτερη «πνευματική φούσκα» της μεταπολιτευτικής περιόδου! Γιατί, οκέι, και ο Ράμφος τα τελευταία δέκα χρόνια το έχει κάνει σόου το… στοχαστικόν, αλλά στα παλιά του είχε γράψει και δέκα βιβλία που «σκίζουν» ακόμη. Αυτός όμως ο Δήμου, ντιπ «άδειο μύδι»!

Απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών (εδώ ουδεμία έκπληξη) θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο όλα εκείνα τα «κοινωνικά διαπιστευτήρια» που παρέχει στα τέκνα των «καλών οικογενειών» η «μεγάλη των μπούληδων σχολή» και θα εξασφαλίσει μία διά παντός ασφαλή και επικερδή καριέρα εις τα αποδοτικότερα ελληνικά επαγγέλματα: ήγουν, τα… καθιστικά (και καθεστωτικά) τοιαύτα! Εκδιδόμενος ποικιλοτρόπως και αρθρογραφώντας… καταλλήλως. 

Παραδόξως, τον Νίκο Δήμου δεν τον «γνώρισα» από το «βιβλίο–σταθμό» που τον έκανε γνωστό εις το πανελλήνιο (ο λόγος για την «φιλοσοφική σούπα» Η Δυστυχία Του Να Είσαι Έλλην), αλλά από μία… παράπλευρη δραστηριότητά του. Αυτήν του… ποιητή! Ναι, για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Νίκος Δήμου είναι ΚΑΙ ποιητής! Ουχί βεβαίως της στιχουργικής εμβέλειας του συναδέλφου Φανφάρα, αλλά κάτι προς… Μπογδάνο, θα «έπαιζε». Και, πιστέψτε με, δε θα το θεωρούσα διόλου υπερβολικό, καθότι και οι δύο των… συμβολισμών! Κι επειδή εδώ μιλάμε με αποδείξεις, θα σας παραθέσω ευθύς αμέσως ένα δείγμα της μεγάλης του συνεισφοράς στην ελληνική ποίηση, επιλέγοντας το γεμάτο από «βαθύ νόημα» Γατσατσόνι, εκ της συλλογής Το Βιβλίο Των Γάτων!

Τι ήταν, τι πέρασε μέσα στο χιόνι; Έφυγε-χάθηκε: το Γατσατσόνι!

Με τι ταχύτητα φεύγει, σιμώνει, γρήγορο, αθόρυβο: το Γατσατσόνι.

Λείπει το κόκαλο, πάει το πλεμόνι; Ήταν-δεν ήτανε το Γατσατσόνι.

Γκρίζα πατήματα στ' άσπρο σεντόνι, σίγουρα, σίγουρα το Γατσατσόνι.

Αχνός στο σούρουπο όταν νυχτώνει, άπιαστο-ανίδωτο: το Γατσατσόνι!

Ανεμοστρόβιλος, σύννεφο, σκόνη, το Γατσατσόνι, το Γατσατσόνι!

Συγκλονιστήκατε; Εγώ να δείτε, τρέμω σύγκορμος! Μου σηκώθηκε το μπιμπίκι (μετά της τριχός)! Να φανταστείτε, τέτοια ανατριχίλα και συγκίνηση είχα να νιώσω από την απαγγελία της Ανδρομάχης της Θάσου στα περυσινά Αρχιλόχεια!

Κατά τ’ άλλα, ο Νίκος Δήμου δηλώνει και συγγραφέας, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ιδιότητά του αυτή θα έπρεπε να συμπληρωθεί και με εκείνη του διακοσμητή, μιας και τα έργα του επιτελούν διπλό έργο: τα διαβάζεις σε… ώρα ανάγκης, αλλά «δένουν» και ιδανικά με το στόλισμα του σκρίνιου της σαλοτραπεζαρίας. Αντάμα με τα άλλα της Χρυσηίδας Δημουλίδου! Για τους υπόλοιπους, τους πιο «ψαγμένους» και «προχώ» (είναι δεν είναι… 58 αυτοί), τα βιβλία του διακρίνονται και από έναν «λυρικό σκεπτικισμό με δόση προμηθεϊκού ρομαντισμού»!!!

Προς εμπέδωση της «προμηθεϊκής προέκτασης» σάς παραπέμπω (είπαμε, εδώ μιλάμε με αποδείξεις) στο Ημερολόγιο Του Καύσωνα…

Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.
Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.
Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια…

Επειδή όμως εγώ τυγχάνει να είμαι υψοφοβικός τύπος, θα προτιμήσω να «κλείσω» μαζί του για σήμερα με κάτι πιο… επίπεδο και βατό, επιλέγοντας εν τάχει και εν συντομία μερικές από τις πρόσφατες «φιλοσοφικές του… διαταραχές». Αυτές που περιέχονται στις Δέκα Θέσεις Για Τον Φιλελευθερισμό!  

Κατά τον Νίκο Δήμου, ο Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική θεωρία που βάζει την ελευθερία πάνω από την ισότητα! Δηλαδή, τι μας λέει ο τιτανομέγιστος; Ότι εγώ που ομνύω στον Φιλελευθερισμό, διατηρώ το δικαίωμα (ή είναι και προαπαιτούμενο;) να «την περνάω ελεύθερα» διά των ανισοτήτων και (μετά συγχωρήσεως) χέστηκα για την ισότητα των «μαύρων», των μειονοτήτων, των ομοφυλόφιλων… Των «μικρών ιδεολογιών» ίσως… Βλακεία ανακατωμένη με κυνισμό και κούφιες ξερολιές προς εντυπωσιασμό. Η επικινδυνότητα όμως, ίδια.

Στη συνέχεια (για να εμπεδωθούν και οι θεωρητικές ατάκες), έχουμε και… πρακτικές εφαρμογές. Γράφει (ο και καλά σκεπτόμενος): Η επιδίωξη της ισότητας δεν καταπατούσε μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα – αλλά και τη δημιουργική πρωτοβουλία. Στα καθεστώτα ισότητας επί δεκαετίες δεν εμφανίστηκαν σημαντικές νέες εφευρέσεις (π.χ. ένα νέο φάρμακο), ούτε αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο. (Οι δημιουργοί ήταν είτε κρατικοί υπάλληλοι είτε στα στρατόπεδα).

Εντάξει, επειδή το μυαλουδάκι μας «κόβει» ακόμη, καταλαβαίνουμε αμέσως και προς τα πού μας το «πάει» ο… φιλελεύθερος για να αποδείξει (λες και δεν τα ξέρουμε) τα πολιτικά ανομήματα του «υπαρκτού». Όμως η ιδεολογική του ρηχότητα τον… καίει για άλλη μια φορά. Αντί οποιασδήποτε απαντήσεως, αναφέρω μερικά ονόματα που μου έρχονται τώρα στο μυαλό, περιορίζοντάς τα σε ένα μόνο γεωγραφικό χώρο και σε μία πολύ μικρή χρονική έκταση. Θυμάμαι λοιπόν: Ταρκόφσκι, Ραχμάνινοφ, Προκόγιεφ, Σοστακόβιτς, Στανισλάφκσι, Ουλάνοβα, Γκέλτσερ, Μιχάλκοφ, Κλίμοφ, Κοντζαλόφσκι, Παρατζάνοφ… Και αυτά, όχι για «αθωώσω» τα αποτρόπαια, αλλά για να επισημάνω τούτο: με τσιτάτα και ευκολάκια, δε γίνεσαι ούτε Νόζικ, ούτε Φρίντμαν. Το πολύ… Τζήμερος!

Να το «μαζέψω» όμως μιας και τα υπόλοιπα του «δεκαλόγου» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «φιλελέ χτένισμα» (και αντιγραφή) των κειμένων περί Φιλελευθερισμού που βρίσκονται διάσπαρτα στο διαδικτυακό σύμπαν και μπορεί ο καθένας να τα βρει ανά πάσα στιγμή. Και θα το μαζέψω με κάτι (εικάζω) δικό του. Γράφει κάπου ο Νίκος Δήμου: Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Ε, αυτό ναι, μπορείς να το πεις και δείγμα αυτογνωσίας…