ΚΑΙ ΜΕΤΑ...ΧΑΟΣ!

Η άκρως προεκλογική «ξενάγηση» που οργάνωσε το Επικοινωνιακό Επιτελείο του Κωστή Σιμιτσή στην υπό αναπαλαίωση Μεγάλη Λέσχη, αποκάλυψε για άλλη μια φορά την (ίσως και έμφυτη) αδυναμία της διοίκησής του να προβάλλει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αξιοποίησης του εμβληματικού κτιρίου. Κι επειδή το ζωντανό παράδειγμα της Δημοτικής Καπναποθήκης χαρακτηρίζει το ανοργάνωτον και το ατάλαντον του πράγματος, τίποτε δε μπορεί να με προϊδεάσει ότι κάτι διαφορετικό θα προκύψει στο οίκημα της Φιλοπτώχου.

Την παραπάνω επιφύλαξή μου φρόντισε να την επιβεβαιώσει με τον καλύτερο (μα και τόσο γλαφυρό) τρόπο ο ίδιος ο Κωστής Σιμιτσής με τις (να πω επί ποδός;) φαεινές του ανακοινώσεις.

Ενδεικτική του ερασιτεχνικού κλίματος που επικρατεί στο αυτοδιοκητικό ιδεόγραμμα της σημερινής διοίκησης είναι και η αναφορά–πρόταση του δημάρχου για τον «νευραλγικό» χώρο του ισογείου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό που κόμισε ως «νέο» ο κύριος Σιμιτσής ήταν πως αυτός προβλέπεται να στεγάσει έναν χώρο για εκθέσεις ζωγραφικής και φυσικά για άλλες δραστηριότητες…

Εύλογα, προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα: μέσα από ποια «εικαστική εμπειρία» της δημοτικής αρχής προέκυψε η ιδέα; Ποιος ειδικός και γνώστης του αντικειμένου ήταν ο εμπνευστής της; Ποιες προδιαγραφές προβλέπονται; Τι είδους εκθέσεις θα φιλοξενεί; Και τέλος, πόση σοβαρότητα μπορεί να αποπνέει το ασαφές και φυσικά για άλλες δραστηριότητες; Ποιες, άραγε, θα είναι αυτές; Ποιας ποιότητας; Ποιου προσανατολισμού;

Το έχω πει κι άλλες φορές. Ο δήμος δεν είναι Πολιτιστικός Σύλλογος να κάθεται να σπαταλιέται στα εφήμερα και τα παροδικά. Ο δικός του πολιτισμός πρέπει να είναι «ακριβός» και να «βλέπει μακριά». Να οραματίζεται. Να «ανοίγει δρόμους». Να συμβάλλει στη συλλογική μας καλλιέργεια. Ως εκ τούτου, αναλαμπές «γενικής χρήσης», το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να διαιωνίζουν τη θεσμική απραξία και να επιδεινώνουν τα συμπτώματα της προχειρότητας και του λαϊκισμού.

Ναι. Η πόλη χρειάζεται έναν σύγχρονο και οργανωμένο χώρο για εικαστικά γεγονότα. Το έχει ανάγκη. Το «φωνάζει». «Ζητάει» και «απαιτεί» έναν χώρο–κύτταρο δημιουργίας και ανησυχιών. Ένα σημείο αναφοράς μεγάλων καλλιτεχνικών γεγονότων που τόσο πολύ έχει στερηθεί. Κι όλο αυτό δε μπορεί να «στηθεί» με γνώμονα το «υπάρχον δυναμικό». Δε μπορεί να «κουμπώνει» πάνω στην αισθητική του «αυτοδίδακτου». Στην (αμφίδρομη;) εξυπηρέτηση του «κάθε πικραμένου». Στην κολακεία του ερασιτεχνισμού.

Αν ο κύριος Σιμιτσής σχεδιάζει κάτι τέτοιο για τον ισόγειο χώρο της Μεγάλης Λέσχης (και από τα «προεκλογικά πασαλείμματα» κάτι τέτοιο μου… μυρίζει), το μόνο που θα πετύχει θα είναι η εξάπλωση της μιζέριας και της μετριότητας. Και η εφιαλτική πορεία προς την πνευματική γήρανση της πόλης.

Το μεγάλο κακό όμως για την ταυτότητα του κτιρίου, προοιωνίζεται από την απίστευτη (και άκρως καταστροφική) επιλογή να μεταφερθούν στη μεγάλη του αίθουσα οι συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου! Δεν ξέρω ποια «αστική στρέβλωση» μεθόδευσε αυτήν την «επιθυμία», αλλά νομίζω πως μία τέτοια εξέλιξη θα είναι και η χαριστική βολή στο (όποιο) πολιτιστικό όραμα μπορούσε να «χτίσει» κανείς επάνω του.

Και με δεδομένο ότι η ευρύχωρη και λειτουργική αίθουσα που συνεδρίαζε παλαιότερα το Νομαρχιακό Συμβούλιο, παραμένει ανενεργή και υποβαθμισμένη.