Η ΜΝΗΜΗ... ΩΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε σχεδόν απνευστί, την ίδια ημέρα (μην πω και στιγμή) που έλαβα γνώση το περιεχόμενο της τιμητικής εκδήλωσης που διοργάνωσε εχθές ο δήμος Καβάλας για τον Λευτέρη Αθανασιάδη. Επέλεξα να το «κρατήσω» αδημοσίευτο μία ολόκληρη εβδομάδα για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύω (ή «προβοκάρω») μία πρωτοβουλία της οποίας κεντρικό της πρόσωπο ήταν ένας άνθρωπος που δε ζει πια ανάμεσα μας. Αυτό μόνο σεβόμενος, περίμενα υπομονετικά τη… σειρά μου. Τώρα όμως που έχουν τελειώσει οι τελετές και οι συγκινήσεις, δικαιούμαι να καταθέσω δημόσια τους συλλογισμούς, τις εντυπώσεις και τις παρατηρήσεις μου…

Εν αρχή ην… η πρόσκληση. Πιο αντιαισθητική, χοντροκομμένη και παλιομοδίτικη, δε θα μπορούσε να υπάρξει. Εκτός κι αν ο σχεδιαστής της ήθελε να της προσδώσει… αέρα «παντερμαλικού γούστου». Όμως, άλλο τα «ατόφια» και τα «γνήσια» κι άλλο τα… μαϊμουδίσματα. Και βέβαια, δίπλα στην εικαστική κακογουστιά, ήρθε κι «έδεσε» εκείνο το μεγαλόπρεπο (ή ένοχο;) Σαν Ευχαριστώ… του τίτλου, για να συνυπογράψει το επικοινωνιακό ανοσιούργημα.

Ως συνέχεια της πρώτης εντύπωσης, έρχεται να προστεθεί ο άνευρος, άκεφος και εντελώς προβλεπόμενος κατάλογος των ομιλητών. Κάτι σαν «να βγούμε από την υποχρέωση». Να ξεμπερδεύουμε. Ξεπέτα στην κυριολεξία! Καμία έκπληξη, κανένας «αιφνιδιασμός», καμία «αίρεση». Μία (ως επί το πλείστον) «παρέλαση θαυμαστών», με ικανότητες μέτριου έως κακότεχνου… αγιογράφου. Μόνον που όλο αυτό το «σκηνικό» μοιάζει να «φέρνει» πιο πολύ σε «πολιτικό μνημόσυνο» και διόλου σε ένα γεγονός Μνήμης και Προβληματισμού. Σκέψη που αυτομάτως μετατρέπει την όλη «ιδέα» σε (άλλο) ένα προεκλογικό πανηγύρι της… διοργανώτριας αρχής. Τόσο απλά και τόσο… ανερυθρίαστα.

Σε μία δεύτερη (και πιο λεπτομερή ανάγνωση), οι «πολιτικοί αναλυτές» του έργου του μακροβιότερου δημάρχου της πόλης, μπορεί να ενταχθούν και σε ένα «κλίμα κεντροαριστεράς». Και πώς αλλιώς να σκεφτεί κάποιος «ψυλλιασμένος», όταν από αυτούς που θα καταθέσουν τις απόψεις και τις εμπειρίες του για τον Λευτέρη Αθανασιάδη, απουσιάζει (επιδεικτικά όμως) η «άλλη ματιά». Η κριτική. Η αντίθετη γνώμη. Εκτός κι αν εκτιμήθηκε ότι αυτό το «βάρος» θα το «σηκώσει» εξ ολοκλήρου ο Βασίλης Τραϊφόρος. Της «κεντροαριστεράς», βεβαίως, βεβαίως…

Επειδή όμως μία μικρή καχυποψία την κουβαλάω εξ αρχής μέσα μου, εύλογα θα αναρωτηθώ: υπάρχει άραγε κάποιος προγραμματισμός από τα επιτελεία του δήμου, ο οποίος να προβλέπει ανάλογες «τιμές και αναφορές» σε αποδημήσαντες δημάρχους; Να εικάσω ότι το χθεσινό «πρότζεκτ» ήταν μέρος ενός τέτοιου σχεδιασμού; Κι αν η απάντηση ως προς αυτά είναι θετική; Δεν εγείρει αυτόματα και θέμα προτεραιότητας; Γιατί (για παράδειγμα) όχι τώρα ο Μήτσος Παρτσαλίδης ή ο Κώστας Τσολάκης αλλά ο Λευτέρης Αθανασιάδης;

Αν όμως η απάντηση είναι (και –μεταξύ μας– προς τα ‘κει την «κόβω») ότι δεν υπάρχει καμία σκέψη για εκδηλώσεις ανάλογου περιεχομένου, ένα μόνο θα πω και μάλιστα χωρίς κανέναν ενδοιασμό: τέτοια υποκρισία και τέτοια καπηλεία του έργου και της ιστορίας του εκλιπόντος, ποτέ άλλοτε! Και το οξύμωρο (ή το τραγικό;): όλα αυτά να οργανώνονται χωρίς την παραμικρή ντροπή και τσίπα από εκείνους που συμπεριφέρθηκαν στον Αθανασιάδη με τον πιο σκαιό και ιταμό τρόπο. Που δε δίστασαν να τον «κάψουν» με υποτιμητικές «προσφορές θέσεων» και με συνεχή «αδειάσματα».

Άλλα ξέχασα. Τι δουλειά είχε ένας «λαϊκός» στα πόδια της… αριστοκρατίας.