ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΜΕ... ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Καινούριο «φρούτο εθνικισμού» (ή «λαγός» της Χρυσής Αυγής και «ουρά» της Πατριωτικής Κίνησης;) έκανε πριν λίγες ημέρες την εμφάνισή του στην κοινωνική και πολιτική ζωή της πόλης, με την επωνυμία Η Γενιά Της Ταυτότητας! Οι εμμονές και τα παραληρήματα, γνωστά: οι βάρβαροι μουσουλμάνοι, οι ραδιούργοι εβραίοι, ο πολλαπλασιασμός των κίναιδων (η προς το ελληνικότερον, των… παλιοπουσταράδων), οι προδότες αριστεροί, οι άπλυτοι αναρχικοί και ο… Σιμιτσής ο Τουρκολάγνος. Τον τελευταίο (πάντα μαζί με τον Μουριάδη), να τον φάνε, δεν τον χορταίνουν!

Τύποις «αρχηγός» αυτής της γκρούπας, φέρεται (ή αυτοσυστήνεται) κάποιος Χρήστος Μελίδης (νεοελληνιστί, Chris Melidis), την αφεντιά του οποίου ελάχιστα γνωρίζω. Τέως χεβυμεταλάς και νυν ελληναράς (συνδυασμός που ρέπει και προς… μουσικοπολιτικό μπουρδούκλωμα), φιγουράρει στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με εικαστικό background καλογυαλισμένα και ετοιμοπόλεμα σπαθιά (κάτι σε… Kill Bill, αλλά στο πιο εθνομπρουτάλ), ανήκει ολοψύχως στο φαν κλαμπ των Εφέδρων των Ειδικών Δυνάμεων (αυτούς τους λες και… μπουμπούκια) και πνευματικά διαπαιδαγωγείται από τις ομάδες Ιστορίας Λάτρες και Κάλλους Φιλοσοφείν. Όπερ μεθερμηνευόμενο: τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα…

Εν γνώσει μου ότι η προβολή του από εδώ τον «ανεβάζει επίπεδο», σπεύδω να καταθέσω μία πρόσφατη facebookική εμπειρία μαζί του, ελάχιστες μέρες μετά την  παρουσία στο Ράδιο Νεάπολις (όπου ο ίδιος εργάζεται ως ηχολήπτης, εκφωνητής ειδήσεων και μουσικός παραγωγός) του χρυσαυγίτη βουλευτή Αρτέμη Ματθαιόπουλου. Παρακάμπτω το γεγονός του ενθουσιασμού που σκόρπισε στον Chris Melidis η παρουσία του έτερου χεβυματαλά (και υμνητή του Άουσβιτς) νεοναζιστή βουλευτή, παρακάμπτω το ότι η δικιά μου πρόσκληση σε αυτήν τη «συζήτηση» έγινε χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ενημέρωση για τον αριθμό και την ταυτότητα των συνομιλητών μου, παρακάμπτω και το ότι για άλλα μου ζητήθηκε να μιλήσω (και δέχθηκα) και σε εντελώς άλλα βρέθηκα να συμμετέχω. Προφανώς, για έναν εκκολαπτόμενο «εθνικόφρονα ακτιβιστή», αυτά όλα είναι ψιλά γράμματα, αλλά ας τα έχει υπ’ όψιν του. Πού ξέρεις…

Σε αυτήν τη συζήτηση λοιπόν, ο δημοσιογράφος Θανάσης Γκόρδης (ο λατρεμένος των εγχώριων «πατριωτών») έθεσε ένα «ύπουλο ερώτημα» (το ερμηνεύεις και ως «πλάτη» στο φασιστικό κρεσέντο του βουλευτή), με το οποίο συνέδεε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να παρευρίσκονται στη δίκη της 17 Νοέμβρη ως μάρτυρες υπεράσπισης των μελών της. Στην άμεση (και ομολογώ επιθετική) αντίδρασή μου στα ιστορικά ψεύδη του κυρίου Γκόρδη και για να μην αιωρούνται οι λάσπες από τον ανεμιστήρα της ιδεολογίας του, πρότεινα τη συνέχεια της συζήτησης για την επαύριο, ούτως ώστε να υπάρχει η δυνατότητα στον ίδιο να προσκομίσει τα στοιχεία που εκείνη την ώρα τού «διέφευγαν» κι εγώ αμφισβητούσα. Φευ! Ο κύριος Γκόρδης επανήλθε εντός ολίγων λεπτών «δίνοντας» αυθαίρετα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (της συνιστώσας Ρόζα, όπως μεγαλοπρεπώς ανέφερε), στηριζόμενος (και πάλι) σε στοιχεία ακροδεξιών site (antinews, defencenet) και διάφορων πολιτικών περίγελων (βλέπε Τζήμερος), χωρίς (ως δημοσιογράφος θα όφειλε) να ανατρέξει στα επίσημα πρακτικά της δίκης για να στηρίξει τις «υποθέσεις» του. Παρ’ όλα αυτά –και με τη δημοσιογραφική δεοντολογία να έχει υποστεί ποικίλους όσους τραυματισμούς– έθεσα τον εαυτό μου στη διάθεση του κυρίου Δεληγιάννη για την εκπομπή της επόμενης ημέρας, ούτως ώστε να δοθούν εκεί οι τελικές εξηγήσεις.

Φευ δις! Το «ραδιοφωνικό στασίδι» ήταν κρατημένο μόνο για τον κύριο Γκόρδη, ο οποίος με «κατακεραύνωνε» με την άνεση που του παρείχε ο μονόλογος του μικροφώνου και οι… αβάντες της παραγωγής. Τουτέστιν, με… ρήμαξε στα επιχειρήματα.

Το «μίνι πραξικοπηματάκι» το πληροφορήθηκα λίγες ημέρες αργότερα μέσω του (ellinara) Chris Melidis, ο οποίος –μέσα στο μεγάλο του ενθουσιασμό για τα «κατατροποτικά» του κυρίου Γκόρδη– μου «την βγήκε» (και καλά) με την εξόχως δημοκρατική προτροπή να παραιτηθώ πάραυτα από τη δουλειά μου, διότι είμαι και ψεύτης και συκοφάντης!

Όταν όμως στο διάλογο που ακολούθησε μαζί του στο facebook, απέδειξα ότι τα όσα καταλόγιζε ο προσωπικός του φίλος που τον γνωρίζει χρόνια και ξέρει την ακεραιότητα και αντικειμενικότητα του χαρακτήρα του («αντικειμενικό χαρακτήρα» πρώτη φορά εγώ, αλλά οκέι…), ο Chris Melidis την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια. Κοινώς, μούγκα…

Αυτά τα ανιστόρητα, φανατικά και βαθύτατα αντιδημοκρατικά άτομα, συγκροτούν σήμερα τις «ομάδες κρούσεις» ενός ακραίου κοινωνικού φασισμού που εκδηλώνεται με τη γνωστή «ποικιλία» των νεοναζιστικών ακροτήτων. Άνθρωποι του «πολιτικού περιθωρίου» που εκτρέφονται από τον λαϊκισμό και την απέχθεια για οτιδήποτε διαφορετικό, άνθρωποι αδίστακτοι μέσα στην εξαλλοσύνη της πολιτικής τους νιότης, αλλά και από την υπεροψία της αμάθειάς τους και την αλαζονεία του φέροντα τη «μοναδική αλήθεια», πλειοδοτούν σε «πατριωτισμούς», λοιδορίες και μίσος. Ποικιλοτρόπως και κατ’ εξακολούθηση.

Για να μη βρεθούμε λοιπόν «προ εκπλήξεων» (καθότι και το «έδαφος στρωμένο») και για να μην παριστάνουμε «κατόπιν εορτής» τους ανήξερους και τους αιφνιδιασμένους (σαν εκείνους που πέφτουν κατά καιρούς από τα σύννεφα), απαιτείται μία άμεση και διαρκής συλλογική δημοκρατική απάντηση.

Χθες! Γιατί σήμερα θα είναι πολύ (μα πολύ) αργά!

Υ.Γ.:

Επειδή δε μου αρέσει καθόλου να αφήνω «πολιτικά κενά» (ή… δημοσιογραφικές τόγκες), σε όσα θίγω και επικαλούμαι, πληροφορώ τα εξής: τα στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ τα οποία κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της 17 Νοέμβρη ήταν ο καθηγητής Βένιος Αγγελόπουλος, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο γιατρός Νίκος Μανιός, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος και ο Παναγιώτης Λάμπρου. Ο πρώτος με την κατάθεσή του, απλά αποσυνέδεσε τον Γιωτόπουλο από το ρόλο του αρχηγού της 17Ν, οι επόμενοι δύο ήταν μάρτυρες υπεράσπισης του Γιάννη Σερίφη ο οποίος τελικά αθωώθηκε, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος ποτέ δεν υπερασπίστηκε τον (ισοβίτη) Ηρακλή Κωστάρη, αφού η κατάθεσή του αφορούσε μόνο στην άποψή του για την «παραβίαση του κράτους δικαίου» και (περιέργως πώς) ποτέ δεν ολοκληρώθηκε μετά από παρέμβαση του δικαστηρίου. Και τέλος, ο Παναγιώτης Λάμπρου ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του Ηρακλή Κωστάρη, στο Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, όπου κατέθεσε πως δε γνωρίζει αν ο κατηγορούμενος είχε ή όχι σχέση με τις τρομοκρατικές ενέργειες της 17 Νοέμβρη, «μεταφέροντας» ουσιαστικά την άποψη ότι η εμπλοκή του έχει σχέση με την προσπάθεια εμπλοκής του Γιάννη Σερίφη.