ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΥΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΓΛΕΙΦΕΙΣ

Το κείμενο αυτό το «χρωστάω» στην «πάσα» που μου έκανε ο φίλτατος Θοδωρής Θεοδωρίδης με το άκρως διεισδυτικό του άρθρο που δημοσίευσε στην Πρωινή και το οποίο «εμπνεύστηκε» από τον «ξαφνικό έρωτα» του δημάρχου Καβάλας με το γνωστό εκδοτικό συγκρότημα της οδού Δαμιανού. Κι επειδή το όνομα του εκδότη κάνει «νιάου–νιάου στα κεραμίδια», επί της ουσίας μιλάμε για το προεκλογικό (στιγμιαίο ή παντοτινό;) ειδύλλιο του Κωστή Σιμιτσή με το Γιάννη Χλώρο.

                                                                                                                      

Ο Θοδωρής περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια όλα εκείνα τα «ποιοτικά χαρακτηριστικά» της κριτικής που επί τρία συναπτά έτη ασκούσαν τα Μέσα Ενημέρωσης του κυρίου Χλώρου στα έργα και τις ημέρες του Κωστή Σιμιτσή, εμμένοντας στο μείζον: πώς γίνεται και μετά από τόσο κράξιμο, τόση λάσπη, τόσες ύβρεις και τόσες λοιδορίες ο «θιγόμενος» να επιστρέφει στην «επικοινωνιακή αγκαλιά» του «υβριστή» ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτε.

Το ότι ο Κωστής Σιμιτσής «ενέδωσε» στα οφέλη (;) της προεκλογικής διαφήμισης από την Εβδόμη, το Studio 7 και το περιοδικό Service «παρακάμπτοντας» ό,τι έχει ειπωθεί μέχρι τώρα εναντίον του, δεν πρέπει να μας προβληματίζει, αλλά να μας εξοργίζει. Και μαζί (το ξέρω, είναι δύσκολος συνδυασμός, αλλά πρέπει) να μας βάλει και να σκεφτούμε: πού πήγαν άραγε εκείνοι οι λεονταρισμοί του και οι απειλές του για δικαστήρια (και μάλιστα με… καταληκτικές ημερομηνίες!!!); Πού πήγαν οι «συμπόνιες» και οι «συμπαραστάσεις» στους δέκα απολυμένους δημοσιογράφους; Πού στην ευχή καταχωνιάστηκε η έχθρα και ο θυμός; Η ευαισθησία για τους εργαζόμενους; Η ιδεολογική μάχη ενάντια στον λαϊκισμό…

Αλλά, τι κάθομαι και ρωτάω. Ο Κωστής Σιμιτσής –χρόνια τώρα– έχει διαπρέψει σε «άσφαιρες» μαγκιές και παλικαριές. Δείτε μόνον πώς εξέφρασε τα επικοινωνιακά του σαλτανάτια με την «ανακατάληψη» του παλιού Νοσοκομείου μπροστά στον φασίστα υπουργό Υγείας. Σούζα ο έρμος. Κιχ δεν τόλμησε να βγάλει. Τον πήρε και τον κατάπιε ο γελοίος.

Κι επιστρέφω. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι με κάτι: το πρόβλημα σε αυτόν τον «προεκλογικό γάμο», δεν είναι ο κύριος Χλώρος. Γιατί, ψυχρά και κυνικά, αυτός τη «δουλειά του κάνει». Τα δικά του «ακροβατικά» (που δεν είναι σημερινά) μπορούν να δικαιολογηθούν και να ερμηνευτούν – ειδικά τώρα που οι «οικονομικές θηλιές» (και όχι μόνο γι’ αυτόν) σφίγγουν συνεχώς. Το «χοντρό» πρόβλημα, είναι η «συντήρηση» που του παρέχει όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό κατεστημένο της πόλης, σερνόμενο πίσω από τους «ραδιοφωνικούς του εκβιασμούς». Κι επειδή δε μάθαμε να ζούμε μέσα στη λήθη και την «ξεχασιά», μία τόση δα πρόκληση θέλω για να ξαναθυμηθώ «ένδοξες στιγμές» από τις ανακιβυστήσεις του παρελθόντος.

Εν κατακλείδι: η επιστροφή (νούμερο 2;) του Κωστή Σιμιτσή στην «εκδοτική αγκαλιά» του Γιάννη Χλώρου είναι το απόλυτο δείγμα της πολιτικής και αισθητικής του παρακμής. Και το πιο «χτυπητό» παράδειγμα για το ποια κομματικά και παραταξιακά «θεμέλια» στηρίζουν και ενισχύουν τα «κάστρα της διαπλοκής».