ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ

Ίσως να πρόκειται για τον σπουδαιότερο πολιτικό ορισμό της Μεταπολίτευσης. Και διόλου τυχαίο που αυτός ακούγεται σήμερα μέσα στο «ωχρό λυκόφως» της ιστορίας μας από τα χείλη της κορυφαίας μεταπολιτικής προσωπικότητας της πατρίδας μας. Από τον Μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη!

Ο μόνος δρόμος που οδηγεί από το Χάος στην Αρμονία, είναι η Ουδετερότητα!

Αυτή η λόγια παρακαταθήκη του Μίκη είναι το καταστάλαγμα της συγκλονιστικής του πορείας στα χαρακώματα της Τέχνης και των Κοινωνικών Αγώνων. Και είναι η Μαρτυρία της συλλογικής μας συγκίνησης. Ο ήχος των σπλάχνων μας. Ο ρυθμός που μας συνδέει αέναα, πότε με τα Δελφικά Μυστήρια και πότε με τα τραγούδια της κλεφτουριάς. Από την Ολυμπία μέχρι το Γοργοπόταμο και από την Αντιγόνη μέχρι την Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Από το προσάναμμα του ‘21 έως το φυτίλι του Άρη.

Τώρα που το σύρσιμο από το χορό των Χοηφόρων φτάνει έξω από το κατώφλι της ζωής μας, τώρα που της γενιάς μας το βαθύριζο κακό κοχλάζει στα πολυστέναχτα κι αβάσταχτα δεινά, αυτός ορθώνει πάλι το πνευματικό του ανάστημα και μας καλεί σε μια νέα Προοπτική. Σε ένα νέο Όραμα. Σήμερα. Τώρα. Την ώρα αυτή. Την ύστατη στιγμή. Τώρα που ο πολυθρυμματισμός μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο και μας οδηγεί σταθερά στο να γίνουμε ένας λαός χωρίς Πατρίδα. Όπως ένα φύλλο αποκομμένο από τον κορμό των δέντρων, έρμαιο στην οργή των ανέμων.

Ο Μίκης χαρτογραφεί πάνω σε μία λέξη τα συνειδησιακά μας σύνορα. Χτίζει από την αρχή τα αρχέγονα γεφύρια της εθνικής μας συνάφειας. Μας καλεί στην πιο γόνιμη και ειρηνική επανάσταση για το αυτεξούσιο. Στην Πνευματική μας Έξοδο. Ξαναφτιάχνει μία καινούρια Ουτοπία. Κοιτάξτε πίσω. Το ίδιο δεν έκανε πάντα; Η ίδια φλόγα δεν ήταν που έκανε τον οικοδόμο να τραγουδάει πού να βρω τη ζωή μου, το τετράφυλλο δάκρυ; Η ίδια πίστη δεν ήταν που ακούμπησε πάνω στους εφηβικούς θύλακες τα άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες; Το ίδιο «αίμα» δεν ήταν που αντάμωσε αδελφικά στις φλέβες του Παύλου και του Νικολιού;

Αυτό έκανε συνέχεια ο Μίκης. «Έχτιζε» Ουτοπίες και «θεμελίωνε» Θαύματα. Πρωτόγνωρα, πρωτοπόρα, επαναστατικά. Από την τεράστια και μεγαλοδύναμη Τέχνη του μέχρι την ηρωική, ασυμβίβαστη και ανιδιοτελή πολιτική του πράξη. Και αυτό κάνει και τώρα. Σαν έφηβος από καιρό, σαν Έτοιμος…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την αναγόρευσή του Μίκη Θεοδωράκη ως επίτιμου μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Ολόκληρη την ομιλία του μπορείτε να την διαβάσετε στην διεύθυνση http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=402329